به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی رکنا، سالهاست که مشکلاتی که کودکان کار با آن درگیرند گفته شده اما مسئولان هنوز اندرخم کوچه شناسایی مشکلاتی هستند و این کودکان برای رسیدن به نان ، کودکایشان را بر سر چهارراه های شهر می گذرانند و زیر برف و باران و گرما از تحصیل جا می مانند و در بزرگسالی هم زندگی سالم و سلامتی در انتظارشان نیست.

توقف رشد روانی کودکان کار

طراوت مظفریان، فعال حوزه زنان و کودکان با برشماری مشکلات کودکان راهکارهای ساده و پیش پا افتاده اما قابل اجرا ارائه می کند. او در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی رکنا گفت: در یک نگاه ساده به شرایط کودکان کار 4 مبحث اجتماعی، فرهنگی، زیستی و روانشناسی خودنمایی می کند. هر کودکی که در شهر رها شود، معمولا مورد تحقیر قرار می گیرند و مورد آسیب های شدید کلامی قرار می گیرند. اگر حضور آنها در سطح شهر بیشتر باشد و به سال یا سالها برسد منحنی رشد روانشناختی آنها با مشکل جدی مواجه خواهد شد. آنها آموزش های روانشناسی را دریافت نمی کند و کودکی نمیکنند.

فرهنگ جدید خیابانی

وی با اشاره به این که هر کدام از کودکان کار از یک بافت فرهنگی به شهر می آیند، افزود: متاسفانه در خیابان از بافت فرهنگ خود جدا شده و به فرهنگی روی می آورند که بتوانند با آسیب های اجتماعی مقابله کنند. این در حالی است که کودکان کار یا از خانواده ها جدا شده اند یا خانواده هایشان نیز دچار آسیب شده اند.

این فعال حوزه کودکان درمورد مشکلات زیستی کودکان کار تاکید کرد: کودک دائم به غذای کافی، هوای مناسب، ورزش، بازی، تحرک و... نیاز دارد. اما شهر تمام این موارد را از کودکان کار می گیرد. آلودگی هوا هوای مناسب را از آنها می گیرد. تغذیه نامناسبی نیز دارند. بچه ها به جز تعرض عاطفی مورد تجاوز قرار می گیرند. چون به راحتی و حتی با یک شکلات احتمال دارد گول می خورند. بارها شنیدیم در برخی محلات بچه ها را به بهانه دادن پول پشت دخل مغازه برده اند و به آنها آسیب رساندند.

او کودکان کار قربانی آسیب هایی می شوند، افزود: آسیب های این حوزه شبکه ای است و بچه ها آسیب ها را با خود به خانه و محله خود می برند. کودکان کار به مرور خود را در موضع ضعف و آسیب می بیند و ضربه بیشتری می خورد. حتی احتمال دارد آنها به مصرف موادمخدر گرایش پیدا کنند.شعار «بچه ها آینده سازان کشور هستند» برای کودکان کار یک شعار نخ نمایی است چرا که از نظر جسمی و روانشناختی امکان رشد مناسب برای آنان فراهم نشده است، درحالیکه استعدادهای بی نظیری در میان آنان وجود دارد.

شهرهای دوستدار خودرو

مظفریان با اشاره به مسائل اقتصادی کودکان کار، گفت: گردش مالی بسیاری پشت کار کودکان وجود دارد در حالی که در بسیاری موارد پول به چرخه اعتیاد برمی گردد و برای کودکان کار هزینه و خرج نمی شود. اکثر پدر و مادرهای این کودکان، که خود نیز روزی کودک کار بودند اکنون اعتیاد و آسیب های اجتماعی هستند و در بسیاری موارد پول دریافتی کودکان کار ناچارا به چرخه اعتیاد میرود. این تصور اشتباهی است که این کودکان پول به دست می آورند.

این فعال حوزه کودکان تاکید کرد: گفته میشود امروزه کلانشهرهای دوستدار کودک، محیط زیست، معلولان و کهنسالان نیست بلکه شهر دوستدار خودرو است. هر کسی که ساعت های زیادی را در سطح شهرها می ماند با آسیب دست به گریبان می شود. اما باید توجه کنیم که کودکان آسیب پذیرتر هستند. به عنوان مثال پل های عابر پیاده به دلیل پوشاندن تبلیغات پنهان شده، ناامن شده اند یا پاتوقی برای معتادان. بنابراین از نظر امنیت شهری با مشکل روبرو هستند. در گذشته بسیاری از محیط های روستایی و شهرها به دلیل دید فضای مسکونی به فضای عمومی امنیت ایجاد می کرد. اما امروزه مردم مخروبه ها حاشیه ها را نمی بینند، آسیب ها را نمیبینند و فضای شهری جایی ناامن برای کودکان می شود. شهرهای ما امکان چشم بینا را ندارند تا از کودکان مراقبت نمی کند. شهرها کارکرد مراقبتی خود را از دست داده است. بعضی از خیابان ها با یک روشنایی امن می شوند. معتادان چراغ های محله هایی مانند لب خط شوش را می سوزانند یا سطل زباله را وسط خیابان خالی می کنند تا امنیت را برای خود ایجاد کنند اما با ایجاد این آسیب، امنیت کودکان و زنان را از بین می برند.

حمایت های کودکان کار

وی در پاسخ به این سوال که چه حمایت هایی می تواند کودکان کار را از شرایط فعلی دور کند؟ گفت: یکی از گره های مهم ورود کودکان به سطح شهر و چرخه کار، بحث آموزش است. برخی از کودکان به دلیل ورود به چرخه کار ترک تحصیل می کنند یا برعکس، به دلیل ترک تحصیل سریع وارد چرخه کار یا قربانی کودک همسری می شوند. شناسایی کودکان برای آموزش مهارت های زندگی بسیار سخت تر از آن است که بخواهیم آنها را در چرخه تحصیل نگهداریم. یکی از راه های مهم حفظ کودکان در چرخه تحصیل، ارائه یک وعده غذای گرم در مدارس به طور عمومی است. غذای گرم یکی از خدمات عمومی است که بسیاری از کشورهای دنیا چه کشورهای توسعه نیافته و چه کشورهای توسعه یافته از آن استفاده می کنند، که هند یکی از این نمونه هاست.

مظفریان با اشاره به این که تجربه مدارس غیررسمی در NGOها نشان می دهد که با یک وعده غذای گرم خانواده نیز مشتاق می شوند کودکان کار ترک تحصیل نکنند، تاکید کرد: از سوی دیگر کودکان کار که از حداقل امنیت غذایی بی بهره مانده اند، برای دریافت وعده غذا از خیابان، آسیب های سطح شهر و کار فرار می کنند و به مدرسه می روند. حداقل امکانات و آرامش در مدرسه و همان یک وعده غذای گرم ،می تواند کودکان کار را از ترک تحصیل باز دارد. باید گروهی که برای ورود به چرخه کار در معرض ترک تحصیل هستند، در مدرسه مدیریت شوند و از مدرسه امکان هنرآموزی را یاد بگیرد. متاسفانه در حال حاضر در برخی محلات که کودکان کار از دل آن بیرون می آیند مدارس آنقدر پر است و سرانه فضای آموزشی کم است که اگر دو روز دیر برای ثبت نام اقدام کنند، مدرسه فضای پذیرش آنها را ندارد. مدرسه نیز به دلیل کمبود امکانات حضور این کودکان در مدرسه را پیگیری نمی کند.

خبرنگار: پریسا هاشمی

برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.