ناگفته های دختردانشجویی که آخرین پرتره استاد دالوند را کشید + فیلم مصاحبه

الهه قدرتی شاگرد 38 ساله مرحوم احمدرضا دالوند در خصوص این هنرمند Artist برجسته کشور گفت: تصویری که از ایشان در ذهنم برای همیشه باقی مانده است مردی است که جایگزینی ندارد و هیچ فردی در کشور نمی تواند جایگزین مرحوم دالوند در هنر Art شود.

وی در ادامه در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار رکنا افزود: متاسف و متاثرم از اینکه این هنرمند قابل و توانا غصه دار و تنها بود و تنهایی ایشان دغدغه شاگردانش بود. تقریبا دو سال و نیم شاگرد وی در دوره های چشم متفکر در حوزه هنری بودم با اینکه نخستین روز با برخورد مناسبی از سوی ایشان رو به رو نشدم و نسبت به ادامه کار در این کلاس ها سرد شدم اما تلاش ایشان برای رسیدن به موفقیت در این راه سبب شد انگیزه ام در شرکت دوباره در کلاس ایشان بیشتر شود.

قدرتی تصریح کرد: به خاطر علاقه ای که به نقاشی داشتم و نتوانسته بودم سال های نوجوانی در این مسیر به دلیل مشکلاتی قدم بردارم بعد از ازدواج تصمیم گرفتم علاقه ام را محقق کنم تا به پیشرفت برسم وقتی شاگرد کلاس مرحوم دالوند شدم دریچه ای جدید از هنر رو به چشمانم گشوده شد. علاقه ای در وجودم ظاهر شد که علاوه بر یادگیری هنر اعتماد به نفسم نیز افزایش پیدا کرد.

شاگرد مرحوم دالوند با اشاره به اینکه اگر تشویق های مستمر استاد دالوند نبود هیچ گاه در عرصه هنر موفق نمی شدم بیان کرد: استاد دالوند با تمام وجودش به من کمک کرد تا پیشرفت کنم و در مسیر هنر شاهد ترقی ام بود. تمام دورهایی که در کلاس هایش شرکت می کردم ثانیه به ثانیه اش درس زندگی بود و افق های جدیدی در زندگی باز می شد تا بتوانم علاوه بر شناخت دنیا خود را نیز بهتر بشناسم.

وی خاطر نشان کرد: قبل از شرکت در کلاس های این استاد برجسته دچار سردرگمی بودم و احساس می کردم در مسیر سختی قدم گذاشته ام و دوست نداشته ام هنر را ادامه دهم در حالیکه نقش مرحوم دالوند در پیشرفت من نقشی اساسی بود و هر چه دارم را مدیون این هنرمند بزرگوار هستم.

قدرتی بیان کرد: معلم بودن برای آن مرحوم امری مقدس بود و روحیه بالایی در تربیت شاگردان قوی داشت .واژه به واژه حرف هایشان درسی جدید بود که زندگی شاگردانش را تحت تاثیر و تحول قرار می داد.نخستین کار جدی که انجام دادم طراحی پرتره مرحوم دالوند بودکه وقتی طراحی اش تمام شد آن را به عنوان یک اثر هنری به ایشان هدیه دهم پرتره نیمه کار را به سرعت تمام کردم و در زمانی که در بیمارستان بستری بود آن را به عنوان هدیه  تقدیم وی کردم.

وی با بغضی در گلو ادامه داد: هنوزز باور ندارم استاد دیگر بین ما نیست جای خالی اش پر نمی شود .همه حرف هایش در خاطرم هست و هر زمان دلم تنگ می شود حرف هایش را مرور می کنم، بغض می کنم و با گریه خاطراتش را یادآوری می کنم.

قدرتی از آخرین تصویر نگاه مرحوم دالوند و آن صحنه ای که به خاطر دارد گفت: وقتی از اتاق عمل بیرون آمد با اینکه حال خوبی نداشت ولی با نگاه محبت آمیزش به من نگاه کرد و خوشحال شد که به دیدنش آمده ام .احساسم نسبت به این استاد گرانقدر حس پدری مهربان به دخترش بود و اکنون غصه دار پدری هستیم که برای همیشه او را از دست داده ایم اما یاد و خاطرش برای مان تا ابد زنده است.

اخبار 24 ساعت گذشته رکنا را از دست ندهید