اکبر عبدی: سیاست راه خود را می رود و هنر باید راه خود را برود /حرفه یی برخورد کنند اخلاقم تند نمی شود

به گزارش خبرنگار رکنا،  اکبر عبدی در چهار دهه فعالیتش در سینمای ایران جزو پرکارترین بازیگران سینمای ایران است و بیراه نیست اگر بگوییم در این چهار دهه پر کار ترین بازیگر سینمای ایران است. طبعا این پرکاری را می توان در ضیق وقت گفت وگو با رسانه ها نیز جست.

از دوران مدرسه عاشق بازی بودم، پای ثابت تئاتر های مدرسه بودم. ادای این و آن را درمی آوردم، نه اینکه مسخره کنم، مثلا شبیه معلم ها و مدیران و بعضی همکلاسی ها رفتار می کردم، هم بازیگوش بودم و هم وقتی رفتار دیگران را تقلید می کردم و همکلاسی هایم شاد می شدند حس می کردم با لبخند آنها روحم حس شادی پیدا می کند ولی بازیگری حرفه یی ام از تئاتر شهر شروع شد، با «سیرک باشکوه جهانی»به کارگردانی سالار هاتفی که مقابل تماشاگران مردمی بر صحنه رفتم. بعد از صحنه مقابل دوربین قرار گرفتم: سال 59 با بازی درسریالی به نام «مثل آباد» که از تلویزیون پخش می شد.

منتقدان کارشان نقد است. نقد هم می تواند سازنده باشد اگر درست صورت گیرد. گفتن از فیلم دیدنش را کم لطف می کند. تنها می توانم بگویم یک فیلم کمدی، اجتماعی برای خانواده هاست تا درکنار هم نگاه کنند، شاد باشند و بیاموزند.

از سریال «بازم مدرسه ام دیرشد» گفتید، اگر برای شما و به قول شما آن سریال برای بینندگانش نوعی نوستالژی شده است باید بگویم برای من یک یادگاری به یاد ماندنی است، شاید خود زندگی است. آنقدر این سریال را دوست دارم که همیشه دلم می خواست یک بار دیگر فیلم یا سریالی به همین اندازه محبوب مردم بازی کنم تا مردم بار دیگر به همان اندازه بازیگری ام را دوست داشته باشند.

امیدوارم این گونه باشد.

حرفه یی برخورد کنند اخلاقم تند نمی شود. اگر سینمای ما حرفه یی است باید همه مراتب آن نیز حرفه یی طی شود، تحمل بی نظمی ندارم، سرموقع باید همه چیز انجام گیرد. زمان رفت و آمد، ایاب و ذهاب، ساعت صرف غذا، زمان ضبط ها... همه چیز سرجای خود باشد چرا باید کسی ناراحت شود! سینمای حرفه یی معنایی دارد که ما تنها ادعایش را داریم، اولین اصل حرفه یی بودن نظم است.

همه آدم ها در طول زمان تغییر می کنند، این تغییرها در رفتار، فکر و دیدگاه شان اثر گذار است. یکی از بهترین و راحت ترین فضای کار در سینما را با ده نمکی داشتم، سیاست راه خود را می رود و هنر باید راه خود را برود و من به سیاست کاری ندارم. بازیگر آن کار (هنرپیشه) بودم وسخنی در مورد آن گذشته ندارم. وقتی ده نمکی برای بازی در فیلم خود مرا دعوت کرد تنها به فضای حرفه یی کار نگاه کردم. برخورد ایشان در فضای کارگردانی مناسب بود و همین شد که انتخاب کردم با ایشان کار کنم. آن فیلم ها خوب فروش رفت، فروش هایی میلیاردی که بی تعارف بخشی از آن فروش خوب به خاطر حضور من به عنوان بازیگر در آن فیلم ها بود، ولی دریافتی من به عنوان دستمزد بازی در آن آثار 200 میلیون تومان هم نشد.

بارها شنیده ام که می گویند «اکبرعبدی، دستمزد بالایی می گیرد»! معنای این جمله را نمی فهمم. مرا به عنوان بازیگر حرفه یی نام می برند، دغدغه دستمزد مرا دارند! اگر معتقد هستند بازیگر خوبی هستم پس باید دستمزد مناسبی هم دریافت کنم.

از سوی دیگر حکایت این است که آنچه روز اول از سوی بعضی از تهیه کنندگان به عنوان دستمزد و رقم قرارداد گفته و روی کاغذ ثبت می شود آن رقمی نیست که در نهایت پرداخت می شود. تهیه کنندگان خوب هم داریم و خیلی های شان نیز حق هنرمند را پایمال می کنند.

نه کاملا! مدتی شرایط جسمی مناسبی برای بازی نداشتم، استراحت کردم، هنوز هم امید دارم سلامت کامل را به دست آورم و همان اکبرعبدی قبلی شوم ولی زمان به عقب برنمی گردد.

خبرنگار: آزاده مختاری