این مطلب از گروه وب گردی است و تنها جنبه سرگرمی دارد
تنها همسر فوق جوان حسن معجونی را دیده اید ؟ + عکس های دو نفره و بیوگرافی !
در ادامه بیوگرافی حسن معجونی بازیگر مشهور ایرانی را مشاهده می کنید.
حسن معجونی متولد ۲۸ دی ۱۳۴۷ در زنجان، بازیگر و کارگردان است. فارغ التحصیل لیسانس رشته ادبیات نمایشی (تئاتر) و موسس گروه تئاتری لیو می باشد که با سریال مسافران درخشید و حالا کارگردانی و تدریس هم می کند. در بخش فرهنگ و هنر از سری مطالب هنرمندان بیوگرافی حسن معجونی و تصاویر جدید وی با همسرش را مشاهده کنید.
بیوگرافی حسن معجونی
فارغ التحصیل لیسانس رشته ادبیات نمایشی (تئاتر) است. حسن معجونی متولد ۲۸ دی ۱۳۴۷ در زنجان، بازیگر و کارگردان است. در کودکی واقعا شیطان بودم و از آن دست بچه هایی که شیطنت شان زیر زیرکی بود و گاهی تقصیر ها را گردن دیگران می انداختم و خودم سکوت می کردم.
همین حالا هم وقتی قرار باشد از ناراحتی فرار کنم و خودم را از شرایط بد بیرون بکشم، شیطنت می کنم و برای خودم می خندم.
حسن معجونی و شروع از کار دانشجویی
از تئاتر دانشجویی شروع کرد تا اینکه سال ۱۳۷۴ وقتی ۲۷ ساله بود با نمایش تلویزیونی پرده عجایب به کارگردانی داریوش مودبیان جلوی دوربین رفت. او در این مجموعه تنها یک ایپزود کنار چهره هایی چون علی نصیریان و رضا ژیان حضور داشت.
از سال ۱۳۷۵ بصورت حرفه ای با با نمایش یادگار سال های شن به نویسندگی و کارگردانی علی رفیعی روی صحنه رفت. او سپس در سال ۱۳۷۶ گروه تئاتر لیو را با هدف آموزشی شروع کرد تا اینکه از سال ۱۳۸۰ اجراهای این گروه شروع شد و حالا باسابقه ترین گروه نمایش کشور است.
ازدواج حسن معجونی
حسن معجونی چند سالیست با خانم هدیه نژاد ازدواج کرده و متاهل می باشد.
بازیگری ام یک سو تفاهم است
بازیگر بودن من در تئاتر و سینما یک سوء تفاهم است و اصلا آن را دوست ندارم ، تازه دارم متوجه می شوم که حتی باید تدریس را هم کنار بگذارم. لذتی که شبانه روز مدام در کارگردانی درگیر می کند، اصلا قابل مقایسه با بازی و تدریس نیست.
عشق غذا
من عاشق خوردنم از چیزی بدم نمی آید و هیچ غذایی نیست که من دوستش نداشته باشم. در مورد رنگ ها هم هر چیزی که با خاکستری مخلوط می شود، من در آن طیف هستم ، اگر بخواهم دقیق تر بگویم ، همه رنگ های سردی که با خاکستری مخلوط می شوند را دوست دارم.
شهرت در تلویزیون
حسن معجونی در سال ۱۳۷۹ با سریال خسیس بصورت حرفه ای وارد تلویزیون شد سپس در سال ۱۳۸۶ با فیلم همیشه پای یک زن در میان است در سینما بازی کرد. در نهایت سال ۱۳۸۸ با سریال مسافران به کارگردانی رامبد جوان در نقش آدم فضایی به شدت دیده شد ، او در سریال شمعدونی سال ۹۴ هم درخشید.
نوع کارگردانی من
در حیطه کارگردانی حال و هوای خودم را دارم ، کمی بازیگر را آزاد می گذارم چون هر بازیگری معمولا قراردادهایی را به همراه خودش می آورد. آن لحظه هایی را که آدم ها در عین حالی که بازی می کنند فاقد بازی هستند دوست می دارم ، این مرزی است که می پسندم ، جایی بین بازی و زندگی …
داوری در خندوانه
آقای معجونی سال ۱۳۹۶ بعنوان یکی از چهار داور در کنار اشکان خطیبی، رامبد جوان، فرهاد آئیش و پانته آ بهرام، در برنامه استعداد یابی خنداننده شو حضور داشت.
مهاجرت به رشت
زندگی ام را به رشت منتقل کرده ام اما بازیگری این زندگی را مختل می کند ، هر وقت جایی کم بیارم برای اجراهای تئاتر به تهران می آیم و بر می گردم. از تهران و حال و هوای این روزهایش فرار کردم ، آنجا زندگی سبک تر و راحت تری دارم ضمن اینکه آنجا کار تئاتر هم می کنم.
آدمی نیستم که بنشینم و دیالوگ حفظ کنم، دیالوگ را باید کامل بفهمم و وقتی فهمیدم در ذهنم ثابت می ماند ، یک چیزی را نفهمم هیچ وقت نمی توانم حفظش کنم.
حسن معجونی و اعتیاد به کتاب
لذت خریدن کتاب هنوز دیوانه وار برایم وجود دارد ، ای کاش این برابری می کرد با خواندنم. ای کاش این اندازه وقت داشتم همه کتاب هایی را که می خرم بخوانم ولی فقط بعضی هایشان را وقت می کنم بخوانم ؛ من بیشتر کتاب خر هستم تا کتاب خوان.
با جوان ها رابطه خوبی دارم با آن ها صحبت می کنم انگار بچه هایم هستند، گاهی اگر می بینم اشتباهی می کنند اذیت نمی شوم. اما اگر همان اشتباه را افراد هم سن خودم انجام دهند، می تواند دیوانه ام کند.
کار سینمایی
● شمش طلا – ۱۳۹۹
● آفرود – ۱۳۹۹
● گورکن – ۱۳۹۸
● لتیان – ۱۳۹۷
● بی حسی موضعی – ۱۳۹۷
● تپلی و من – ۱۳۹۷
● ما همه با هم هستیم – ۱۳۹۷
● خوک – ۱۳۹۶
● بی نامی – ۱۳۹۵
● اشباح – ۱۳۹۲
● تتل و راز صندوقچه – ۱۳۹۲
● از تهران تا بهشت – ۱۳۹۱
● برف روی کاج ها – ۱۳۹۰
● قصه ها – ۱۳۹۰
● لب دریا – ۱۳۹۰
● خیابان های آرام – ۱۳۸۹
● از رئیس جمهور پاداش نگیرید – ۱۳۸۷
● ای دوست مرا به خاطر آور – ۱۳۸۷
● کنعان – ۱۳۸۶
● همیشه پای یک زن در میان است – ۱۳۸۶
کار تلویزیونی
● شمعدونی – ۱۳۹۴
● مسافران – ۱۳۸۸
شبکه خانگی
● آهوی من مارال – ۱۳۹۹
ارسال نظر