رضا رویگری با دلخوری از مرگش می گوید ! / من نفس می کشم پس هستم !

رضا رویگری متولد 26 دی 1325 در شمیران تهران می باشد. رضا رویگری در حرفه نقاشی حرفه ای بوده است و چندین نمایشگاه در ایران و آمریکا برگزار کرده است. رضا رویگری بازی در تلویزیون را با بازی در محله بهداشت آغاز کرد. رضا رویگری با بازی در فیلم عقاب ها به سینما ورود پیدا کرد. رضا رویگری با سکته مغزی در سال 1396 از عرصه سینما وتلویزیون دور شده و بسیار کم کار شد.

رضا رویگری حالِ این روزهایش را خوب توصیف می کند و می گوید که بیشتر اوقات فراغتش با تلویزیون سپری می شود. وقتی از او می پرسیم آقای رویگری بهتر هستید؟ با مکث می گوید: الحمدالله خیلی نسبت به قبل بهترم. به لطف خداوند هنوز نفس می کشم اما دلگیرم.

این هنرمند پیشکسوت پس از گذراندن روزهای پرحاشیه، حالا روزهای نسبتا آرامی را پشت سر می گذارد. رویگری در گفت و گویی با ایسنا می گوید: همچنان مشغول استراحت هستم. یکسری دوستان هستند که همیشه به من لطف دارند و کنارم هستند اما دوستان سینمایی و تلویزیونی گویا دیگر ما را از یاد برده اند؛ حتی تماس تلفنی که ساده ترین راه احوالپرسی است هم انجام نمی دهند.

او درباره اوضاع جسمی اش هم اظهار می کند: خداراشکر تا حدودی می توانم راه بروم و در کل خیلی بهتر از گذشته ام اما پاهایم خیلی یاری نمی کند. گاهی برخی دوستانم لطف می کنند و مرا بیرون می برند و اوقات فراغتم بالاخره می گذرد اما اغلب تلویزیون تماشا می کنم و گاهی هم اگر کتاب به درد بخوری اطرافم باشد مطالعه می کنم.

رویگری سپس در پاسخ به اینکه آیا توانایی رفتن مقابل دوربین را دارید؟ می گوید: من تا زمانی که صورت و چشمانم کار کند می توانم مقابل دوربین بروم اما پاهایم خیلی یاری نمی کنند؛ با این حال تا آخر عمرم توانایی کار کردن دارم و دلم می خواهد برای مردم کشورم خدمت کنم و همان رضا رویگری گذشته باشم. اتفاقا اخیراً یک فیلم سینمایی به من پیشنهاد شده است و شاید اگر خدا بخواهد به اصفهان بروم و آن را کار کنم.

این هنرمند صحبتش را اینگونه ادامه می دهد: نمی خواهم گله کنم اما حرف و سخن زیاد است. آدم از یکسری افراد بیشتر توقع دارد اما خبری از آنها نیست. درک می کنم که همه گرفتارند ولی دلم می خواست دوستان بیشتر به من سر می زدند و با هم صحبت می‌کردیم اما متاسفانه گویا همه گرفتارند. ان شاءالله برای هیچکس بیماری نباشد به خصوص برای آنهایی که دوستشان داریم اما کسانی که مریض احوالند همیشه چشمانشان به در است تا کسی به دیدنشان بیاید. متاسفانه درِ خانه ما خیلی باز نمی شود و فقط دوستانی که همیشه به من لطف دارند و اطرافم هستند را هر روز می بینم. من همه را دوست دارم اما درک می کنم که گرفتاری ها هم زیاد است.

رضا رویگری در پایان در پاسخ به اینکه برای مردم و کشور ایران چه آرزویی دارید؟ چنین می گوید: آرامش بزرگترین آرزویم برای مردم و کشورم ایران است و اینکه از لحاظ اقتصادی مردم وضعشان بهتر شود، سلامت باشند و شادی را حس کنند. برای کشورم هم سرفرازی و آبرو آرزو می کنم.

منبع:عصر ایران