نامزدم را در کافه کنار پسر غریبه ای دیدم / وقتی قهقه زد وجودم آتش گرفت

بخش اول 

اپیزود اول : من حوصله خودم را هم ندارم

«بلند شو پسر جون، بلند شو دستی به سر و روی خودت بکش، این چه قیافه ایه برای خودت درست کردی؟»

سودابه ملحفه روی تختم را محکم می تکاند.روی کاناپه داخل هال ولو شده ام و به سقف خیره ام.

ملحفه را روی تخت می اندازد و مرتب می کند و ریز ریز حرف می زند:«آسمان که به زمین نرسیده است.این نشد یکی دیگه.اینقدر از این آدما می یان توی زندگی و آدم میرن که خدا میدونه.»

دارم توی ذهنم دو دو تا چهار تا می کنم.ماهی چقدر کفاف زندگی ام را می دهد؟چقدر باید درآمد داشته باشم که مادرم مجبور نباشد با این سن و سال کثافت یک پیرزن را جمع کند؟ 

سودابه دارد جاسیگاری را تق و تق می زند به دیواره سطل آشغال.دستم را دراز می کنم:«بده به من.»

جاسیگاری را می گذارد روی میزعسلی کنار کاناپه و می گوید:«حالا تو سر کار نرو، بشین گوشه خونه غمبرک بزن، زانوی غم بغل بگیر.اون دختره الان عشق و کیفش رو ...»

می نشینم سر جایم و می پرم وسط حرفش:« ری خیال اون دختره. بره هر غلطی می خواد بکنه.برم سر کار که چی؟که آخر ماه یه قرون و دو زار بیارن بذارن کف دستم؟»

سودابه لیوان ها را از روی کانتر آشپزخانه جمع می کند و می گذارد داخل سینک ظرفشویی:«بشین توی خونه تا یه جا پیدا بشه که وزیری وکیلی چیزی بخوان بعد تشریف ببر سر کار.»

سودابه دارد روی اعصابم سوهان می کشد.نمی داند که وقتی اعصابم به هم ریخته است حوصله خودم را هم ندارم.تی شرتم را در می آورم و پیراهن و شلواری که پشت در اتاق آویزان است می پوشم.سودابه می پرسد که کجا می روم.من هم برای اینکه دلش خوش باشد می گویم می روم سر کار.

حالا دارم در کوچه تند تند راه می روم و دندان قروچه می کنم.به سر کوچه که می رسم یکدفعه دلم به حال سودابه می سوزد.برمی گردم به انتهای کوچه خیره می شوم و قدم هایم آهسته تر می شود.یاد وقتی می افتم که تمام همسایه های این کوچه تا کمر از پنجره خانه شان آویزان می شدند و کتک خوردن مادرم و خواهرهایم وسط کوچه را تماشا می کردند.

خدا آن تیر برق وسط کوچه را برای من کاشته بود! پشت آن پنهان می شدم و بدنم مثل بید می لرزید.گاهی از چک و لگدهای بابا چیزی هم نصیب من می شد.وقتی مست می کرد دیگر چیزی جلودارش نبود.از مامان اما خاطره زیادی ندارم.همیشه سرکار بود برای اینکه خرج بابای مفت خورمان را بدهد.شب ها که بر می گشت خانه، پوست دست و پایش چروکیده و ترک خورده بود از بس در تشت آب مانده بود برای شستن رخت و لباس مردم.

سودابه برایش روغن دنبه می مالید و حالا رخت و لباس خود مامان بوی گند می گرفت.از بوی روغن دنبه متنفرم.گاهی مامان دستی به سرم می کشید و از بوی روغن عوقم می گرفت.

سودابه بیشتر از مامان برایم مادری کرد.سودابه هم مثل من از زندگی اش خیر ندیده است! مگر چند سالش بود که آن همه کار و مسئولیت سرش ریخته شد؟ فوقش 12 سال داشت که ناهار درست می کرد و وقتی خودش دبیرستانی بود از مدرسه بدو بدو خودش را دم دبستان من می رساند تا دنبالم بیاید.

حالا هم که ازدواج کرد تا برود سر خانه و زندگی خودش و یک نفس راحت بکشد، باز هم دارد جور در به دری ما و بدبختی مان را می کشد. 

اپیزود دوم: دوران عاشقی

در پارک نشسته ام و دارم سیگار پشت سیگار دود می کنم.این چه مرضی است که مثل خوره به جانم افتاده است؟ سودابه راست می گوید.همه فکر و ذهنم شده آیدا ! در خیابان راه می روم و خاطرات روزهای بودنش دست از سرم برنمی دارد.چهار سالی می شد که با دیدن آیدا زندگی برایم معنا و مفهوم دیگری پیدا کرده بود.وقتی با او در خیابان راه می رفتم حس می کردم سوپر من در خیابان راه می رود.او به من انگیزه و امید داده بود.فکر می کردم خوشبخت ترین مرد روی زمینم.

سودابه می گفت تو هنوز کم سن و سالی و در اولین تجربه رابطه نباید اینقدر احساس خرج کنی.می گفت این دختر هم سنی ندارد و فردا که از ارتباط با تو پشیمان شود، ضربه احساسی می خوری و با کله می روی توی دیوار؛ آن وقت بیا و جمعش کن!

این ها را که می گفت عصبی می شدم.با خودم می گفتم خواهرم چه می داند عشق یعنی چه؟ تا بوده که دعواهای مادر و پدرمان را دیده است.بعد هم دست خواستگارش را گرفته و با هم زیر یک سقف رفته اند.هیچ وقت ندیده بودم مثل آیدا لباس بپوشد و شوخی کند و بخندد.اصلا همان خنده های آیدا بود که دلم را می برد.همان که سودابه به آن می گفت سبک سری؛ اما من برایش ضعف می کردم.

یک روز به سودابه گفتم می خواهم بروم سربازی تا بعدش با آیدا ازدواج کنم.

وقتی حرف ازدواج وسط آمد سودابه خیلی جدی شد.داشت پلو آبکش می کرد.سبد را توی سینک کوبید و جلوی من ایستاد.زل زد به چشم هایم و گفت دختری که رژ لب نارنجی می زند و کفش پاشنه 10 سانتی قرمز می پوشد، با تو در کوچه راه می رود و غش غش می خندد زن زندگی نیست! بچه تو چطور می خواهد به چنین دختری بگوید مادر؟

گفتم ای بابا خواهر من دوره و زمانه عوض شده.تو چرا اینقدر عقب مانده و قدیمی فکر می کنی؟

می گفت برای راضی کردن مامان روی او حساب نکنم.اما من با خودم فکر می کردم خودم از پس راضی کردن مامان برمی آیم.

در تمام طول دوران خدمت فقط به آیدا فکرمی کردم.هر بار فرصتی می شد و چند ساعتی مرخصی می گرفتم با دوستان هم خدمتی ام در شهر گشتی می زدیم و بستنی می خوردیم و من هم به آیدا زنگ می زدم.اوایل خیلی ابراز دلتنگی می کرد.تمام رویاهایم را با او مرور می کردم و می گفتم زود برمی گردم.چند ماه یک بار در مرخصی او را می دیدم.

یک بار وقتی برگشتم و با او قرارگذاشتم من را که دید اخم هایش در هم رفت.قیافه گرفته بود و محل نمی گذاشت.گفتم چه شده؟ گفت بعد از این همه وقت آمدی همدیگر را ببینیم اما سوغاتی برایم نیاورده ای! 

گفتم از پادگان چه چیزی می توانستم بیاورم؟توقع داشتم بعد از این همه وقت اینقدر از دیدنم ذوق کند که فکر این حرف ها نباشد.

با دلخوری از هم جدا شدیم.از آن روز به بعد هر بار با او حرف می زدم سرسنگین و سرد بود.حتی چند بار جواب تلفن را نداد و بعدا می گفت متوجه تماسم نشده است.با اینکه روزهای اول می گفت گوشی را از خودش جدا نمی کند تا من زنگ بزنم.

دیگر چیزی از خدمتم نمانده بود که یک بار دیگر او را دیدم.می گفت عجله دارد و باید برود.گفتم :"بعد از این همه وقت من را دیدی و چند دقیقه وقت نداری؟ من از الان دنبال کارم که آینده مان را بسازم بعد تو این ادا اطوارها را در می آوری؟"

پرسید چه کاری؟ گفتم چند جا سپرده ام. به تراشکاری و تعمیرات مبل و هر جایی که بشود.می خواهم کمی پول پس انداز کنم تا بتوانم مغازه اجاره کنم و کافی نت بزنم.

گفت ماهیانه چقدر حقوق می دهند؟ گفتم هفت هشت تومانی می شود به گمانم.

گفت تو با ماهی هفت هشت تومان چطور می خواهی برای من زندگی بسازی؟

بی محلی و سردی او را می دیدم اما نمی خواستم باور کنم که رابطه با او دیگر به گرمی روزهای قبل برنمی گردد.

خدمتم که تمام شد شوهر سودابه به یکی از دوستانش رو زد و در تعمیرگاه او مشغول کار شدم.سودابه می گفت خیلی خوب است که حرفه ای یاد می گیری.می گفت این کار همیشه مشتری دارد برای همین آینده دار است.

رفتار آیدا هنوز به همان سردی بود و هر روز بدتر می شد.تا اینکه یک روز دوستم عرفان ،به من گفت که آیدا را با یک پسر در خیابان دیده است.می گفت آن پسر پرشیا دارد و خانه شان چند خیابان بالاتر از ماست.

گفتم او را می شناسی؟گفت چند باری پسر را دیده ام اما می توانم آمارش را بگیرم.فردای آن روز بود که عرفان به من زنگ زد و گفت می خواهی با چشم خودت آیدا را با این پسر ببینی؟

عرفان با موتوری که از دوستش قرض کرده بود دنبالم آمد.ماشین پسر در کنار یک بستنی فروشی پارک بود.آیدا روبروی پسر کنار شیشه نشسته بود.تمام رگ های مغزم درد گرفته بود.احساس می کردم تمام خون بدنم در صورتم به جریان افتاده است.از ترک موتور پایین پریدم و با شتاب داشتم سمت بستنی فروشی می رفتم که عرفان دستم را گرفت.گفت دیوانه شده ای؟ می خواهی در مغازه دعوا راه بیندازی که صاحب مغازه از تو شکایت کند و کلی خسارت بگیرد؟صبر کن بیاید بیرون بعد اگر خواستی برو با او صحبت کن.

از شدت ناراحتی نفسم بالا نمی آمد.داشتم نفس نفس می زدم.نگاهم از روی آیدا برداشته نمی شد.یکدفعه غش غش خندید.دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم.انگار کر شده بودم و حرف های عرفان را نمی شنیدم.

سمت مغازه بستنی فروشی دویدم و در را با عصبانیت باز کردم.همان لحظه چشم آیدا به من افتاد و مثل فنر از جایش پرید.سمت من آمد و با کیفش محکم به سینه من ضربه ای زد و بیرون رفت.دنبال او رفتم و عربده می زدم.

«اینجا چه غلطی می کنی با این پسر عوضی؟»

آیدا هم صدایش را بالا برده بود و فریاد می زد:«تو غلط می کنی من را تعقیب می کنی! به تو چه ربطی داره با چه کسی کجا می روم؟مگر شوهر منی؟ من خیلی وقت است تو را نمی خواهم.اگر هم تا حالا رک نگفتم برای اینکه فکر کردم عاشقی خواستم ضربه نخوری بدبخت.اما اشتباه کردم باید مثل سگ با تو رفتار می کردم.»

دستش را کشیدم گفتم غلط اضافه نکن.

دستش را کشید و جیغ زد.

پسری که با آیدا بود، سمتم آمد و تخت سینه ام زد و گفت مرتیکه لات اوباش چه غلطی می کنی؟ برو گمشو تا زنگ نزدم به پلیس.

بعد دست آیدا را کشید و سمت ماشین رفتند.

عربده می زدم و به پسر فحش می دادم.عرفان و چند رهگذر من را گرفته بودند.یک لحظه سر جایش ایستاد و دستش را به زور از دست پسر جدا کرد و چند قدم عقب برگشت و گفت:«یه بار دیگه دنبال من راه بیفتی میدم پدرت رو در بیارن.»

بعد هم راهش رو کشید و رفت.

تمام وجودم پر از حس انتقام شده بود.به عرفان گفتم یا این دختر نمک نشناس را می کشم یا روی صورتش اسید می پاشم.عرفان می گفت دیوانه بازی در نیاور.مگر به تو قولی داده بود؟ 

راست می گفت!

آیدا هیچ وقت به من قولی نداده بود.همیشه دنبال خنده و خوش گذرانی بود.هر وقت من حرف جدی ای از آینده با او می زدم مسخره بازی در می آورد.محض رضای خدا یک بار هم حرف جدی نمی زد.

اما باز هم قلبم آرام نمی گرفت و فکر می کردم باید انتقام بگیرم.

اپیزود سوم : یک نقشه ساده

سوپرمنی که دنبال آیدا راه می افتاد تبدیل شده به زورو!

در خیابان راه می روم و دلم می خواهد از زمین و زمان انتقام بگیرم.وجودم پر از خشم است.از بابا خشمگینم.از آیدا خشمگینم.از آن پیرزن هاف هافو که صبح تا شب به جان مادر بدبختم غر می زند خشمگینم.از زمین و زمان گله دارم.از آدم پولدارها و کسانی که ماشین مدل بالا دارند حالم به هم می خورد.اصلا از همه کسانی که ماشین دارند به هم می خورد.مخصوصا از کسانی که پرشیا دارند.

آخ که اگر من پرشیا داشتم شاید الان آیدا کنارم نشسته بود و داشت غش غش می خندید! من هم دلم برایش غنج می زد.

من چه چیزی کمتر از آن پسره به دردنخور دارم؟ قیافه اش شبیه جغد بود.قدش تا کمر من هم نمی رسید.یک تار موهای خرمایی ام به صد تا هیکلش می ارزید.فقط این بی پولی شد بلای جانم.

تا کی باید حسرت یک زندگی آدمیزادی به دلم بماند؟ تا کی نکبت و نکبت و نکبت؟

ماشین و سفر و گوشی مدل بالا توی سرم بخورد! این درآمد بخور و نمیر کفاف یک شلوار جین و عینک دودی را هم نمی دهد!

در خیابان با اخم راه می روم.دست هایم در جیبم است و نوک پایم را محکم به هر چیزی که جلوی راهم باشد میزنم.

می خواهم جرئت کنم و دست به کاری بزنم کارستان!

نقشه یک سرقت نان و آبدار دارد در ذهنم جان می گیرد.از چیزی نمی ترسم.بعد از آن با پول همه چیز می خرم.حتی عشق!

پول به آدم همه چیز می دهد.آدم را قدرتمند می کند.  

فاطمه شیخ علیزاده / ایران