جادوگری در فوتبال ایران ! / از کفش های شانس هاشمی نسب تا پشتک حسن یزدانی !

جادوگری در فوتبال پدیده ای عجیب و غریب است. بعضی ها به جادوگری در  فوتبال اعتقاد دارند و برخی دیگر جادوگری در فوتبال را خرافه پرستی می دانند. با این حال جادوگری در فوتبال را به جادوگرانی که متخصص این حوزه ورزشی هستند و یا لیدرها انتصاب می کنند. اما جادوگری در فوتبال شاید بیشتر نقشه کلاهبرداران وشیادان برای پرکردن جیب هایشان باشد.

به گزارش رکنا، این چند وقت که از انتشار سلسله مطالب مربوط به جادوگری در فوتبال می گذرد ، با توجه به بازخوردی که این مطالب در میان اهالی خانواده ورزش و مردم عادی داشته ، ما با گلایه ها و توصیه‌هایی از همه اقشار روبرو شده ایم.

 ورزشکاران و قهرمانان بسیاری که از عادات و اعتقادات و باورهای خود حرف می زدند که نه فقط هیچگونه ایرادی ندارد ، بلکه برای رشد و پیشرفت ورزشکار و معنویات جامعه نیز لازم است .اصولا اگر اعتقاد و باور نباشد، موفقیت نیز نخواهد بود و کیست که نداند هیچکدام عادات و اعتقادات ربطی به خرافات و جادوگری ندارند.

همانطور که انسانهای بزرگ و وارسته وجه تشابهی با کلاهبرداران و رمالان ندارند. به توصیه جمعی از همین بزرگان بر آن شدیم تا با ذکر نمونه هایی از اعتقادات و عادات این گونه رفتارها را از خرافات متمایز کنیم و نسل جدید هم بداند که چه فاصله ای میان عادت و باور تا خرافه و جادوگری است.

از پهلوان حسن یزدانی تا بوسیدن خاک گود

پهلوان حسن یزدانی دلاور کشتی جهان را همه می شناسیم. از سنین نوجوانی مقابل چشم همه ما بوده و می دانیم که قبل از ورود به تشک حرکتی خاص دارد. پشتک و سپس پرش با هر دو پا برای نشان دادن آمادگی‌اش به رقیب.

 کشتی گیران آمریکایی و رقیب یزدانی - تیلور - نیز با روشی خاص روی تشک می آیند ، دوان دوان و جلوتر از مربی خود تا بگویند برای شروع رقابت لحظه شماری می کنند .

فوتبالیست ها قبل از ورود به میدان دست خود را به زمین کشیده و بر آن بوسه می زنند و سپس انگشت را به پیشانی می کشند ، حرکتی که از ورزش باستانی و گود زورخانه برای ورزشکاران امروز به یادگار مانده است .

این ‌گونه عادات نه فقط ضرری ندارد بلکه از نظر روانشناسی به ورزشکار برای تمرکز در مسابقه کمک هم می کند.

 گلزنی در دربی با کفش های بزیک !

بسیاری از ورزشکاران برحسب عادت قبل از ورود به میدان گوشه‌ای می‌روند و با خود خلوت می کنند. یکی به شکل نشسته و یکی ایستاده ، برخی عادت دارند با پدر ، مادر ، همسر ، فرزند ، اعضای خانواده یا دوستان تماس بگیرند و با آنها صحبت کنند . برخی عادات خاصتر است ؛ مثلاً مهدی هاشمی‌نسب وقتی در اولین دربی خود بر حسب اتفاق کفشهای ادموند بزیک را قرض گرفت و گل زد ، دیگر ان کفش ها را پس نداد ! سالی دو بار آن کفش را می پوشید و در دربی بازی می کرد و جالب اینکه گل هم میزد!

 برخی ورزشکاران عادت دارند قبل از ورود به میدان باشوک مربی راهی شوند ، مربیان سیلی یا ضربه ای به پس سر ورزشکار خود می زنند !

اعتقادات ، از صلیب تا نماز

تقریباً تمام ورزشکاران جهان قبل از ورود به میدان با خدای خود راز و نیاز می کنند . یکی صلیب می کشد و یکی چون حسن یزدانی سر سجده نماز می نشیند. هرکس به زبان خود دعایی می خواند ، از دعاهایی که پدر ، مادر یا خانواده به فرزند خود آموخته اند تا دعایی که همراهان تیم یا مربیان به ورزشکار آموزش می‌دهند. کمک گرفتن از خالق هستی به عنوان تنها پناهگاه انسان ها نه فقط بد نیست بلکه جلوه های معنوی به ورزش می بخشد . بسیاری قهرمانان ما قبل از اعزام به مسابقات مهم جهانی و قاره ای به مشهد و حرم امام رضا می روند ، عده زیادی نذر می کنند. بسیاری که دوست ندارند نامشان گفته شود قبل از هر مسابقه مهم کار خیریه انجام می‌دهند تا دعای خیر مردم پشتیبان و همراه شان باشد

کلاهبرداران رمال

در تمام مواردی که نمونه هایش یاد شد ردپایی از هیچ وسیله ، ابزار ، کالا یا عضو خاصی از حیوانات و گیاهان وجود ندارد. بنابراین هیچکدام این عادت ها و اعتقادات با سوء استفاده رمالان و کلاهبرداران ارتباطی ندارند .

اینکه قطعه ای از بدن یک حیوان یا تکه ای پارچه یا نوشته ای شسته شده در مایع مخصوص (!) را باید با خود حمل کنی و به میدان مسابقه ببری یا اینکه در لحظه خاص کاری خاص انجام بدهی و نمونه هایی از این دست ، بی شک خود مثل دم خروس همه چیز را لو میدهند!

 فرق خرافه با اعتقاد همینجا مشخص می شود ، برای کمک گرفتن از خالق نیازی به هیچ وسیله ای نیست. برای دعا خواندن نیازی به دادن پول به رمال نیست..