رکنا گزارش می دهد
دختر دونده طلایی ایران، فراموش‌شده در فقر/ آقای وزیر ورزش صدای او را بشنوید/ به او فقط یک آجیل خوری جایزه دادند! + فیلم
آیناز سنجرزهی، دختر ۱۵ ساله‌ای که با پای برهنه روی خاک‌های "دامن" دهستانی در سیستان و بلوچستان دوید و پنج مدال را به خانه برد، حالا در سکوت و بی‌توجهی مسئولان تمرین می‌کند. نه حمایتی از وزارت ورزش دارد، نه پاداشی از آموزش‌وپرورش. او فقط یک خواسته دارد: حمایت برای رشد کردن تا رسیدن به آرزویش که جام جهانی است!
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، آیناز سنجرزهی، دختر ۱۵ ساله‌ای از دهستان دامن، پنج مدال درخشان در دوومیدانی دارد، اما سهم او از این افتخارات تنها «یک آجیل‌خوری» بوده است! او با خرما تمرین می‌کند، بدون حمایت، بدون امکانات، و حتی بدون یک گوشی هوشمند برای ثبت لحظاتش. آیا وزیر ورزش صدای او را خواهد شنید؟
آیناز؛ ستاره‌ای که می‌دود اما دیده نمی‌شود!
آقای وزیر ورزش، صدای آیناز را بشنوید!
آیناز، دختر ۱۵ ساله‌ای از دهستان دامن در شمال شرق شهرستان ایرانشهر، پنج مدال ارزشمند در دوومیدانی دارد؛ از برنز تا طلا در مسابقات استانی تا کشوری. اما او می‌گوید هیچ حمایتی دریافت نکرده است.
با تمام توان می‌دود، به امید رسیدن به رؤیایش—در دست گرفتن جام طلای جهانی. اما در این مسیر، تنهاست! پس از کسب مدال طلای کشوری، نه آموزش‌وپرورش حمایتی از او کرد، نه هدیه‌ای دریافت کرد، و نه وزارت ورزش استان سیستان و بلوچستان او را شناسایی و پشتیبانی کرد.
از کودکی، عاشق دویدن بود. در میدان دامن، دوستانش را به مسابقه دعوت می‌کرد و همیشه او بود که مثل باد می‌دوید، به خط پایان می‌رسید و پیروز می‌شد.
آیناز در خانه‌ای زندگی می‌کند که فقر در هر گوشه‌اش دیده می‌شود. او فرزند اول خانواده‌ای است که پدرش بی‌سواد و بیکار است. تنها منبع درآمدشان، یارانه ماهیانه است.
وقتی از او پرسیدم که برای آماده‌سازی مسابقات از چه مواد غذایی مقوی‌ای استفاده می‌کرد، پاسخ داد: «فقط خرما!»
وقتی قهرمان کشوری، بدون حمایت تنها با خوردن خرما تمرین می‌کند!
مصاحبه خبرنگار اجتماعی خبرگزاری رکنا با آیناز سنجرزهی دختر 15 ساله ای که قهرمان کشوری است را در ادامه می خوانید:
خبرنگار: لطفاً خودت را معرفی کن و بگو چند سال داری.
آیناز: من آیناز سنجرزهی هستم، ۱۵ ساله و در مقطع راهنمایی تحصیل می‌کنم.
خبرنگار: از چه سنی وارد عرصه حرفه ای تر تمرینات ورزش شدی و چه مدال‌هایی کسب کردی؟
آیناز: از کلاس هفتم وارد دوومیدانی شدم. خانم بامری (مربی مدرسه) برای تست‌گیری آمدند و من هم شرکت کردم. بعد از انتخاب شدن، در مسابقات ایرانشهر شرکت کردم و مقام سوم را کسب کردم. این اولین مدالم بود، یک مدال برنز. بعد از آن، در مسابقات منطقه‌ای در نیکشهر شرکت کردم و موفق شدم به مسابقات کشوری راه پیدا کنم.
خبرنگار: پس اولین حضور کشوری تو چه زمانی بود و چه مقامی کسب کردی؟
آیناز: در زاهدان برای اولین بار در مسابقات کشوری شرکت کردم و مقام اول را به دست آوردم. بعد از آن، دوباره در زاهدان شرکت کردم و این بار دوم شدم. در مسابقات سراوان هم موفق شدم مقام اول کشوری را کسب کنم.
خبرنگار: چطور تمرین می‌کنی؟ شرایط تمرینی تو چگونه است؟
آیناز: من در منطقه‌ای به نام "دامن" زندگی می‌کنم. پول کرایه رفت‌وآمد نداشتم، بنابراین از همسایه‌ها قرض می‌گرفتم تا بتوانم به استادیوم فوتبال بروم و تمرین کنم. تمرین‌ها را زیر نظر خانم بامری، مربی مدرسه‌ام، انجام می‌دادم. معمولاً از ساعت 8 صبح تا 10 تمرین می‌کردم.
خبرنگار: در مجموع چند مدال داری؟
آیناز: پنج مدال کشوری دارم.
خبرنگار: آیا پس از کسب این موفقیت‌ها، از سوی وزارت ورزش یا سایر نهادهای مسئول حمایتی دریافت کردی؟
آیناز: نه، هیچ حمایتی نداشتم. دو سال است که در این رشته فعالیت می‌کنم، اما تنها دهیار، بخشدار و خانم بامری از من حمایت کردند.
خبرنگار: اگر بخواهی پیامی به وزیر ورزش بدهی، چه می‌گویی؟
آیناز: می‌گویم که وضعیت مالی‌ام ضعیف است و به حمایت نیاز دارم. در این دو سال، هیچ کمکی دریافت نکرده‌ام.
خبرنگار: آرزوی ورزشی‌ات چیست؟ تا کجا می‌خواهی پیش بروی؟
آیناز: دوست دارم تا جام جهانی پیش بروم.
خبرنگار: قبل از این که وارد مسابقات شوی، به دویدن علاقه داشتی؟
آیناز: بله، از بچگی دویدن را دوست داشتم. بیشتر در زمین فوتبال محله مان می‌دویدم.با بچه های هم سن سالم مسابقه می دادم و همیشه من برنده بودم.
خبرنگار: آیا آموزش و پرورش بعد کسب مدال ها از تو حمایت کرد؟
آیناز: نه، هیچ حمایتی نداشتم. حتی وقتی مقام کشوری آوردم، فقط یک آجیل‌خوری به عنوان جایزه به من دادند.
خبرنگار: تغذیه‌ات در زمان تمرینات چگونه بود؟
آیناز: بیشتر خرما و چیزهای ساده می‌خوردم.
خبرنگار: آیا می‌توانی فیلم یا عکسی از تمریناتت بفرستی؟
آیناز: نه، گوشی هوشمند ندارم یک گوشی معمولی کوچک داریم.
خبرنگار: چند خواهر و برادر داری؟
آیناز: سه خواهر و برادر هستیم و من فرزند اول خانواده هستم.
ارسال نظر