اتابک پیش به سوی ناامیدی بزرگ در سیستان/ آیا پیشرفت 10 درصدی معدن مس جانجا وزیر صمت را شوکه خواهد کرد؟

اتابک که معاونت اقتصادی بنیاد مستضعفان، ریاست انجمن سیمان، مدیرعاملی سیمان تهران و عضویت در اتاق بازرگانی را در کارنامه خود دارد و فارغ از تمام این توصیفات و باتوجه به سوابق مدیریتیش، مشخصا مدیری با درک مناسب از حوزه و پروژه های صنعتی و معدنی ای محسوب می شود، میتواند با رفع ناهمواری و سومدیریت هایی که در چند سال اخیر در شرکت های بزرگ معدنی ترمز پروژه های بزرگ و به اصطلاح پیشران را کشیده، فعالان این حوزه را به آینده معدن و صنایع معدنی کشور امیدوار کند، امیدی که تصدی برخی افراد فاقد صلاحیت در سمت های مهم در چندسال اخیر تیره و تار شده است.

سید محمد اتابک در اولین سفر استانی خود به عنوان وزیر صمت ، به منظور بازدید از طرحهای صنعتی، معدنی و تجاری در سفری سه روزه به سیستان و بلوچستان سفر کرده که می تواند نشانگر اهمیت این استان در طرح ها و برنامه های وی باشد.

استانی که طرح های عظیمی همچون طلای تفتان، کارخانه بافت بلوچ، تاسیسات شیرینسازی آب، شهرک صنعتی رامشار و مهمترین آن یعنی معدن مس جانجا را در خود جای داده که بسیاری از آن ها به سبب سو مدیریت برخی افراد که نامشان تقریبا در لیست مدیران تمام پروژه های متوقف و پیشران حضور دارد، وضعیت چندان مناسبی ندارند.

معدن مس جانجا از جمله طرح های توسعه ای و البته پیشرانی است که در استان سیستان و بلوچستان قربانی سومدیریت و سهل انگاری شده و بدون شک اتابک هم به عنوان یکی از فعالان این حوزه که سابقه مناسبی در اجرای پروژه های مهم و اثرگذار داشته در مواجهه با این معدن متوجه چنین موضوعی خواهد شد.

معدن مس جانجا در مزایده ای به تاریخ بهمن ماه سال 1400 به کنسرسیومی متشکل از چادرملو، گل گهر، غدیر، تجلی و گهرزمین به رهبری شرکت سرمایه گذاری توسعه معادن و فلزات «ومعادن» واگذار شد و این شرکت های بزرگ معدنی و صنعتی بهره برداری از

معدن مس و طلای جانجا را به مدت 25 سال و تولید 130 هزار تن کنستانتره مس در سال به عهده دارند.

حالا حدود سه سال از ایجاد این کنسرسیوم به رهبری ومعادن می گذرد و بنا بر اعلام رسمی این شرکت در آخرین مجمع خود، پیشرفت این پروژه طی این سه سال چیزی حدود 10 درصد بوده که مشخصا برای پروژه ای که به عنوان پیشران نام گذاری شده، به هیچ عنوان قابل قبول نیست.

به گواه سایت رسمی رهبر این کنسرسیوم یعنی شرکت سرمایه گذاری توسعه معادن و فلزات، طی این سه سال این شرکت تنها توانسته پروانه بهره برداری را اخذ نموده و در گام بعدی برنامه ریزی جهت حفاری های بیشتر را انجام دهد که با این اوصاف حتی پیشرفت 10 درصدی هم برای این پروژه پیشران ملی نوعی شوخ طبعی و اغراق مدیران ومعادن محسوب می شود.

مشخصا انتشار اخباری همچون پیش به سوی توسعه معدنی منطقه، اشتغال زایی چند هزار نفری در آینده و یا ورود تعدادی کامیون و تجهیزات حفاری از سوی ومعادن می تواند تا حدودی برای افکار عمومی و فعالانی که صرفا از طریق اخبار پیگیر سرمایه های معدنی این کشور هستند، سرپوشی بر عملکرد فاجعه بار مدیریتی باشد اما بدون شک برای سید محمد اتابک که به گواه بسیاری از فعالان این حوزه فردی اجرایی و پروژه دان محسوب می شود، نمی تواند عملکرد مدیریتی را توجیه و یا مستور کند.