رهاشدگی کودکان بهزیستی بعد از 18 سالگی/ درمان آسیب های اجتماعی را به NGO ها بسپارید تا سیاسی نشود + فیلم

کودکان بهزیستی و سرنوشت این کودکان بعد از 18 سالگی وضعیت با سامانی نیست. کودکان بهزیستی با ورود به 18 سالگی با مقدار اندکی پول دچار شرایطی می شوند که می توان آن را رها شدگی نامید. کودکان بهزیستی که تا قبل از این سن زندگی در هیاهوی شهرها را به تنهایی تجربه نکرده اند ناگهان باید تنهایی زندگی کردن در شهر با انبوهی از مشکلات و آسیب هایی که در کمین آنها  است را ببینند. و اما باندهای خلاف و تبهکار و آسیب رسان از این کودکان دور نیستند و حتی طبق گفته فعالان اجتماعی این عرصه به انتظار خروج آنها بعد از 18 سالگی از مراکز نگهداری هستند تا با هزار ترفند آنها را به فضای سیاهی کشیده و دار و ندارشان را نیز تباه کنند.

یونیسف از اوایل دهه پنجاه فعالیت خود را برای کودکان بی سرپرست در ایران آغاز کرده است. در ابتدا، این سازمان و دولت ایران همکاری خود را بر روی سلامت و تغذیه کودکان بی سرپرست متمرکز کردند اما در سال های بعد این همکاری گسترش یافت و برنامه هایی در زمینه آموزش، فعالیت های حمایتی، پیشگیری از اچ .آی وی و ایدز، پایش حقوق کودکان بی سرپرست و کاهش فقر کودکان بی سرپرست به اجرا درآمد.

انجمن حمایت از کودکان کار به عنوان نهادی غیردولتی و غیرانتفاعی، از سال 1381 با مجوز رسمی وزارت کشور و شماره ثبت 14607، با هدف حمایت از کودکان در معرض آسیب و به ویژه کودکان کار آغاز نموده است و به صورت رایگان، خدمات آموزشی و حمایتی خود را ارائه می‌ دهد.

یک کودک زمانی می‌تواند فرد مفیدی برای جامعه‌ی خود باشد که دوران کودکی و نوجوانی خود را در آغوش گرم خانواده و در کنار پدر و مادری با‌اخلاق و متعهد سپری کرده باشد. بنابراین کودکانی که به هر علت از نعمت داشتن پدر و مادر محروم‌اند باید توسط دولت و در قالب مؤسسات دولتی مورد حمایت قرار بگیرند،. هرچند که مؤسسات خیریه‌ی خصوصی نیز در این راستا گام برمی‌دارند. اما هیچ‌کدام از این مؤسسات برای یک کودک پدر و مادر نمی شود و جای خالی والدین را برای آن‌ها پر نمی‌کند.

سرنوشت کودکان بهزیستی بعد از 18 سالگی چه می شود؟

به گزارش رکنا، سمانه نائینی، فعال اجتماعی در حوزه آسیب های اجتماعی، در گفت و گو با رکنا در خصوص رهاشدگی کودکان بهزیستی بعد از 18 سالگی گفت: بچه های بی سرپرست در دو نوع مرکز زندگی می کنند. یکی مراکز دولتی که برای خود بهزیستی است و توسط مربیان بهزیستی مدیریت می شود و یکی دیگر نیز NGO های فعال در حوزه اجتماعی، یا همان سازمان های مردم نهادی هستند که از کودکان بی سرپرست یا بدسرپرست نگهداری می کنند. خیلی سازمان ها هم در کشور ما وجود دارد که به صورت تخصصی از این بچه ها حمایت می کنند.

وی با بیان اینکه این سازمان ها حمایت ویژه از بچه های بی سرپرست دارند گفت: افراد در سازمان های خصوص وNGO ها با عشق و صادقانه و نه از روی وظیفه به این بچه ها رسیدگی و حمایت می کنند. به همین خاطر از جایگاه یک شغل و مادی به این قضیه نگاه نمی کنند.

بیرون از بهزیستی چه چیزی در انتظار بچه ها است؟

این فعال اجتماعی با بیان اینکه بچه های بهزیستی اعتقاد دارند که دو بار سر راه گذاشته می شویم و دو بار رها می شویم؛ یک بار توسط پدر و مادر و یک بار توسط بهزیستی، افزود: بچه ها در 18 سالگی که هنوز قدرت تصمیمم گیری صحیح برای آینده خود ندارند با گرفتن مبلغ مشخصی پول از بهزیستی ترخیص می شوند.

وی در ادامه گفت: پیشفرض سازمان بهزیستی این است که بچه ها با این پول برای خود خانه ای تهیه کرده که این فرض با وضعیت فعلی اقتصادی کشور رد شده است. در اینجا چند سوال مطرح است؛ آیا بچه 18 ساله امروز، توان و ظرفیت مستقل شدن دارد؟ و مهم ترین سوال اینکه بیرون از مرکز بهزیستی چه چیزی در انتظار این بچه ها است؟

نائینی با بیان یک خاطره از مدت فعالیتش در یک مرکز HIV گفت: بر اساس تحقیقات میدانی در یک مکان خاص، یک مقطعی پسران 19 ساله زیادی مبتلا به ایزد مشاهده شد، به دنبال چرایی این سوال متوجه شدیم یک مرکز پسرانه نگهداری از کودکان بی سرپرست در اطراف آن مکان مورد نظر وجود داشته است و یک باند هایی این بچه های در آستانه ترخیص از مرکز را شناسایی و از راه به در می کردند. هنگامی که پول نوجوانان به اتمام می رسید از روی ناچاری به کارتن خوابی رسیده و در نهایت وارد روابط پر خطر و اعتیاد می شدند، و آینده شان به طرز دیگری رقم می خورد.

موضوع کودکان بی سرپرست نباید سیاسی شود

این فعال اجتماعی در پایان گفت: گمان من این است وقتی مردم پای کار هستند اتفاقات جور دیگری رقم می خورد. ماهیت سازمان های مردم نهاد مردم هستند. اگر به سازمان های مردم نهاد اعتماد بیشتری شود و با آنها همراه تر باشیم، حتما اتفاق های بهتری هم رخ خواهد داد. باید بدانیم این موضوعات اجتماعی نباید به موضوعات سیاسی تبدیل شود. اعتیاد، فقر، کودکان بی سرپرست موضوع اجتماعی است که باید حل شدن آن را به دست متخصصان خودش دهیم و بگذاریم در فرآیندی که یک پایش عشق است این مسیله ها حل شود که حتما نتیجه بهتری هم می گیرم.