زندگی مجردی دختران 13 ساله مریوانی برای تحصیل !

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، گاهی تصور می شود که فرهنگ پدرسالار مانع تحصیل دختران است. والدین نمی خواهند که دخترانشان ( و حتی پسران) در سنین کودکی در شهری دیگر و دور از خانواده ساکن شوند. حتی اگر این سبب باسواد شدن آنها شود. آنها نمی خواهند فرزندانشان از آنها دور بمانند. جدای آنکه دسترسی به آموزش رایگان حق قانونی خانواده ها است، فقدان دبیرستان تلاش فرهنگی برای عدالت تحصیلی را ضایع می کند. 

در این رابطه با شیوا قاسم پور، نماینده مردم مریوان و سروآباد و عضو فراکسیون زنان مجلس شورای اسلامی گفت و گو کردیم.

قاسم پور گفت: این فرهنگ که خانواده ها مشتاق هستند فرزندان دخترشان زود ازدواج کنند را نمی شود نادیده گرفت. بنابر این فرهنگ، دخترانی از تحصیل بازمی مانند. خانواده ها موفقیت دخترانشان را در این می بینند که هر چه زودتر به خانه بخت بروند. کمبود امکانات به این شرایط قوت می بخشد. وقتی مناطقی مدرسه ندارند و آنها می بینند که دخترشان باید در شهری دور خوابگاه نشین شود یا هر روز مسافتی دور را طی کند، بر تصمیم خود مصر می شوند. شاید در غیر این صورت بشود با آنها در این باره وارد گفتمان شد.
 

زندگی مجردی دختران 13 ساله برای تحصیل

وی گفت: هفته پیش از دو بخش شهرستان مریوان دیدن کردم. این دو بخش که مساحت زیادی از حوزه انتخابی بنده را شامل می شود، حتی یک دبیرستان دخترانه نداشت. یک دختر بچه کلاس ششم باید از دورترین نقطه یک روستا، از خانواده خود جدا شود تا برای درس خواندن در شهری دیگر در خوابگاه ساکن شود. این مشکل بزرگی برای خانواده آنها محسوب می شود.  آنها نمی خواهند دخترانشان در سنی چنین کم در مسافتی چنین دور و دور از خانواده زندگی کند.

خوابگاه نشینی دختران دبیرستانی در مناطق محروم کردستان

نماینده مردم مریوان بیان کرد: نمی توانیم از خانواده ها انتظار داشته باشیم که وسواسشان در مراقبت از فرزندانشان را کنار بگذارند. ما در خصوص دخترانی صحبت می کنیم که بسیار کم سال هستند. خانواده ها می دانند که در خوابگاه ها آن مراقبت از فرزندانشان صورت نمی گیرد. خود من از کلاس سوم راهنمایی در خوابگاه ساکن شدم. این سکونت برای این بود که بتوانم درس بخوانم. به عینه دیدم که مراقبتی که خانواده از فرزندش دارد، چه از لحاظ اجتماعی و چه از لحاظ عاطفی، از مسئولین خوابگاهی برنمی آید. خیلی از بچه هایی که در خوابگاه درس خواندند موفق شدند. اما چه کسی می تواند معضلات جاری و آسیب پذیری فرزندان دختر در آن سن را کتمان کند. آنها نمی خواهند دخترانشان درگیر مصائبی بشوند که امروز در کشور جاری است. اینکه خانواده بخواهد فرزند خود را برای درس به شهر بفرستد، بسته به موقعیت و شرایط و فرهنگ خانواده و اصالت آن است. خانواده نگاه می کند که چه ابزاری برای حفاظت از فرزند خود دارد، وقتی که او در شهر دوری درس می خواند. وقتی می بیند که هیچ ابزاری نیست، اجازه نمی دهد دخترش به شهری دیگر برود تا درس بخواند.

نبود دبیرستان آنها را به ازدواج زودهنگام سوق می دهد

قاسم پور گفت: امیدوارم مردم، دولت و مجلس یا بطور کلی کسانی که باید همت کنند، همت کنند تا در این مناطق مدرسه احداث شود. وقتی برای اولین بار از این مناطق دیدن کردم، وقتی متوجه شدم که چرا چنین مساحتی حتی یک دبیرستان دخترانه ندارد، تنها سوالم این بود که در این مدت حتی امکان آن نبوده که یک مدرسه احداث کنند. چرا کسی به احداث مدرسه در این روستاها فکر نکرده است؟ چرا این دختران باید از تحصیل جا بمانند؟ هر یک از این ها می تواند موفقیت چشم گیری را تجربه کند. می تواند باعث خیر کثیری برای مملکت شود.
 

کروماسی و سرشیو در کردستان حتی یک دبیرستان دخترانه ندارد

این عضو فراکسیون زنان مجلس، گفت: دو بخش کروماسی و سرشیو در مریوان و استان کردستان، حتی یک دبیرستان ندارد. تمام آن دختربچه ها می توانستند به جای اینکه بعد از کلاس ششم در خانه بنشینند و سپس ازدواج کنند، در محل خود یا حداقل محلی نزدیک به روستای خود در دبیرستان درس بخوانند. وقتی این دخترها از مدرسه بازمی مانند، راهی جز ازدواج نمی ماند. اخیرا با یکی از خانواده هایی صحبت کردم که به خاطر نداری دخترش را در زیر 15 سال شوهر داد.
 

کمبود یا ازدواج، مهم ترین عامل ترک تحصیل چیست؟

وی افزود: فرهنگ ازدواج زودهنگام منافاتی با درس ندارد. خیلی از این دختران ازدواج می کنند و درس هم می خوانند. روستاهای محروم ازدواج را اولویت می دانند. برای آنها به راحتی جا می افتد که دختران اگر درس بخوانند مشکلات آتی کمتری داریم. اما اگر آنجا مدرسه باشد. آنجا مدرسه نیست. وقتی مدرسه نیست و در اول بحث خانواده می گوید که من دخترم را به شهر نمی فرستم تا تنها زندگی کند و درس بخواند، چطور دیالوگی با آنها برقرار کنیم.

یا سکونت در شهری دیگر یا ترک تحصیل در دبیرستان

قاسم پور بیان کرد: چهار روز که از بازگشایی مدرسه گذشت، من با چند خانواده روستایی که دخترانشان را به مدرسه نمی فرستادند صحبت کردم. آنها باید دخترانشان را به یک روستای دیگر می فرستادند تا درس بخواند. دخترانشان نمی توانست رفت و آمد کند. باید آنجا ساکن می شد. این مسافت ها دور است. حتی در رابطه با پسربچه ها هم خانواده ها حساسیت دارند. مسافتی که در رابطه با آن با شما صحبت می کنم، مسافتی نیست که بشود با سرویس حل کرد. این بچه ها حتما باید در شهری که در آن مدرسه می روند ساکن شوند. وگرنه باید ترک تحصیل کنند. متاسفانه در این همه سال کسی حتی یک دبیرستان هم برای دختران نساخت. مگر یک دبیرستان دخترانه چه قدر امکانات می خواست. آنها حتی راضی به یک دبیرستان در مرکز بخش باشد. طوری که دختران بتوانند به مدرسه رفت و آمد کنند. اما برای آنها سخت است که دخترانشان را به شهر بفرستند. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.