چهارمین هنرمندی که از «خانه سبز» پر کشید

داریوش اسدزاده بسیار دوست داشت تنها هنرمندی باشد که زمان فوت، به صد سالگی رسیده باشد. اسدزاده ۹۶سالگی را هم پشت سر گذاشت و من فکر می‌کنم این چهار سال را هم به او تخفیف بدهیم و باور کنیم که او صد ساله فوت کرده است. امروز در فضای جشنواره فیلم کودک و نوجوان در اصفهان از صبح این خبر دهان به دهان می‌شد و نمایان است که اهالی هنر چه قدر از درگذشت این بزرگوار افسوس می‌خورند علی‌الخصوص که شب گذشته با جمع زیادی از دوستان در حال صحبت درباره این بزرگوار بودیم و نکته قابل تامل این است که حتی نمی‌دانیم چرا بحث اصلی تغییر کرد و صحبت درباره ایشان و طول عمر با عزت آقای اسدزاده شد و امروز صبح برای من این خبر بسیار شوک‌آور بود به این خاطر که انگار شب گذشته یک چیز مارا وادار کرده بود تا بی دلیل درمورد یک آدمی صحبت بکنیم که امروز صبح قرار بود دیگر در میان ما نباشد.

داریوش اسدزاده هم خوش قیافه بود، هم قدبلند بود، هم انسان بود، هم خاص بود، هم زلال و مهربان بود و از همه مهم‌تر یک هنرمند واقعی بود. خوشبختانه قبل از فوت این هنرمند، آقای داریوش باباییان و جمعی از دوستان بزرگداشت این هنرمند را در رامسر برگزار کرده بودند و قد دان زحماتش بودند اما هرکاری که کنیم بازهم مرگ سراغ ما می‌آید.

از داریوش اسدزاده چیزی جز خاطرات خوب، انسانی و رفاقت برای ما باقی نمانده است، همه اخلاق‌هایش خوب و بزرگ منشانه بود؛ وظیفه‌شناس بودن، مسئول بودن و زیبا بودن از مهم‌ترین ویژگی‌های او بود.

مقصود از زیبا بودن فقط زیبایی ظاهری نیست، بعضی از انسان‌ها تمیزند، بعضی از انسان‌ها مرتبند، بعضی‌ها با خودشان زیبایی را می‌آورند و اسدزاده اساسا انسان زیبایی بود، چه به لحاظ فیزیکی، چه به لحاظ روحی، چه اخلاقی و چه پوششی. بعضی‌ها گل هستند و ایشان هم یکی از آن گل‌ها بود.

خاطرات زیبایی از شخصیت ایشان در ذهن ما نقش بسته است اما ما حتی در پشت صحنه «خانه سبز» هم از این جنس خاطراتی که همه می‌گویند، نداشتیم، اما مهم‌ترین خاطره‌ای که مانده این است که همه پشت هم بودیم، تعهد کاری داشتیم و سعی می‌کردیم یک کار را آن‌طور که قرار است بسازیم و درست انجام دهیم و این کار را هم کردیم. آنقدر به کار متعهد بدیم که به جای ۲۶ قسمت کار را در ۲۱ قسمت با توافق یکدیگر تمام کردیم تا در اوج بمانیم و تصمیمات خوب گرفتن در یک کار گروهی جزو همین خاطرات زیباست.

امیدوارم انسان‌هایی که راه ایشان را می‌روند، همین خصوصیات اخلاقی ایشان را هم داشته باشند که البته متاسفانه امروزه یک مقدار این خصوصیات اخلاقی کم‌تر است. امیدوارم از تمام این هنرمندان درس بگیریم؛ انسان‌های بزرگی مثل خسرو شکیبایی، خانم خیرآبادی، مسعود رسام و داریوش اسدزاده که دیگر درمیان ما نیستند اما یاد و خاطراتشان همیشه باقی می‌ماند.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.

بیژن بیرنگ