داستان مهاجرت آریایی ها به ایران / نشانه حضور انسان در ایران از 2 میلیون سال پیش+ فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در ادامه سلسله گفت و گوها با حامد وحدتی نسب ، استاد انسان شناسی پیش از تاریخ ، باستان شناس و کاوشگر در خصوص آریایی ها به آنجا رسیدیم که این قوم وارد فلات ایران شد؛ ولی سوالی که اینجا مطرح می شود این است که پیش از ورود آن ها هم شواهد حضور انسان در ایران را داشته ایم، پس چرا ما به جدیت خودمان را آریایی می دانیم؟  

او در پاسخ به این پرسش می گوید: انسان از 2 میلیون سال پیش در این مرز جغرافیایی زندگی می کرده است. همچنین شواهد حضور انسان نئاندرتال برای چند ده هزار سال در ایران نیز موجود است. حدود 45 الی 50 هزار سال پیش، اجداد مستقیم همه ما که انسان هوشمندِ هوشمند است نیز از آفریقا وارد ایران شدند. آن ها هم برای هزاره ها در ایران زندگی کردند. شواهد حضور آن ها را در خوزستان، البرز شمالی و جنوبی، سراسر زاگرس و... وجود دارد.

وی می افزاید: حدود 12 الی 13 هزار سال پیش، یک سری اتفاقات از جمله تغییرات اقلیمی شدید شامل یخبندان، به وجود آمدند که سبب شد تا فناوری و تکنولوژی انسان نیز تغییر کند و انسان پیوند نزدیکی با گیاهان و جانواران برقرار کرد. انسان شروع به کشت و کار و رام کردن حیوانات می کند. 

حامد وحدتی نسب با اشاره به اینکه اتفاق مهمی که در چنین شرایطی رخ می دهد این است، با شروع کشت و کار؛ یعنی زمین داری رواج پیدا می کند و وقتی کسی زمین داشته باشد، دیگر مهاجرت نمی کند، می گوید: زندگی انسان از سرگردانی به یک جا نشینانی تبدیل می شود که می تواند غذای خودش را تولید کند. همچنین غذای تولیدی بسیار بیشتر از نیاز است؛ لذا می بایست این غذا را ذخیره هم می کردند. در چنین شرایطی، وارد فازی از تاریخ به نام روستاهای اولیه می شویم. این ها از نسل همان انسان هایی هستند که 40 الی 50 هزار سال پیش وارد ایران شده بودند. محوطه های باستانی مثل گنج دره، تپه سنگ چخماق، لایه های پایین تر تپه سیلک ، شمال خوزستان و... نشانه های روستاهای اولیه در ایران در آن وجود دارد. دانه های گندم و جو و هم بقایای جانورانی از جمله بز و... به دست آمده است که این مهم را ثابت می کند.

این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه شکل گیری روستا و بعد ذخیره مازاد غذاها، موجب ایجاد حرکت گلوله برفی می شود، می گوید: این یعنی وقتی یک گلوله برف را در یک شیب پایی می اندازید، بزرگ و بزرگ تر می شود. این اثر به این معناست که با گذشت زمان، خودتان می توانید خودتان را بزرگ کنید و این اتفاق برای جوامع انسانی رخ داد. آن ها محصول زیاد تولید کردند و به واسطه آن توانستند زاد و ولد بیشتری هم داشته باشند. تعدادشان که بیشتر شده است به آن ها اجازه می دهد که محصول بیشتری نیز تولید کنند. در واقع این دو مهم، هم دیگر را هم افزایی می کنند.

وحدتی نسب می افزاید: آرام آرام می بینیم که روستاها، به شهرهای اولیه تبدیل می شوند. شهرها فقط سایز و اندازه بزرگ تر ندارند بلکه طبقات اجتماعی از جمله حاکم، روحانیت، کشاورز، صنعتگر، تاجر، لشکریان و...  به وجود می آیند. ایران نیز وارد این ماجرا شد. محوطه های بسیار معروفی از جمله شهرسوخته زابل، کنار صندل جیرفت، تپه سیلک، تپه حصار دامغان، شوش و... را داریم که گواه این ماجراست. تمام این موارد مربوط به 5 الی 6 هزار سال پیش است. این زمان مهم است، چرا که در این زمان است که امواج مهاجران آریایی، آرام آرام وارد ایران می شوند. ایرانی که خالی نیست و پر از شهرهای پیچیده است.

این گزارش ادامه دارد...