ساختمان متروکه، سرپناه ناگزیر خرس‌های قطبی در برابر تغییر اقلیم

به گزارش رکنا، تصویری از عکاس برجسته، «دیمیتری کوخ»، که خرس‌های قطبی را در میان ساختمان‌های متروکه یک جزیره روسی به نمایش گذاشته، توجهات را به تغییرات گسترده‌ای در سبک زندگی این جاندار جلب کرده است.

طوفانی که راه را تغییر داد

دیمیتری کوخ و گروهش در سپتامبر ۲۰۲۱ طی ماجراجویی دریایی در شبه‌جزیره «چوکوتکا» واقع در شمال‌شرق روسیه بودند. آنها مقصدشان جزیره «ورانگل» بود؛ مکانی مشهور برای اجتماع خرس‌های قطبی. اما تغییرات ناگهانی در وضعیت آب‌وهوا مسیر برنامه‌هایشان را دگرگون کرد.

کوخ توضیح می‌دهد: «ما با طوفانی شدید مواجه شدیم که بادها و موج‌های بلند آن به شدت وضعیت را دشوار کرده بود. تلاش کردیم جایی برای پناه‌ گرفتن پیدا کنیم؛ چرا که قایق ما کوچک بود.» آنها نهایتاً به جزیره‌ای کوچک و متروکه به نام «کولیوچین» رسیدند؛ جایی که داستان اصلی آغاز شد.

دیدار غیرمنتظره با خرس‌های قطبی

کوخ در ادامه می‌گوید: «حرکت‌هایی در جزیره دیدیم و دوربین خود را برداشتیم. سپس خرس‌های قطبی را در حال گشت و گذار مشاهده کردیم؛ شاید ۱۵ تا ۲۰ خرس قطبی.» او اعتراف می‌کند: «این صحنه بسیار شگفت‌انگیز بود، زیرا انتظار نداشتیم آنها را در چنین موقعیتی ببینیم. آنها باید در این زمان روی یخ‌های دریایی و در منطقه جزیره ورانگل باشند.»
دیمیتری کوخ هنگام حرکت در اطراف شبه‌جزیره چوکوتکا تصاویر خرس‌ها را ثبت کرد.

پناهگاه خرس‌ها در ساختمان‌های متروکه

ایستگاه هواشناسی کولیوچین از دوران شوروی سابق باقی مانده و پس از سقوط این رژیم در اوایل دهه ۱۹۹۰ متروکه شد. برای عکاسی از این خرس‌ها، کوخ مجبور شد راهی خلاقانه بیابد. او با استفاده از یک پهپاد تصاویر شگفت‌انگیزی خلق کرد که توانست خرس‌ها را در حال حرکت در میان ساختمان‌های فرسوده و خراب ثبت کند.

کوخ می‌گوید: «این ساختمان‌های قدیمی و ویران‌شده و چهره‌های خرس‌های قطبی که از درها و پنجره‌های آن بیرون نگاه می‌کنند، تصویری ویژه خلق کرده‌اند.» در نهایت این عکس‌ها جایزه معتبر عکاس سال در حوزه حیات وحش، اهدا شده توسط موزه تاریخ طبیعی لندن، را برای وی به ارمغان آورد.

خرس‌های قطبی نزدیک به سکونتگاه‌های انسانی

به گفته «تام اسمیت»، استاد دانشگاه بریگم یانگ، گرایش خرس‌ها به نزدیکی سکونتگاه‌های انسانی روندی نگران‌کننده دارد. او توضیح می‌دهد: «با ذوب شدن یخ‌های دریایی، خرس‌ها وارد مناطق مسکونی و حتی زباله‌دانی‌ها شده‌اند تا خود را سیر کنند.»

آثار اقلیمی و تهدیدهای زباله‌های انسانی

اسمیت همچنین اشاره‌ای جدی دارد به کاهش شدید یخ‌های دریایی و تأثیرات مخرب آن بر رفتار و بقای خرس‌ها. وی توضیح می‌دهد که خرس‌های قطبی در نبود یخ‌های دریایی دیگر نمی‌توانند غذای اصلی خود یعنی فک‌ها را شکار کنند و احتمال دارد به منابع زمینی کمتر مغذی نظیر زباله‌ها روی بیاورند.

یکی از نمونه‌های قابل توجه در منطقه چوکوتکا رخ داد که خرس‌های قطبی در مکان زباله‌ای نزدیک به روستای «ریرکایپی» تجمع کردند و حتی وارد روستا شدند، اقدامی که باعث ایجاد نگرانی شدید میان ساکنان شد.

نیاز به اقدامات فوری

اسمیت و سایر پژوهشگران از دولت‌ها می‌خواهند که بودجه کافی برای تغییر اقدامات مربوط به مدیریت زباله فراهم کنند. او تأکید می‌کند: «در غیاب این اقدامات، چاره‌ای جز مقابله مستقیم و خطرناک با خرس‌ها باقی نمی‌ماند.» تجربه موفق کانادا در شهر چرچیل نشان داده که مدیریت زباله می‌تواند تا حد زیادی از بروز مشکلات پیشگیری کند.

تاب‌آوری طبیعت و درس‌هایی برای بشر

کوخ اما دیدگاه متفاوتی ارائه می‌دهد. به نظر او، این تصاویر می‌توانند فرصتی برای یادآوری قدرت طبیعت و ضربه‌ای که فعالیت‌های انسانی به آن وارد کرده‌اند باشند. او توضیح می‌دهد: «اگر بشریت نابود شود، اثری از سازه‌های انسانی باقی نخواهد ماند، اما زندگی ادامه خواهد داد.»

در نهایت، این داستان تلخ بازتابی از واقعیت دنیای امروز است؛ جایی که تغییرات اقلیمی و رفتارهای انسانی پنجره‌ای جدید برای بررسی تعامل خرس‌های قطبی با محیط طبیعی و مصنوعی پیرامونشان گشوده‌اند.