فریاد سودابه زیر طناب اعدام

به گزارش رکنا،

قسمت دوم:

اپیزود اول : نیایی تنها می روم!

دو تاس از جیبم بیرون می آورم و روی صندلی سنگی پارک می نشینم.تاس ها را روی میز شطرنج می ریزم. دو و سه می آید.

رو به عرفان می گویم: می بینی! شانس من در همین حد است!

عرفان می گوید: با این شانس می خواهی بروی دزدی؟ سر کوچه نرسیده تو را می گیرند.

لال شوی عرفان! مجبور بودی سق سیاه بزنی؟

خودم را به نشنیدن می زنم.برای یک بار هم که شده می خواهم به نشدن فکر نکنم!

وقتی بابا غیبش زد با خودم فکر کردم می گردم و پیدایش می کنم.به او می گویم که برگردد.فکر می کردم به دست و پایش می افتم تا دلش با ما نرم شود.

فقط 12 سالم بود که بابا رفت دنبال زندگی خودش با معشوقه اش! از او دل خوشی نداشتم اما آدم در آن سن و سال فکر می کند یک روز آدم ها شبیه رویاهایش می شوند.نشد بابا را پیدا کنم و او هرگز شبیه رویای من نشد.بعدا فهمیدم عاشق شده و اتفاقا خدا را شکر کردم که دست از سر زندگی ما برداشت.

بعد می خواستم درسم را ادامه دهم.معلم ریاضی مان گفته بود هوش خوبی دارم.عاشق کامپیوتر بودم .فکر می کردم می توانم روزی یک کامپیوتر بخرم و با آن کار کنم.درس بخوانم و مهندس کامپیوتر شوم و بازی طراحی کنم.در رویای خودم شرکت های خارجی برای طراحی بازی رایانه ای از من دعوت می کردند.همه این رویاها نشد چون درس خواندن هم پول می خواست!

این بار اما نشدنی در کار نیست.

رو به عرفان می گویم:«ما دزدیم؟»

می گوید:«نه!»

می گویم :«تو می دانی من هم می دانم که ما دزد نیستیم.فقط یک بار! یک بار به مغازه طلا فروشی می رویم و بار زندگی مان را می بندیم و دیگر دست به سرقت نمی زنیم.اگر هم تو نیایی من خودم می روم.»

عرفان را جو گرفته.اخم هایش را در هم می کشد و احساس می کند همدست جیمز باند است.دستانش را روی میز سنگی قلاب می کند و می گوید:«نقشه چیست؟»

می گویم:«پس هستی؟»

همانطور که با ژست همدست جیمز باند به روبرو خیره شده سرش را به علامت تائید تکان می دهد.

بعد می گوید:«ما که دزد نیستیم.هیچ وقت هم دست به خلاف نزده ایم.فقط همین یک بار برای اینکه بار زندگی مان را ببندیم.»

می گویم:«طلافروشی سر خیابان بنفشه .آمارش را گرفته ام.صاحبش از آن بدجنس های روزگار است.از آن ها که خون مردم را می کنند در شیشه! »

عرفان دارد چهار چشمی نگاهم می کند.انگار دارد به کشفیات علمی مهمی گوش می دهد.اینطور با شوق گوش دادنش من را به وجد می آورد.با آب و تاب بیشتر می گویم:«رحم ندارد.به آدم های بدبخت بیچاره که گرفتاری مالی دارند پول نزول می دهد.بعد برای پس گرفتن پولش آن هم با سود، هیچ مهلتی نمی دهد و حتی ممکن است بدهکار را به زندان هم بیندازد.خیلی ها را به خاک سیاه نشانده.»

عرفان می گوید:«می خواهی انتقام اهالی محل را از او بگیری؟»

می گویم:«ما به دخل یک انسان زحمتکش نمی زنیم! طلاهای مغازه اش را خالی می کنیم.هم دل کسانی که این مرد بیچاره شان کرده خنک می شود و هم خودمان به نان و نوایی می رسیم.»

دستش را جلو می آورد و می گوید عالیه!

می زنم قدش!

اپیزود دوم : کاش بگویی نرو!

«سر ظهر که می شود مغازه اش را می بندد و به خانه شان می رود.حدود ساعت 4 یا 5 دوباره به مغازه می آید.وقتی می خواهد مغازه را ببندد خیابان هم خلوت است.برای همین معمولا کسی در آن ساعت ها در مغازه نیست.»

عرفان می گوید:«فکر همه جایش را کرده ای جز اسلحه!»

این را که می گوید یک لحظه در دلم چیزی فرو می ریزد.در این چند روز هر لحظه صد بار با خودم تکرار کردم که من از چیزی نمی ترسم! اما گاهی به خودم می آمدم و می گویم چه کار می کنی فرهاد؟ این تویی؟ سرقت؟ حالا اسلحه؟

چقدر غریبه است این واژه ها با سفره های محقری که مادرم با زحمت کشی برای ما پهن می کرد!

بعد دوباره صدای خنده های آیدا و بوی روغن دنبه یادم می آید و باز به خودم می آیم و می بینم در حال دندان قروچه هستم.

خشمگین که می شوم در تصمیمم مصمم می شوم.

گوشه ای خیره شده ام و بدون اینکه به عرفان نگاه کنم می گویم:«اسلحه لازم نیست.اگر همراه ببریم برای ترساندن این مردک نزول خور باید از آن استفاده کنیم.مثلا تیر بزنیم به پیشخوان.بعد سر و صدا می شود و جمعیت مثل مور و ملخ می ریزد توی مغازه.»

عرفان با آن ژست مسخره اش که گمان می کند خیلی آدم شده است اخم می کند و سرش را تکان می دهد و می گوید راست میگی!

دلم می خواهد پس کله اش بزنم و بگویم چقدر تو احمقی! راست میگی و زهر مار! مگر من سر دسته باند اشرارم که اینقدر به من اعتماد می کنی؟چرا هر چه می گویم تائیدم می کنی؟چرا نمی گویی بی خیال! چرا سعی نمی کنی منصرفم کنی؟

اگر یک کلمه بگویی بیا بی خیال شویم، من در این تصمیم مردد می شوم.بعد باد در غبغب می اندازم و می گویم من که عزمم را جزم کرده بودم اما رفیقم دستم را گرفت و نگذاشت! اما لابد تو هم می خواهی کم نیاوری!

خاک بر سرت عرفان! چقدر تو دست و پا چلفتی هستی!

بلند می شوم و دست هایم رادر جیبم فرو می برم، بالای سر عرفان می ایستم.

می گویم ساعت چند است؟

گوشی اش را از جیب شلوار جین ذغالی اش بیرون می آورد و نگاهی می اندازد:«حدود 12 »

می گویم همین امروز می رویم به طلافروشی.

می خواهم قال قضیه زودتر کنده شود.مرور کردن این نقشه در ذهنم مثل خوره به جانم افتاده است.

عرفان می گوید:«عباس را هم ببریم!»

یک لحظه در سکوت به هم خیره می شویم:«یک نفر باید دم در بایستد که اگر ماموری چیزی به ما نزدیک شد آمار بده.سوت بزنه تا جنگی فلنگ رو ببندیم.»

ابروهایم را بالا دادم و چشم هایم را ریز کردم و دارم به انگشتانم که در هم فرو رفته نگاه می کنم.عرفان می گوید:«قد و هیکل عباس درشته.کسی نزدیک بشه یه عربده می کشه تا طرف بره دنبال کارش و ما هم فرار کنیم.موتور هم دارد.از مغازه که بیاییم بیرون ترک موتورش می نشینیم.»

گفتم یک بار یک حرف درست زدی عرفان!

اپیزود سوم : من یک قاتل هستم

جلوی در مغازه طلافروشی ایستاده ام و ضربان قلبم روز هزار است.عرفان و عباس کنارم ایستاده اند و حرفی با هم نمی زنیم.دیگر به چیزی فکر نمی کنم و وارد مغازه می شوم.همین که وارد می شویم، در پشت سرمان بسته می شود.پشت دخل می دوم و گلوی صاحب مغازه را با از پشت سرش با ساعدم می گیرم.دارم عربده می کشم و می گویم در با کدام کلید باز می شود؟عرفان دارد تند تند طلاهای مغازه را در کوله پشتی اش می ریزد.مرد طلافروش تقلا می کند و ناگهان مچ دستم را می گیرد.چاقو در دستم شل می شود.دستم را دور چاقو محکمتر می کنم و به سمت طلا فروش بالا می آورم.خون دارد در صورتم فواره می زند.دستش را سمت کلیدی می برد و فشار می دهد.می گوید:«برید به درک!»

او را رها می کنم و سمت در می دوم.روی زمین می نشیند و دستش سمت تلفن می رود.3 نفری ترک موتور می نشینیم.تا سر خیابان ثانیه ها برایم هزار سال می گذرد.درست یک خیابان بالا تر خودروهای گشت پلیست اطراف موتور را محاصره می کنند.چند نفر روی ما اسلحه کشیده اند.فقط کافی است یک حرکت اضافه انجام دهیم تا یک گلوله در مغزمان خالی کنند.زانوهایم دارد به هم می خورد.زیر لبی بی اراده می گویم سودابه ...

اپیزود آخر : مراقب مامان باش سودابه

در یک اتاق ده دوازده متری نشسته ام.امروز صبح اسمم را خواندند.بلند شدم و قلبم باز هم تند تند می زد.مثل روزی که جلوی در مغازه طلافروشی ایستاده بودم.مثل آن روز که در پلیس آگاهی گفتند می دانی چه دسته گلی آب دادی؟ مرد طلافروش مرد !

آن روز هزار بار کلمه طلا فروش مرد ؛ در سرم تکرار شد.بار اول که سودابه ملاقاتم آمد به پهنای صورت اشک می ریخت.گفت هرطور شده رضایت می گیرم.گفتم در خانه شان نرو سودابه!نمی خواهم به خانواده یک نزول خور التماس کنی.زمان می گذرد و خودشان رضایت می دهند.

سودابه هق هق گریه کرد و گفت:«کدام زمان می گذرد؟ فیلم دوربین مدار بسته مغازه اش در محل پخش شده.در همه گوشی ها فیلم لحظه قتل هست! برای همین می خوان به پرونده ات توی وقت ویژه رسیدگی کنن!»

بدبخت شدی سودابه!

آن از زندگی نکبتی با پدر و مادرمان! این هم از آبروریزی که برادرت به بار آورد.من می خواستم یک روز نام خودم را بین بهترین مهندسین کامپیوتر ببینم سودابه!می خواستم با آیدا ازدواج کنم و او برایم غش غش بخندد و من کیف کنم!

می خواستم برای مامان بهترین کرم ها را بخرم که دیگر دست و پایش بوی روغن دنبه ندهد!

می خواستم باعث سرافرازی تو باشم پیش شوهرت و خانواده اش!

اما حالا آبرو برایت نگذاشته ام سودابه!

روز دادگاه که رسید خانواده اش با گریه سرم فریاد می زدند.یکی از آنها به مادرم ناسزا گفت.عربده زدم و به سرباز گفتم بگو نام مادرم را نیاورد.

یک زن جوان جیغ زد و گفت می بینید چقدر اوباش است.حتی الان هم دارد لات بازی درمی آورد.

بعد همان زن و همان مرد که فحاشی می کردند جلوی قاضی با مظلومیت ایستادند و گفتند فقط قصاص می خواهند.

آنها داشتند تقاص پول های حرام را پس می دادند که صاحب طلافروشی سر سفره شان آورده بود.

دلم برایشان نمی سوخت.فقط یک چیز می خواستم.اینکه سودابه به آنها التماس نکند.

اتهاماتم را خواندند : تشکیل باند، سرقت و قتل!

فقط گفتم من تشکیل باند ندادم.با دو تا از دوستانم نقشه سرقت کشیدیم.قرار نبود کسی بمیرد.

همه چیز همانطور گذشت که سودابه می گفت.خیلی سریع تر از چیزی که فکرش را می کردم.

صبح امروز که اسمم را صدا کردند یکی از دوستانم بلند شد و سرم دست کشید.او پدرزنش را کشته بود و جسدش را تکه تکه کرده بود.اما همسرش به او رضایت داده تا بچه هایش بی پدر نشوند.شاید برای اینکه از صحنه قتل و مثله کردن جسد پدرش فیلم و عکسی منتشر نشد رضایت داد!

اما قضیه من فرق دارد.مردم صحنه جنایت را دیده اند و باید خیلی زود اعدام شوم.من آفتاب امروز را نمی بینم.

دیروز مامان و سودابه به دیدنم آمدند.نتوانستم حرف هایم را به سودابه بزنم چون مامان همراهش بود.

یک سرباز وارد اتاق می شود.یک روحانی هم هست.دستم را می گیرد و دلداری ام می دهد.می گوید دعا کنم.چند مسئول قضایی هم به من می گویند تقاضای بخشش کنم.

انگار لال شده ام.سردم است و بدنم دارد مثل بید می لرزند.پاهایم سست است و به سختی روی زمین کشیده می شود.

وارد محوطه زندان می شوم.از سرما دندان هایم به هم می خورد.یک نفر می گوید سمت خانواده اش برو و عذرخواهی کن.

دو قدم جلو می روم و با صدایی که از ته چاه می آید می گویم ببخشد.

صدایم را خودم هم به سختی می شنوم.

چشمم به طناب می افتد.نفسم حبس شده و بیرون نمی آید.روی پله می روم و یادم می آید به سودابه نگفتم مراقب مامان باش!

طناب را دور گردنم می اندازند : مراقب مامان باش سودا ........