هواپیما 115 ساله شد

به گزارش رکنا، پرواز ارویل تنها 12 ثانیه به طول انجامید و پس از پیمودن تنها 36 متر به زمین نشست. با این حال پرواز به ظاهر ساده او زنگ شروع دوران طلایی هوانوردی بود که در سال‌های بعد با سرعتی باورنکردنی دنیای صنعتی قرن بیستم را متحول ساخت.

**دوچرخه فروش هایی که هوانورد شدند

تا پیش از علاقه‌مند شدن به دنیای هوانوردی، برادران رایت (ارویل و ویلبر) صاحب یک مغازه کوچک چاپ و بعدها یک دوچرخه سازی بودند که در آن دوچرخه های طراحی خود را می‌فروختند. علاقه آن‌ها به دنیای هوانوردی از 1986 شروع شد. سالی که آزمایش ماشین‌های پرنده مخترعینی چون لانگلی و لیلینتال هیجان زیادی در مطبوعات به راه انداخته بود و در نهایت همین سر و صدا هم ان‌ها را به دنیای هوانوردی علاقه‌مند کرد. آن‌ها پس از کسب اطلاعات اولیه از منابع مختلف کار روی طراحی هواپیما را در همان ساختمان آجری دوچرخه سازیشان در دیتون واقع در ایالت اوهایو شروع کردند. تا پیش از برادران رایت مشکلات متعددی در طراحی هواپیما وجود داشت. یکی از مهم‌ترین آن‌ها مشکل هدایت هواپیما هنگام پرواز به شمار می‌رفت. اختراع اصلی برادران رایت مکانیزمی بود تحت عنوان «خمش بال» یا (Wing warping). به کمک این اختراع خلبان دیگر می‌توانست با خم کردن بال به سمت مورد نظر هواپیما را در جهت مد نظرش بچرخاند.

آن‌ها همچنین سیستم کنترلی مشابه سکان قایق برای هواپیما طراحی کردند که به خلبان اجازه می‌داد تا هواپیما را در هر سه بعد هدایت کند. آن‌ها ابتدا این سیستم را روی هواپیماهای بدون موتور آزمایشی خود در 1899 آزمایش کردند. در طول همین آزمایشات بود که خیلی زود به مشکل دیگری پی بردند. آن‌ها متوجه شدند که فرمول مشهور جان اسمیتون مهندس سرشناس انگلیسی که در 100 سال گذشته برای بدست آوردن نیروی بالابر برای پرواز استفاده می‌شد اشتباه است. به این ترتیب آن‌ها در 1902 گلایدر دیگری ساختند و با موفقیت آزمایش کردند. این هواپیمای بدون موتور در حقیقت اولین ماشین پرنده کاملا کنترل پذیری بود که تا آن زمان آزمایش می‌شد.

**تولد نخستین هواپیما

قدم بعدی ساختن هواپیمایی موتوردار بود. اما ساختن هواپیمای موتوردار به مراتب نسبت به گلایدرهای ساده بدون موتور با مشکلات بیشتری مواجه بود. برای برداشتن این قدم اول، برادران رایت ابتدا مشکلات بزرگ را به مشکلات کوچک‌تر تقسیم کردند تا با مطالعه روی تمام یافته های مخترعین پیشین بتوانند مشکلات را یکی یکی حل کنند.

برای پرواز موتوردار مشکل اصلی فهمیدن این بود که ملخ چه طور کار می‌کند. مشکل اینجا بود که در آن زمان کمتر کسی چیزی در مورد ملخ می‌دانست. حتی در کشتی سازی هم هیچ فرضیه قوی در مورد کارکرد ملخ وجود نداشت جز اینکه این پره های گردنده همانند یک بال با چرخیدن با سرعتی زیاد نیروی پیشران تولید می‌کند. بر این اساس آن‌ها مدل فرضی خود را پیاده کردند. این مدل به آن‌ها اجازه داد تا نتایج اولیه ای را برای محاسبه میزان نیرویی که برای بلند کردن هواپیما نیاز دارند بدست آورند.

آن‌ها موتور گازوئیلی سبکی می‌خواستند که بتواند نیروی مورد نیاز هواپیما را تامین کند. با این حال در آن سال‌ها هیچ کارخانه خودروسازی در آمریکا چنین موتوری نداشت. بر این اساس با کمک چارلز تیلر - تعمیرکار دوچرخه ای که برای آن کار می‌کرد- موتور چهار سیلندر منحصر به فرد خود را ساختند. این موتور هیچ کاربراتوری نداشت. در نتیجه بنزین خام مستقیما داخل سیلندرها ریخته می‌شد. موتور در حالت عادی تنها 12 اسب بخار نیرو تولید می‌کرد که به سختی برای بلند کردن هواپیما کافی بود.

آن‌ها سرانجام هواپیمای خود را که فلایر نامیده بودند برای آزمایش در 14 دسامبر 1903 آماده کردند. در آن روز همه چیز آماده به نظر می‌رسید و ویلبر فکر می‌کرد خلبان پرواز افسانه ای خواهد بود. ویلبر و ارویل برای انتخاب خلبان با سکه قرعه کشیده بودند و این میان ویلبر برنده اولین قرعه شده بود. آن‌ها هواپیما را روی تپه ای مشرف به ساحل روی ریلی کوتاه بالا کشیدند سپس طناب را رها کردند. هواپیما به آرامی سرعت گرفت اما کم‌تجربگی موجب شد تا 3 ثانیه پس از برخواستن هواپیما ساقط شود. سه روز بعد در 17 دسامبر (26 آذرماه) پس از تعمیر جزئی آسیب وارده، فلایر مجددا آماده پرواز بود. آن روز باز هم همه چیز مهیا به نظر می‌رسید جز اینکه باد سریع‌تر از چیزی بود که انتظار داشتند. این باد سرعت هواپیما روی زمین را اندکی کاهش می‌داد. با این حال آن‌ها با کمک چند مامور ساحلی هواپیما را بار دیگر برای پرواز آماده کردند در حالی که این بار نوبت ارویل بود که راس ساعت 10:35 دقیقه صبح پشت فرمان هواپیما دراز بکشد. هواپیما این بار به آرامی از زمین بلند شد و برای 12 ثانیه به پرواز خود ادامه داد. پرواز اگرچه کوتاه اما به وضوح کنترل پذیر بود. آن‌ها سه پرواز دیگر هم در آن روز انجام دادند که چهارمین و طولانی‌ترین آن 59 ثانیه به طول انجامید و در طول آن موفق شدند 259 متر را پرواز کنند. البته این آخرین پرواز فلایر بود چون پس از چهارمین پرواز شدت باد هواپیما را چرخاند و موجب وارد آمدن آسیب جدی به بدنه آن شد. برادران رایت هواپیما را به خانه خود منتقل کردند. چند سال بعد ارویل فلایر را تعمیر کرد و برای نمایش به موزه های مختلف قرض داد . این هواپیما امروزه در موزه ملی هوا و فضا در واشنگتن نگهداری می‌شود.

**سرانجام برادران رایت

برادران رایت پس از پرواز تاریخی خود به توسعه ماشین‌های پرنده ساخت ادامه دادند. آن‌ها به مرور دوچرخه سازی خود را بستند و با وجودی که ثروت چندانی نداشتند شرکت هواپیما سازی خود را تاسیس کردند. دوران طلایی برادران رایت اما با مرگ ناگهانی ویلبر رایت (برادر کوچک‌تر) در 1912 در سن45 سالگی به پایان رسید. پس از مرگ ویلبر، ارویل همچنان مسیر قدیمیشان را ادامه داد اما او ذکاوت اقتصادی برادرش را نداشت و در نهایت شرکت هواپیما سازی را فروخت و پس از آخرین پروازش در سال 1918 بازنشسته شد. ارویل باقی عمر خود را به عنوان عضوی از هیات مدیره کمیته مشورت ملی برای هوانوردی یا NACA که بعدها با تغییراتی زمینه ساز پیدایش NASA (سازمان فضایی آمریکا) شد، سپری کرد. او در نهایت در 1948 در اثر حمله قلبی درگذشت.اخبار 24 ساعت گذشته رکنا را از دست ندهید