کودکان ایران دچار فقر اسباب بازی / مدیران آینده، ناتوان در تفکر استراتژیک و انجام کار تیمی

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، همه کودکان، فارغ از رنگ پوست و مو یا تعلق به قوم خاصی، بازی می کنند. بازی در واقع تلاش کودک برای کنار آمدن با محیط است که از این طریق او خود را می یابد و دنیا را درک می کند. اینجاست که اهمیت استفاده از اسباب بازی برای کودکان پررنگ تر از پیش می شود؛ با این وجود و در شرایط تورمی این روزهای کشور، به نظر می رسد، پای اسباب بازی از خانه های کوچک کودکان بریده شده است. به راستی، آینده کودکانی که به دلیل مشکلات مالی، اسباب بازی در دست نمی گیرند، چگونه خواهد بود؟

آیا غیر از این است که اسباب بازی ها به رشد هوش و رفتار اجتماعی، مهارت های فیزیکی و زبانی و رشد تربیتی منجر می شود و حتی می تواند اثرات درمانی داشته باشد؟ با همه این ها، گویی مشخص نیست چه زمانی، کشور از وضعیت تورمی خارج خواهد شد تا کودکان، از هر قشری و در هر طبقه اجتماعی، بتوانند دنیای شیرین کودکی خود را با اسباب بازی های رنگارنگ سپری کنند.

طبق آمار، در ایران حدود 300 واحد تولید تمام وقت و 100 واحد پاره وقت اسباب بازی مشغول به فعالیت هستند. این واحد ها بیش از چهار هزار نوع اسباب بازی تولید می کنند. سرانه مصرف اسباب بازی در ایران، با توجه به 18 میلیون کودک زیر 14 سال و در نظر گرفتن 2 میلیون نفر بزرگسال، 15 دلار در سال است در حالی که میانگین جهانی این رقم به حدود 500 دلار می رسد. 

افزایش قیمت مواد مصرفی و دلار، عوامل حذف اسباب بازی

در این راستا، غلامرضا دیزجی ، رئیس انجمن تولیدکنندگان اسباب بازی کشور، در گفت و گو با رکنا با اشاره به اینکه اسباب بازی تافته جدابافته از افزایش قیمت سایر اقلام در کشور نیست، گفت: به دلیل بالا رفتن قیمت دلار و بعد از آن، حامل های انرژی، قیمت تمام شده اسباب بازی در کشور بالا رفته است. 

وی گفت: یکی از مواردی که خیلی روی قیمت تمام شده اثر می گذارد مواد مصرفی است. برای مثال قیمت کاغذ، مقوا و کارتن بسیار بالا رفته است، حتی با بالا نرفتن قیمت ارز هم این موارد گران شده اند؛ چراکه واردات آن ها به حداقل رسیده است. همچینین افزایش قیمت خدمات کارگر نیز روی این موضوع اثر گذاشته است. به همین منوال،  قیمت ماشین آلات تولید اسباب بازی نیز بالا رفته است.

افزایش قیمت در اسباب بازی، نسبت به سایر اقلام کمتر است

دیزجی با تاکید بر اینکه تولیدکنندگان اسباب بازی، که کارشان فرهنگی و آموزش به کودکان است، بابت اینکه با افزایش قیمت ها و محدودیت خانواده ها، اسباب بازی، از سبد مصرفی خانوار حذف شده است، تحت فشار هستند، گفت: افزایش قیمت در اسباب بازی ها، نسبت به سایر اقلام کمتر است. دلیل آن است که تولید کننده ها معتقدند که اگر این کالا به همان نسبت که مواد اولیه گران شده اند، افزایش قیمت داشته باشد، ممکن است که دیگر اسباب بازی به طور کلی از دسترس خانواده ها خارج شود؛ لذا با کمترین افزایش قیمت در این مسیر گام بر می دارند.

دولت اسباب بازی را کالای فرهنگی می داند یا خیر؟

رئیس انجمن تولیدکنندگان اسباب بازی در کشور، با اشاره به اینکه دولت هیچ حمایتی از تولید کنندگان اسباب بازی نمی کند، افزود: بارها و بارها در خصوص اینکه اسباب بازی کالای فرهنگی است صحبت هایی شده و حتی به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز رسیده است. به همین دلیل، مالیات بر ارزش افزوده و هزینه سیستم های توزیع، بر افزایش قیمت تاثیر زیادی می گذارند. دولت بارها وعده هایی داده؛ اما هیچ کدام عملی نشده است. صنعت اسباب بازی در کشور آنچنان که باید و شاید بزرگ نیست ولی این پتانسیل در آن وجود دارد که در منطقه به یک قطب تبدیل شویم و این نیازمند حمایت جدی و همه جانبه است.

وی در پاسخ به اینکه اگر با همین شیوه گام برداشته شود، طی 5 سال آینده، تولید کننده، مصرف کننده و فروشنده اسباب بازی هر کدام چه ضررهایی می بینند، گفت: من این سه را از یکدیگر جدا نمی بینم. همگان باید به این موضوع واقف باشند که کاری مهم تر از آموزش کودکان در کشور نداریم. امیدوارم که اوضاع به این شکل پیش نرود. اگر میزان سرانه اسباب بازی افزایش پیدا نکند و حتی کاهشی باشد، در جامعه بزه، خشم و احساس سرخوردگی بیشتر خواهد شد.

عدم استفاده از کالای فرهنگی، از شیر نخوردن، ضرر بیشتری دارد

دیزجی با تاکید بر اینکه سرانه پایین مصرف اسباب بازی در کشور، بسیار با معناست، گفت: این یعنی وقتی کودکان ما با این میزان مصرف سرانه بزرگ شوند یعنی، تجارب شخصی، تفکر استراتژیک، یادگیری کار تیمی، آموزش حل مسائل و... را به درستی نخواهند آموخت. قطعا مدیران آینده، این بچه ها هستند و این ها با همین ذخیره اندک پیش خواهند رفت. اگر با همین شیوه پیش برویم، همه جامعه متضرر خواهد شد.

او در پایان تاکید کرد: عدم استفاده از کالای فرهنگی، از شیر نخوردن، ضرر بیشتری دارد. امیدوارم همانطور که به سوء تغذیه فکر می شود و در راستای کاهش آن گام برداشته می شود، برای سوء رشد نیز فکری شود.