این مرد آفریقای ایران را آباد کرد + عکس

به گزارش رکنا ، حاج عبدالله والی، مسئول کمیته امداد امام خمینی (ره) بشاگرد بود. او که فرزند مرحوم مرشد نصرالله والی، پیرغلام روشندل امام حسین (ع) بود، توانست حدود ۳۶ سال با اجرای طرح های گسترده عمرانی، مردم محروم بشاگرد را از فقر های مختلف جدا کند و چهره قبلی این منطقه را به کلی دگرگون سازد. والی برای کمک رسانی به مردم این منطقه، جمعی از متمولین بازار تهران را جمع کرد تا برای گرفتن کمک از آنان مدد گیرد.

یکی از بازاریان آن روزگار تهران (دهه ۶۰) حسن صراف زاده بود که در زمینه پنبه، نخ و بافت پتو در بازار کشور شهره است. صراف زاده علاوه بر خدمت رسانی بسیار در منطقه بشاگرد و سیریک در استان هرمزگان، در مشهد و منطقه نظرآباد استان البرز نیز خدمت رسانی های بسیاری داشته است که این کار ها در قالب مدرسه سازی و امور عام النفعه دیگر مثل راه اندازی صندوق های قرض الحسنه مشهود است. او با گرفتاری های متعدد، هنوز رسم اطعام محرم و رمضان در منطقه بشاگرد و سیریک را ترک نکرده است. در واقع، به همین مناسبت یعنی موسم اطعام روز های پایانی ایام دهه اول محرم این منطقه توسط صراف زاده، ساعاتی را در دفترش مهمان شدیم تا پیرامون اهمیت کار خیر و آنچه در پی انجام آن ها به دست آورده است، گفتگو کنیم که در ادامه می خوانید:

سال ۱۳۶۲ حاج عبدالله والی به صندوق قرض الحسنه الزهرا (س) آمد و منطقه بشاگرد را معرفی کرد. او پیشنهاد داد که برای کمک رسانی به این افراد به آن جا برویم؛ زیرا قبلاً خودش مسؤول کمیته امداد امام خمینی (ره) آن منطقه بود و از مدت ها قبل در این منطقه محروم فعالیت داشت. ما نیز حدود ۱۰ نفر از متمولین بازار تهران را همراه خود به این منطقه بردیم که حدود ۱۷ ساعت در راه بودیم. طوری که برخی از آنان به حدی خسته شده بودند که می گفتند حاضریم هر چه می خواهید بدهیم، اما بگذارید برگردیم! بیشتر بازاری ها پوست انداخته بودند و زیر آفتاب کشنده و گرد و خاک منطقه، اذیت می شدند. حتی بعضی هایشان لباس های شیک پوشیده و ادکلن زده بودند! با منطقه بشاگرد و اقدامات عبدالله والی چگونه آشنا شدید؟

جاده های آن منطقه بسیار صعب العبور بود. ما هم که زمینی به منطقه رفته بودیم، تا به مقر امام خمینی (کمیته امداد خمینی شهر) رسیدیم که محلی بیابانی بود و با چادر فضایی را ایجاد کرده بودند، حسابی اذیت شدیم. زمانی که رسیدیم این افراد بازاری، شرایط منطقه را دیدند و بسیار گریه کردند. صبح روز بعد، جلسه ای به ریاست عبدالله والی تشکیل شد تا برای خدمت رسانی برنامه ریزی کنیم.

اول پیشنهاد شد، راه مناسبی برای این منطقه ساخته شود. همان جا نیز هیأت خدمتگزاران بشاگرد به ریاست محسن صراف زاده تشکیل شد.

برنامه های خدمت رسانی این هیأت چگونه پیش رفت؟

ابتدا افراد حاضر در این هیأت، ۳ میلیون تومان در مجموع پول جمع آوری کردند که اول یک ماشین برای جاده سازی خریداری کردند. حاج عبدالله والی، عنصر اصلی این کار بود و در زمینه جمع آوری پول بسیار تلاش کرد. با انجام عملیات جاده سازی، مسیر ۱۷ ساعته این منطقه، به ۳ ساعت و نیم رسیده است.

در مقر امام خمینی (ره) یک آشپزخانه ایجاد و سپس بیمارستانی احداث شد. از هر ۱۰۰ کودک این منطقه، ۹۲ نفر می مردند. زیرا راهی به شهر وجود نداشت و وضعیت بهداشت نیز بسیار اسفناک بود؛ به حدی که در این منطقه، سرویس بهداشتی و حمام وجود نداشت و برای قضای حاجت کنار رودخانه می رفتند و کمی پایین تر، از همان آب رودخانه مصرف می کردند.

جمعیت این منطقه حدود ۷۲ هزار نفر بود و به دلیل اینکه بچه ها می مردند، جمعیت رشد نمی کرد و افراد باسواد این منطقه حدود ۲ هزار نفر بود. در این راستا اول بیمارستان و مدرسه ایجاد شد. زحمات اصلی انجام شده برای این منطقه حاصل تلاش حاج عبدالله والی و برادرانش بود و ما از بازار، پول جمع آوری و برای پشتیبانی تزریق می کردیم. کمیته امداد امام خمینی (ره) در این منطقه بسیار کمک رسانی کرد. هم اکنون در این منطقه صد ها مدرسه، چندین مسجد، بیمارستان، خوابگاه، حوزه علمیه، مدارس شبانه روزی و ... احداث شده است.

چرا زمانی که این منطقه را شناختید، آن را آفریقای ایران نامیدید؟ در بدو ورود به این منطقه چه چیز هایی مشاهده کردید؟

ابتدای ورود برای اطعام آن ها برنامه ریزی کردیم. جالب است بدانید مردم این منطقه نمی دانستند برنج چیست و ماده مصرفی آن ها، آرد خرما بود که از هسته خرما به دست می آوردند. همچنین برده داری در این منطقه رواج داشت و افراد دختران خود را مثل یک برده می فروختند. به طور مثال با ۲۰ هزار تومان می شد دختر ۱۴ ساله خرید. ازدواج ها در آن منطقه با مشکل روبرو بود و فرضا دختر ۱۴ ساله با پیرمرد ۷۰ ساله ازدواج می کرد، اما با روشنگری های مرحوم عبدالله والی تمام این موارد طی ۲۰ تا ۲۵ سال اصلاح شد.

در این منطقه خان ها حاکم بودند و حتی گاهی وقتی سوال می شد در کدام کشور زندگی می کنید، نمی دانستند. بعد از حدود ۵ سال از پیروزی انقلاب اسلامی، مردم منطقه فکر می کردند هنوز شاه در کشور حاکم است. این افراد شناسنامه نداشتند، اما به برکت تلاش های حاج عبدالله والی صاحب هویت مشخص شدند. وضعیت امروز این مردم هم اکنون نیز خوب نیست، اما می توان گفت از زیر صفر به بالای صفر رسیده اند.

در این مدت، مسئولین زیادی همچون شهید رجایی، مرحوم رفسنجانی و ... در این منطقه حضور پیدا کرده اند. برخی تصمیماتی نیز اتخاذ شد و انجام دادند، اما بعضی نیز کار هایی گفتند و انجام ندادند. امام خمینی (ره) نیز در سخنرانی های خود همواره بر خدمت رسانی به بشاگرد تاکید داشت و بار ها در گفته های ایشان، نام منطقه محروم بشاگرد به گوش می رسید. در این مدت مسئولین چه کمک رسانی هایی داشتند؟ آیا آن ها اصلا در منطقه حاضر شده اند؟

گویا برنامه اطعامی که برای مردم این منطقه در ایام محرم و لیالی قدر انجام می گرفت، هنوز ادامه دارد.

هنوز اطعام دادن در روز ها و شب های منتهی به تاسوعا و عاشورا و همچنین ماه رمضان ادامه دارد و در مجموع ۲۰ هزار پرس غذا برای مردم این منطقه طبخ و توزیع می شود. در گذشته غذا را طبخ می کردیم در وانت قرار می دادیم، صبح که حرکت می کرد، شب به روستا های منطقه می رسید. راه ها خراب بود و هرچند هنوز هم وضعیت خوب نیست، اما راه ها بهتر شده است. البته حدود ۵ سال است که هیأت خدمتگزار از این منطقه خارج شده و دولت و کمیته امداد امام خمینی (ره) در حال فعالیت و خدمت رسانی هستند؛ منتها سنت اطعام دادن خانواده ما در منطقه محروم «سیریک» و «بشاگرد» همچنان ادامه دارد.

نکته جالب این که هر مسئولی که در این منطقه حاضر شده، با گرفتاری و مشکلات مردم درگیر شده و این منطقه محروم و ساکنانش را فراموش نکرده است. حتی برخی از مسئولینی که از منصب کنار رفته اند هنوز به مردم این منطقه کمک می کنند. به لطف همین حضور ها و رسیدگی ها، الحمدلله امروز وضعیت مردم بشاگرد و سیریک، کمی بهتر شده است، البته برای آن ها می توان گفت عالی شده است!

در این منطقه چه رخ داده است که وضعیت امروزش را بهتر از قبل می دانید؟

الآن پزشک، متخصص زنان، روحانی، معلم و ... همه از خودشان است. یعنی بچه های منطقه به حدی از توانمندی علمی و اجرایی رسیده اند که دیگر لازم نیست از بندرعباس برایشان دکتر بیاورند. این پیشرفت ها هم براساس برنامه ریزی های حاج عبدالله والی است که بچه های کوچک این منطقه با بهره گیری از امکانات مدرسه و دانشگاه، توانستند به مرتبه پزشکی، معلم، روحانی و ... برسند.

بچه های این منطقه خیلی باهوش هستند و بعضی از آن ها حتی به ۴ زبان تسلط دارند. آن ها در هر زمینه ای که وارد می شوند، بهترین هستند و دلیل آن این است که این بچه ها بکرند. امروز حدود ۳۶ هزار دانشجو در این منطقه مشغول تحصیل است.

در منطقه سیریک یک مسجد وسیع به نام صاحب الزمان (عج) ساختید. درباره علت و نحوه ساخت این مسجد توضیح دهید.

یک شب با عبدالله والی از بشاگرد به سیریک رفتیم. یک اتاقکی داشتند که مثلاً مسجد شیعیان بود. حاج عبدالله گفت شیعیان در این منطقه بسیار مظلوم واقع شده اند و باید در این زمینه به آنان کمک کنیم. من هم به این دلیل که ارادت ویژه ای به حضرت زهرا (س) دارم، مسجد جامع سیریک را ساختم و از همان سال نیز ماه رمضان و محرم در این مسجد اطعام داشتیم که در روز تاسوعا حدود ۳ هزار نفر از شیعه و سنی در این مسجد برای اطعام حضور پیدا می کنند و به عزاداری هم می پردازند. این برنامه موجب شد نگاه وحدت آمیزی میان شیعیان و اهل تسنن این منطقه برقرار شد که حاج عبدالله نقل می کرد این کار را بزرگ ترین خدمت خود می داند.

برنامه اطعام در این منطقه امسال به چه صورت برگزار می شود؟

برنامه اطعام هرساله از شب ششم محرم آغاز می شود و تا شب عاشورا ادامه پیدا می کند. مردم بندر سیریک حدود ۷ وعده اطعام می شوند که در هر وعده متوسط حدود ۵۰۰ پرس غذا ارائه می شود. در روز تاسوعا و شب عاشورا این تعداد به ۳ هزار پرس می رسد. البته روز عاشورا کم می شود؛ زیرا مردم منطقه در این روز، به روستا های خود می روند. در این مسجد تمام افراد اعم از شیعه و سنی حضور پیدا می کنند.

ریشه این اطعام چیست؟ تا جایی که به خاطر دارم، پدر و مادرتان هم اهل اطعام مردم و عزاداران حسینی بودند؟

پدر من از طعام دادن لذت می برد و هر موقع مشکلی برای ما ایجاد می شد و راه حل را جویا می شدیم، می گفت بروید، طعام بدهید. از همان اول نیز خودش در محرم روضه خوانی داشت و اطعام می کرد. ماه رمضان هم به مردم افطار می داد. یک مرتبه من از او سوال کردم چرا اینقدر غذا به مردم می دهی؟ بعضی پولدار ها هم می آیند و سر این سفره غذا می خورند. این کار چه فایده ای دارد؟ پدرم گفت: آن پولدار هم اگر می آید، وقتی سر سفره می نشیند، گرسنه است. او عاشق اطعام بود. پدرم دو کار را همواره انجام می داد، یکی تهیه جهیزیه برای زوج ها و دیگری نیز اطعام.

معتقدم افرادی که مشکل دارند باید بیشتر کار خیر انجام دهند و رمز ثروتمند شدن طعام دادن است. البته اطعام فقط پول نیست. برخی پول دارند و می توانند اطعام بدهند، برخی نیز پول ندارند. می توانند با یک لبخند دل دیگران را شاد کنند و این نیز اطعام و انفاق است. پیامبر (ص) می فرماید: اگر کسی من را شاد کرد، خدا را شاد کرده است. حال اگر بنده خدا را شاد کنیم، خدا را شاد کرده ایم.

چرا تصمیم گرفتید در منطقه محروم، اطعام کنید؟ چرا در همین تهران برای اطعام برنامه ریزی نکردید؟

زمانی که انسان بنا دارد میوه بخرد، سعی می کند درشت ترین میوه ها را انتخاب کند. اطعام نیز همین طور است. گاه انسان ثروتمندی را اطعام می کند و یک میزان سود می برد. گاهی نیز فردی را اطعام می کند که به هیچ وجه غذایی را نخورده است و آن، سود دیگری دارد. کدام بهتر است؟ قطعا کمک به آن نیازمند ثوابش بیشتر است. ما نیز به دنبال گُل کار هستیم.

اطعام در آن مناطق اثر وضعی بهتری دارد. بسیاری از آن ها گوشت نخورده اند و شاید دعای یکی از آن ها برای تمام نسل های بعدی آدم بهتر باشد؛ لذا اطعام برای آن ها بسیار لذت دارد. حال اگر منطقه محروم تری پیدا کنیم، لذتش بیشتر خواهد بود و ارزش بیشتری خواهد داشت.

شما به عنوان یک خیر و کارآفرین، در مدرسه سازی هم فعالیت دارید. این وادی را چرا انتخاب کردید؟

قبلاً هم از من سوال شد چرا اینقدر مدرسه می سازید؟ گفتم: من تاجرم و این کار نیز نوعی تجارت است. من اگر ۴ میلیون تومان برای ساخت یک مدرسه هزینه کنم، خدا ۴۰ میلیون تومان به من پس می دهد؛ زیرا خدا بدهکار کسی نمی ماند. اخیرا مدرسه ای را در حال ساخت دارم که بیش از ۲۵ میلیارد تومان هزینه در پی خواهد داشت که این مدرسه بزرگ ترین مدرسه استثنایی کشور خواهد شد. من چیزی در این معامله از دست نمی دهم بلکه خداوند ده ها برابر آن را به من بازخواهد داد. این مدرسه در نظرآباد در زمینی به وسعت ۱۰ هزار متر مربع در حال احداث است که دارای سالن بدنسازی، گفتاردرمانی، ۸۰ کلاس، مطب پزشک و روانشناس، سالن آمفی تئاتر و ... است که در مجموع ۴۰۰ نفر در آن مشغول تحصیل خواهند شد.

به طور مثال همین امشب دو پرس غذا در منزل بپزید و به دو نفر برسانید. اگر این غذا را به انسان پولدار بدهید یک سودی خواهد داشت و اگر به انسان فقیری بدهید، سود مضاعف. در مجموع، روزی شما بیشتر خواهد شد. من کار برای پول انجام نمی دهم. کار خیر را هم برای آخرت انجام نمی دهم. کسی که در این دنیا کار خیر نمی کند، خودش ضرر کرده است. نه در آخرت ضرر کند، بلکه در همین دنیا ضرر کرده است. در این دنیا اگر کار خوبی انجام دهیم در همین دنیا پاداش خواهیم دید؛ زیرا خداوند بدهکار کسی باقی نمی ماند و ده برابر جواب می دهد.

کار خیر انسان را شاداب می کند و احساس رضایت در فرد به وجود می آورد؛ بنابراین خداوند مغز و ذهن انسان را به کار می اندازد. خداوند یک کیسه پر پول در منزل تحویل نمی دهد تا پاداش کار شما باشد بلکه مغز انسان را باز می کند تا به وسیله آن، کاری را انجام دهیم که سود زیادی در پی داشته باشد. البته باید بدانیم پاداش خدا تنها سود نیست. ممکن است خدا در عوض کار خیر، بلا یا بیماری را از سر ما دور کند.

بسیاری از مردم ممکن است با مطالعه سخنان شما برای کار خیر تشویق شوند، چه توصیه ای برای انجام کار خیر به آنان دارید؟

در این مملکت در هر جایی می توان کار خیر انجام داد. ممکن است کنار دست فردی، شرایطی وجود داشته باشد که از بشاگرد، بدتر باشد لذا هر کس در هر جایی می تواند، باید به انجام کار خیر بپردازد. معتقدم مدرسه سازی بهترین نوع کار خیر است. هر چه مردم باسوادتر شوند، کشور موفق تر است. جالب است بدانید من در زمینه تحصیلی موفق نبودم، اما با این وجود عاشق تحصیل مردم هستم و معتقدم اگر باسواد باشند، کولی نخواهند داد.

برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.