هوش و نبوغ یک کارگردان/ اولین واکنش‌ها به «جنایت بی دقت» شهرام مکری در ونیز

سیمونه تاردینی منتقد ایتالیایی در نقدی بر آخرین اثر شهرام مکری یعنی «جنایت بی دقت» نوشته:«در صحنه عجیب افتتاحیه «جنایت بی دقت» صاحبان سینما در حال صحبت در این باره هستند که می توانند با میخ کردن صندلی ها به زمین، تعداد بیشتری را در داخل سالن جا دهند و تماشاگران را از این هم که هست بیشتر به هم نزدیک کنند. صحبت از دوران دیگری است، چرا که حالا در دوران شیوع کوید دقیقا عکس این طرز فکر در حال اجرا شدن است. اینکه چطور تماشاگران را از هم فاصله دهیم. داستانی که الهام گرفته از فاجعه سینما رکس آبادان است، که در آن 420 نفر در آتش سوختند.

کارگردان فیلم شهرام مکری با هوش و نبوغ رقصی به جلو و به عقب از قدم های اشتباه را به نمایش می گذارد. هدف او خلق داستانی گیراست که اطلاعاتی از وضعیت احساسی شخصیت ها و انگیزه پشت اعمالشان به ما می دهد، بدون پناه بردن به تمهید خلق دوباره اتفاقات به ترتیب زمانی و تاریخی.سالهای مختلف، یعنی گذشته و حال در یک زمان-مکان عظیم در هم ترکیب می شوند.

به طور کلی در این اثر سینما به جای تبدیل شدن به متاسینما (سینما درباره سینما) به یک ابزار گفتمان تبدیل می شود، یک پیشفرض (که صد البته با احترام با آن رفتار می شود) برای رفتن به سفری به درون هویت و روان ملتی که دائم تنش های متفاوت در آن اوج می گیرند. این المانهای بینامتنی فقط به همین اشارات محدود نمی‌شوند. در جایی از فیلم شخصیت اصلی زن به فیلم های هنری را که برای روشنفکران ساخته شده خرده می‌گیرد:«واقعا باید دو ساعت اینو تماشا کنیم؟ از فیلم هایی که لوگوی جشنواره ها رو روی پوسترشون دارن متنفرم!» یا مردانی که حتی بدون اینکه بدانند چه فیلمی می بینند به سینما آماده اند. آن هم در سال 57 و در دورانی که بدون محدودیت می شد در سینما سیگار کشید! یا اشاره ای به فیلمی از ادیسون در 1912 یا «آرواره ها» استیون اسپیلبرگ که البته دومی، انتخابی تصادفی نبود، چرا که «جنایت بی دقت» با همان دورنمایه های وحشت، ترس و خطر که در آرواره ها هست، سروکار دارد./ ترجمه سینمادیلی

برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.