پورفرج: قهرمانان کشور مجبورند کارهای سطح پایین انجام بدهند/ آنها که مدال ندارند معروفترند + فیلم

به گزارش رکنا، در کشور ایران قهرمانان ورزشی زیادی وجود دارد ولی به رشته‌های‌ پرطرفدار مانند فوتبال بیشتر توجه می‌شود. با این وجود بیشتر افتخارات ورزش ایران، سهم رشته‌های فردی است. یکی از این رشته‌ها کیک بوکسینگ است. «محمد حسین پورفرج» سال‌هاست که در کیک بوکسینگ فعال است و به قول خودش «فقط طلا» می‌گیرد؛ اما کم توجه‌ای به بعضی رشته های ورزشی باعث شده امثال او به قدری کافی مطرح نباشند. بر همین اساس خبرنگار ورزشی رکنا با این قهرمان کیک بوکسینگ آسیا گفت‌وگویی داشت که در ادامه می‌خوانید:

*چندتا تا مدال دارید؟ 

از سال 2012 عضو تیم ملی کیک‌بوکسینگ جمهوری اسلامی ایران هستم. سال 2015 در هندوستان مدال طلا را بدست آوردم. سال 2017 مسابقات آسیایی ترکمنستان مدال طلا را کسب کردم. در بازی های داخل سالن در کشور ترکمنستان هم ضمن کسب مدال طلا فیکس تیم ملی کیک‌بوکسینگ شدم. همچنین در مسابقات 2019 قرقیزستان هم مدال طلا را کسب کردم.در مسابقات جهانی ترکیه در آنتالیا هم عضو تیم ملی کیک‌بوکسینگ ایران بودم.

*معمولا این تصور وجود دارد که ورزشکارانی که خیلی مدال طلا کسب کرده‌اند رسیدگی‌های خوبی به آن‌ها می‌شود، مثل: (خانه، ماشین، سکه...) آیا این موضوع در مورد شما هم صدق می‌کند؟

متاسفانه این یک تصور غلط است، همه مردم کشورمان این را در ذهنشان دارند که بعد از مسابقات خیلی به ما می‌رسند. اما اصلا اینطور نیست. اگر قرار باشد جوایزی هم بدهند، در حد همان جوایز ریاست جمهوری است. سکه‌هایی که آن هم به عنوان پاداش نقدی به ما داده می‌شود. همه‌ هم فکر میکنند که به ما خانه، سکه و ماشین میدهند. جدا از این توقعات مردم هم در مراسم‌ها از ما بیشتر می‌شود که این اصلا این صحیح نیست. امیدوارم که هر چه زودتر این وضع درست شود.

*با این شرایط زندگی خیلی سخت است چطور امرارمعاش می کنید؟

در حال حاضر کارمند شرکت هلی‌کوپتری « آوای سلامت» هستم. که همان اورژانس هوایی است. به نوعی خدمات‌رسانی به مردم کشورمان انجام می دهد. از مدیرعامل شرکت آقای «تیمسار احدی» تشکر می کنم که خیلی بهم لطف دارند و همه جوره حمایتم می کنند.

* دوست داشتید فوتبالیست بودید؟

نه. دوست داشتم رسیدگی‌هایی که به فوتبالیست‌ها می شد برای ما هم وجود داشت. متاسفانه کلاً در کشور ما اینطور نیست. درصورتی که یک قهرمان در ورزش های انفردای این توانایی را دارند که به تنهایی پرچم ایران را در سراسر دنیا به احتزاز دربیاورند. این درصورتی است که فوتبالیست نهایتا در لیگ قهرمانان آسیا حضور پیدا کنند که آن هم چندین سالی می‌شود که اتفاق خاصی رخ نداده است. 

*مصدومیت‌های رشته رزمی خیلی زیاد است، زمانی‌که مصدوم می شوید رسیدگی‌ها به شما چطوره است؟

رشته‌های رزمی کلا مصدومیتشان خیلی بالا است. یک رزمی کار همیشه از ناحیه های صورت، بدن، دست و پا مصدوم است. جدا از آن گرچه اسم ما در اسم بیمه ورزشی کشور است؛ اما آنطور که باید هزینه های ما را تقبل بکنند این کار را نمی کنند، فقط اسم ما در لیست است. مثلا در بازی‌های داخل سالن 2 تا از دندان‌هایم شکست هیچگونه هزینه‌ هایم را تقبل نکردند. هزینه ها را از جیب خودم دادم. آنقدر نامه‌نگاری، بالا و پایین می کنند که همان پول را ندهند خیلی بهتر است. 

*با این وضع برای یک ورزشکاری در سطح شما انگیزه‌ای برای ادامه می‌ماند؟

این ورزش با زندگی‌ام عجیب شده است. یک جورایی به این ورزش اعتیاد پیدا کرده‌ام. بیشتر برای دل خودم مسابقه می دهم و کار می کنم.

*فرض کنیم شما با چند فوتبالیست اسمی وارد مراسم و یا مهمانی می شوید، قطعا مردم آن فوتبالیست‌ها را بیشتر از شما می شناسند. این در شرایطی است که شاید آن بازیکنان به اندازه شما افتخارات فردی نداشته باشند این موضوع چه احساسی به شما می‌دهد؟

اگر بگویم که حس خوبی بهم دست می دهد که دروغ گفته‌ام. دوستانم از من معروف تر هستند، اما مدالی ندارند. این یک درد است. کار رسانه‌ها باعث شده تتا دشرایط اینطور پیش برود. که مثلا یکگ بازیکن درجه دو را آنقدر معروف و بزرگ میکنند بقیه قهرمانا جهان و آسیا را که در کشور ما خیلی زیاد هستند را گمنام نگه می‌دارند .باید هرطور شده رسانه‌ها این افراد را پیدا کرده به مردم معرفی کنند. تا این ها هم مثل فوتبالیست ها در جامعه شناخته شده باشند.

*از اینکه خودتان و برادرتان رشته کیک بوکسینگ رو انتخاب کردید پشیمان نیستید؟

به هرحال برادرم، هم ورزش زا دوست دارد واسه کشورمان افتخارآفرینی می‌کند.

*متاسفانه اخیرا ویدئوهای زیادی از دست فروشی قهرمانان رشته های مختلف در فضای مجازی دست به دست می شود، بعد از تماشای این فیلم‌ها چه احساسی پیدا می کنید؟

واقعا جای تاسف است که قهرمانان جهان ما کارهای خیلی سطح پایین انجام می‌دهند. بسیاری از آن‌ها درحال حاضر  به کارهایی مثل میوه فروشی، اسنپ، اثاث کشی روی آورده‌اند که بسیاری از آن‌ها را می شناسم. این در شرایطی است که که اگر یک کدام از نفرات برای کشور دیگر بودند به این دلیل که یک عالمه مدال و افتخار دارند مجسمه‌شان را هم می‌ساختند. ولی این نفرات در ایران نه از نظر رسانه‌ای حمایت می‌شوند و نه از نظر تبلیغات و نه مالی. متاسفانه دوران قهرمانی هم به این شکل است که باید تا 26 تا 30 سال ادامه می دهند. بعد از 30 سالگی آن‌ها باید وارد بازار کار شوند. در حالی که نه حرفه ای بلد هستند و نه بیمه‌ای دارند. حتی روی آن را هم ندارند که به کسی بگویند که ما این کارها را بلد نیستیم؛ اما کلی مدال داریم. بنابراین مجبور می شوند به کارها آزاد سطح پایین روی بیاورند.

*صحبت پایانی؟

دوست دارم در پایان از شما که من را دعوت کردید تشکر کنم. جدا از آن هم باید یک تشکر ویژه از دکتر «ناصرنصیری» رئیس فدراسیون کیک‌بوکسینگ ایران، رئیس فدراسیون کیک بوکسینگ و رئیس سابق فدراسوین جهانی نهایت تشکر و قدردانی را داشته باشم. خیلی به گردم حق دارند. جدا زا آن از پدر و مادر و بچه محل‌هایمان هم برای تمامی زحماتشان تشکر می‌کنم.