صحبت های تلخ قهرمان کشتی ایران در 23 سالگی!

به گزارش رکنا  دانیال سهرابی  درخصوص کسب نشان برنز مسابقات زیر 23 سال جهان در آلبانی اظهار داشت: با 20-30 درصد آمادگی‌ کشتی گرفتم. در کشتی اشتباهاتی دارم که باید حتما درست کنم، آمادگی جسمانی‌ام را بالاتر ببرم، ریزه‌کاری‌هایی هم در کشتی هست که باید روی آنها بیشتر کار کنم تا یک قهرمان بزرگ شوم. البته که اینها را با حرف نمی‌شود درست کرد، تا زجر نکشی و سختی را تحمل نکنی، به چیزی نمی‌رسی. مدال را بی‌جهت گردن آدم نمی‌اندازند و به حرف به کسی مدال نمی‌دهند. به همان میزان دریافت می‌کنی که زحمت کشیده باشی.

این کشتی‌گیر جوان خوزستانی که قبلا در جام تختی حریف ارمنی‌اش را برده بود، اما در آلبانی مغلوب شد، ادامه داد: در جام تختی امسال در کمتر از یک دقیقه حریف را ضربه‌ کرده بودم، این بار با غرور روی تشک رفتم و می‌خواستم سریع 10 بر صفر ببرم. کلا ذهنم آنجا نبود. از دکتر رنگرز تشکر می‌کنم، واقعا کمکم کرده و مثل یک پدر بالای سرم بوده، نه فقط من که برای همه بچه‌ها زحمت کشید.

دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی که در انتخابی مسابقات جهانی تیرانا از سد محمدرضا گرایی و محمدرضا رستمی گذشت و با بازبینی فیلم مبارزه‌اش با گرایی، درنهایت عازم مسابقات زیر 23 سال جهان شد، درخصوص ناکامی این کشتی‌گیر در رقابت‌های اوزان غیرالمپیکی گفت: کشتی‌اش که تمام شد، به او پیام دادم و نوشتم، فدای سرت و دوباره شروع می‌کنی.

سهرابی با انتقاد از بی‌توجهی مسئولان کشتی اندیمشک به قهرمانانش تصریح کرد: از موقعی که دانیال سهرابی وارد شهر اندیمشک شده،‌ کوچکترین توجهی به من نداشتند که 5 سال متوالی است برای‌شان مدال می‌آورم. دریغ از یک کمک و توجه کوچک. حتی یک بار بلیت هواپیمایم که از اردوها به خانه برمی‌گردم را نداده‌اند، نه جشنی، نه استقبالی و نه حتی بنر به موقعی. دو - سه روز بعد از برگشتنم، تازه بنر زدند. آدم تا یک جایی رویش می‌شود دستش را جلوی خانواده دراز کند، این الان برای من واقعا سخت است، خصوصا آنکه برادر بیماری دارم که خرجش خیلی بالاست و واقعا رویم نمی‌شود باز هم هزینه‌های ورزشم را از پدرم بگیرم. از طرفی ورزش حرفه‌ای مکمل و هزینه‌های خودش را دارد، منِ جوان 21 ساله نمی‎‌توانم هر روز به پدرم بگویم پول بدهد.

وی اضافه کرد: هیچ درآمدی ندارم، وقتی ورزش قهرمانی انجام می‌دهی، اگر کار بکنی، از ورزش می‌افتی. من متولد شوش هستم اما 5-6 سال است که ساکن اندیمشکم و برای این شهر کشتی می‌گیرم. نه تنها من، که دیگر قهرمانان شهر هم حمایتی دریافت نمی‌کنند. امین کاویانی‎‌نژاد زمانی که می‌خواست به المپیک برود، فقط به او یک ربع سکه دادند. ما که الگوهای بچه‌های اندیمشکیم، آنها برخورد با ما را می‌بینند چطور امیدوار باشند و با چه ذوقی بیایند؟ درست است که عشق به کشتی حرف اول را می‌زند ولی درکنارش باید حمایت مالی باشد که بتوانی به کار ادامه دهی.

عضو تیم ملی کشتی فرنگی در مسابقات جهانی 2023 بلگراد در خاتمه گفت: نه حمایتی می‌کنند، نه حتی تماسی، من هیچ موقع به کسی بی‌احترامی نکردم و نمی‌کنم، ولی این برخوردها خوب نیست. شرایط زندگی من سخت است و امیدوارم شرایط تغییر کند.