انگلیسی ها با این روش ساده پیر نمی شوند !

در یک دستاورد علمی جالب توجه دانشمندان ارتباط احتمالی بین راه رفتن سریع و سن بیولوژیکی را کشف کرده‌اند که با معیار طول تلومر لکوسیت (LTL) اندازه‌گیری می‌شود. این معیار یکی از نشانگر‌های زیستی است که دانشمندان فکر می‌کنند می‌توانیم از آن برای ارزیابی سرعت پیر شدن بدن انسان استفاده کنیم.

«سن بیولوژیکی» اساساً به معنای فرسودگی سلول‌های بدن است. حالا دانشمندان می‌گویند یک عمر راه رفتن با سرعت‌های بالاتر از پیاده روی معمولی می‌تواند به معنای ۱۶ سال جوانتر شدن از نظر سلولی، در دوره میانسالی است که با استفاده از این معیار محاسبه شده است.

پیاده روی نیازی به آموزش و تجهیزات خاصی ندارد و محققان علوم پزشکی معتقدند که می‌توان از آن هم به عنوان عاملی در درمان‌ها و هم در صورت لزوم به عنوان راهی برای بهبود سلامت، استفاده کرد. تام یتس، حرکت شناس دانشگاه لستر انگلستان می‌گوید: «در حالی که قبلا نشان داده بودیم که سرعت راه رفتن یک پیش بینی کننده بسیار قوی برای وضعیت سلامتی انسان است، اما تا پیش از این نتوانسته بودیم تأیید کنیم که اتخاذ یک برنامه پیاده روی سریع می‌تواند سلامتی و طول عمر بیشتری برای ما به ارمغان بیاورد. در این مطالعه، ما از اطلاعات موجود در مشخصات ژنتیکی افراد استفاده کردیم تا نشان دهیم که راه رفتن سریع‌تر احتمالاً منجر به سن بیولوژیکی جوان‌تر می‌شود که توسط تلومر‌ها اندازه‌گیری می‌شود.»

محققان برای این پژوهش از پایگاه داده بیوبانک بریتانیا بهره برداری کردند و پرونده ۴۰۵۹۸۱ فرد میانسال را به دست آوردند. تجزیه و تحلیل ژنتیکی که آن‌ها انجام دادند، ارتباط علی بین راه رفتن سریع و LTL را، مستقل از هر فعالیت بدنی دیگر، نشان داد. شدت حرکت در پیاده‌روی با گزارش‌دهی خود افراد و همچنین پوشیدنی‌های ردیابی تناسب اندام که توسط افراد شرکت‌کننده در مطالعه استفاده می‌شد، اندازه‌گیری شد. به نظر می‌رسد داده‌های استخراج شده حکایت از آن دارد که یک پیاده روی آرام تأثیر یکسانی مانند پیاده روی سریع ندارد (اگرچه هر نوع حرکتی برای شما خوب است).

سرعت راه رفتن به خودی خود تحت تأثیر عوامل مختلفی است، از ظرفیت ریه و کنترل حرکتی گرفته تا سلامت روان و سطوح انگیزه. این چیزی است که پزشکان می‌توانند به عنوان شاخصی از سلامت کلی به آن نگاه کنند. پدی دمپسی، دانشمند تحقیقات پزشکی دانشگاه لستر و نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: «این نشان می‌دهد که اقداماتی مانند پیاده‌روی آهسته‌تر راهی ساده برای شناسایی افرادی است که در معرض خطر بیشتر بیماری‌های مزمن یا پیری ناسالم هستند و شدت فعالیت ممکن است نقش مهمی در بهینه‌سازی مداخلات داشته باشد.»

وی افزود: «به عنوان مثال، علاوه بر افزایش کلی میزان پیاده روی، کسانی که قادر هستند، می‌توانند تعداد گام‌های تکمیل شده را در یک زمان معین افزایش دهند، به عنوان مثال، با راه رفتن سریع‌تر تا ایستگاه اتوبوس. به همین سادگی و در دراز مدت می‌توان گام‌های تعیین کننده‌ای برای افزایش سن بیولوژیک خود برداشت.» تلومرها، کروموزوم‌های بدن انسان را می‌پوشانند، که حاوی توالی‌های تکراری DNA غیرکدکننده است که از کروموزوم‌ها در برابر آسیب محافظت می‌کند. این فرآیند تا حدودی شبیه روشی است که کلاهک‌های انتهای بند کفش مانع از باز شدن بند کفش می‌شوند.

این نشانگر‌های زیستی به طور طبیعی با افزایش سن کوچک می‌شوند، اما تحقیقات نشان داده است که عواملی همچون کمبود خواب کافی، مشاغل سخت و استرس‌ها و فشار‌های ناشی از زایمان می‌تواند آن‌ها را سریع‌تر کوچک کند. پیاده روی سریع اکنون به صورت علمی با افزایش طول عمر تا ۲۰ سال مرتبط شده است و این امید به زندگی طولانی‌تر می‌تواند از ۱۰ تا ۳۰ دقیقه پیاده روی سریع در روز حاصل شود. در حال حاضر، ما همچنین یک ارتباط علی بین این نوع فعالیت بدنی خاص و طول تلومر داریم. دمپسی می‌گوید: «تحقیقات قبلی در مورد ارتباط بین سرعت راه رفتن، فعالیت بدنی و طول تلومر به دلیل یافته‌های متناقض و فقدان داده‌های با کیفیت بالا محدود شده بود، اما اکنون ما توانستیم این محدودیت‌ها و تناقضات را برطرف کنیم. پیاده روی سریع بی شک می‌تواند بر طول عمر بیولوژیکی ما تأثیرگذار باشد.» نتایج این تحقیق در نشریه معتبر Communications Biology منتشر شده است.