عکس لو رفته از گلشیفته فراهانی در فیلم جدیدش

گلشیفته فراهانی متولد ۱۹ تیر ۱۳۶۲ است . گلشیفته فراهانی بازیگر ایرانی است. گلشیفته فراهانی در ۳۵ فیلم نقش داشته‌است که بسیاری از آن‌ها در جهان شناخته شده‌اند. در جایزه سزار ۲۰۱۴، برای بازی در سنگ صبور نامزد دریافت جایزه امیدبخش‌ترین بازیگر زن شد و جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره سه قاره را گلشیفته فراهانی برای بازی در بوتیک دریافت کرد.

او در فیلم درام درباره الی (۲۰۰۹) درخشید، فیلمی که جایزه بهترین روایت جشنواره فیلم ترایبکا ۲۰۰۹ و خرس نقره‌ای را از جشنواره بین‌المللی فیلم برلین دریافت کرد. گلشیفته فراهانی هم‌اکنون از اعضای آکادمی اسکار است.

به گزارش رکنا،رهاورد (گلشیفته) فراهانی ۱۹ تیر ۱۳۶۲ در تهران و در خانواده ای هنرمند متولد شد. وی یک خواهر (شقایق ‌فراهانی، لیسانس نقاشی، بازیگر) یک برادر (آذرخش، لیسانس موسیقی، کاریکاتوریست) دارد. خانواده فراهانی یک ‌فرزند خوانده معروف نیز دارد. اردشیر رستمی کاریکاتوریست، تصویرساز، مجسمه ‌ساز، معمار، طراح لباس، شاعر‎ ‎و بازیگر‎ ‎است.

او چندی پیش در سریال شهریار، در نقش شاعر شهیر آذری بازی کرد. پدرش بهزاد فراهانی متولد ‌‌۱۳۲۳، اصلیت فراهانی (اراک) دارد و از جمله بازیگران مطرح تئاتر و سینمای کشور پیش و پس از انقلاب است که ‌عمری را در رادیو گذرانده و مادرش فهیمه رحیم نیا متولد ۱۳۲۶ تهران و فارغ التحصیل رشته هنرهای تجسمی از ‌دانشگاه‎. D.E.A ‎علوم انسانی استراسبورگ فرانسه است.

وی فعالیت هنری خود را از سال ۱۳۴۷ در گروه هنر ملی ‌و فعالیت سینمایی خود را از سال ۱۳۴۹ به عنوان بازیگر در فیلم “تجاوز” آغاز کرد.

کارنامه کاری با آغازی پر فروغ‌‎‎ درخت گلابی-۱۳۷۶ به کارگردانی داریوش مهرجویی؛ گلشیفته فراهانی که در این فیلم نقش دختر عمه بازیگر اصلی ‌در فلش بک (خاطرات جوانی بازیگر) برعهده دارد. او آنچنان در این نقش قدرتمند ظاهر شد که آینده اش را تغییر داد. ‌

ماجرای فیلم این گونه است که؛ محمود نویسنده ای است که برای نوشتن باقیمانده ی کتاب جدید خود، به باغ پدری در ‌دماوند پناه آورده است. اما در باغ درخت گلابی قدیمی که برای محمود سرشار از خاطره است میوه نداده و باغبانان از ‌او می خواهند که در مراسمی آیینی برای ترساندن درخت و به بار نشستن دوباره ی آن شرکت کند و محمود می پذیرد ‌و در این بین او به مرور خاطرات نوجوانی خود می پردازد، زمانی که شیفته ی دختر عمه اش بوده و به او ابراز ‌عشق می کند و برایش اشعار عاشقانه می گوید و با او ساعت ها در باغ به اجرای نمایشنامه های مختلف می پردازد،‌اما روزی دختر برای خداحافظی می آید چون قصد دارد نزد پدرش که خارج از کشور است برود و محمود از او می ‌خواهد که صبر کند و دختر می پذیرد، اما سال ها بعد که محمود وارد جریانات سیاسی می شود نامه های دختر را پاسخ ‌نمی دهد و رفتنش را به تاریخی بعد موکول می کند تا اینکه بر اثر فعالیت های سیاسی به زندان می افتد و آن جا با دیدن ‌یکی از اقوام دختر خبر فوت او را دریافت می کند‎.‎‌ ‌

ماجرای ازدواج در استرالیا

او در زمان فیلمبرداری فیلم «دزدان دریایی کاراییب: مردان مرده قصه نمی‌گویند» در استرالیا که محل فیلمبرداری آن فیلم بود زندگی می‌کرد: «حوصله ام سر رفته بود و همه به من می‌گفتند باید به «بایرون بی» بروی.

جوئل ادگرتون دوست خوبم از زمان فیلم ریدلی اسکات به من ایمیل زد و گفت دوستی در آن شهر دارد و من را با کریستوس (کریستوس دورجه واکر) آشنا کرد. او چندجا را به من معرفی کرد و گفت می‌توانم به هتل بروم، می‌توانم هم در خانه‌اش اقامت کنم.

پس به خانه‌اش رفته‌ام چون از هتل‌ها خسته شده بودم. پنج روز بعد ما با هم ازدواج کرده بودیم!»این ازدواج اما بخاطر شرایط کاری گلشیفته و سفرهای زیاد او به پایان رسید به خاطر سفرهای زیاد گلشیفته پایان یافت.

با اسلحه راحت کار می‌کنم

گلشیفته فراهانی درباره‌ی فیلم جدیدش می‌گوید: این یک فیلم پرهزینه با مقدار زیادی کشت و کشتار است.

اما لحظات بامزه هم دارد! من یک قاچاقچی اسلحه هستم و کریس همسورث و من در نهایت در یک تیم هستیم. درست مثل دزدان دریایی آدم بد های بد وجود دارند و آدم بدِ های خوب! ما آدم بدهای خوب هستیم! تیر و کمان و اسلحه گرم برایم مثل ابزارهای روزمره هستند. با آنها راحت کار می کنم انگار که بخشی از خودم هستند. نمی‌دانم! دلیلش شاید چیزی باستانی در درون روحم باشد!

از لس‌آنجلس متنفرم

او که در هالیوود کار کرده بود، به لس آنجلس رفت اما نتوانست جایگاهش را در آنجا پیدا کند. اودرباره دوران اقامتش در لس آنجلس می گوید: من در لس آنجلس احساس خفگی می کردم.

به قول جیم (جارموش) آنجا مثل شهر زامبی ها می ماند. من از آنجا متنفر بودم. من عاشق اروپا هستم، اروپا با این همه زیبایی و فرهنگ و مردمِ جورواجور یک نعمت است.

پس به فرانسه برگشتم که حس زندگی در آنجا برایم درست بود. کدام کشور به اندازه فرانسه می توانست من را قبول کند؟

دیگر پاسپورت ایرانی حمل نمی‌کنم

الان حدود 11 سال است که فرانسوی هستم و دیگر با خودم پاسپورت ایرانی حمل نمی کنم.

با اینکه گاهی خانواده اش را در خارج از ایران می بیند اما دلش برای وطنش تنگ شده است:«دائم در رنج هستم. تبعید حالا بخشی از وجود من شده است. من هیچ جا حس خانه را ندارم. حالا هیچ جا خانه نیست و در عین حال تمام جهان خانه من شده است.»

منبع:پاتوق انلاین

این مطلب از گروه وب گردی است و فقط جنبه سرگرمی دارد