عرشی : «آبله میمون»وارد ایران نشده اما به مرزهای هوایی و زمینی اعلام آماده باش می‌دهیم + صوت

شهنام عرشی ،رئیس مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت به خبرنگار اجتماعی رکنا گفت: آبله میمون در حال حاضر مشکل کشور ما نیست.هشداری که سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده است برای آماده باش دیگر کشورهاست.

عرشی در ادامه گفت: این بیماری در قاره آفریقا شیوع پیدا کرده و مشکل کشور آفریقاست.

این استاد بیماری های عفونی گفت:راه انتقال این بیماری از راه ارتباط جنسی،تماس با افراد مبتلا  و سطوح آلوده است.

رئیس مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت افزود : در قاره اروپا در چند سال گذشته تنها 30 هزار ابتلا گزارش شده است و میزان ابتلا و انتقال در آنجا هم بسیار پائین است.

رئیس مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت تاکید داشت: در حال حاضر به  مبادی های ورودی کشور ،مرزهای هوایی و زمینی اعلام آماده باش می دهیم  تا پایش کنند و از نظر سندرمیک ملاحظاتی را داشته باشند و در صورت مشاهده اعلام کنند.

او با اعلام اینکه سازمان بهداشت جهانی هنوز آماده باشی برای کشورهای خارج از آفریقا صادر نکرده است افزود:این الزام برای کشورهای آمریکا و اروپا صادر شده است و  برای کشور ما نیست .

آبله میمون را بشناسیم

آبله میمون یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که توسط ویروس آبله میمون که مربوط به ویروس آبله است ایجاد می شود. اولین بار در سال 1958 در میمون های آزمایشگاهی شناسایی شد، از این رو نام آن به این نام است. این بیماری عمدتاً در کشورهای مرکز و غرب آفریقا رخ می دهد، اگرچه مواردی از این بیماری در مناطق دیگر به دلیل سفر و تجارت بین المللی گزارش شده است.

 انتقال

آبله میمون از راه های مختلفی قابل انتقال است:

1. انتقال از حیوان به انسان:

  تماس مستقیم با خون، مایعات بدن، یا ضایعات حیوانات آلوده (مانند جوندگان، میمون ها).

 مصرف گوشت نیم پز دام های آلوده.

2. انتقال از انسان به انسان:

 تماس نزدیک با ترشحات تنفسی فرد مبتلا.

  تماس پوست به پوست با ضایعات یا بثورات فرد مبتلا.

 تماس با اشیاء آلوده (فومیت ها) مانند ملافه یا لباس.

3. مواجهه با محیط زیست:

 تماس با سطوح یا مواد آلوده به ویروس.

 اقدامات پیشگیرانه برای کشورهای غیر آفریقایی

برای جلوگیری از شیوع آبله میمون، کشورهای غیر آفریقایی می توانند اقدامات مختلفی را انجام دهند:

1. آگاهی عمومی :

 به مردم در مورد آبله میمون، علائم آن و راه های انتقال آموزش دهید.

 افزایش آگاهی در مورد اجتناب از تماس با حیوانات وحشی و محصولات آنها.

2.نظارت و نظارت:

  پیاده سازی سیستم های نظارتی برای نظارت بر موارد احتمالی، به ویژه در بین مسافرانی که از مناطق بومی بازمی گردند.

 موارد مشکوک را به سرعت گزارش و بررسی کنید.

3. توصیه های مسافرتی:

برای مناطقی که آبله میمون بومی است، توصیه های سفر صادر کنید.

 مسافران را تشویق کنید که در هنگام مراجعه از این مناطق اقدامات احتیاطی را انجام دهند.

4. آمادگی مراقبت های بهداشتی:

  آموزش ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای تشخیص و مدیریت موارد آبله میمون.

اطمینان حاصل کنید که قابلیت های تشخیصی برای شناسایی به موقع در دسترس هستند.

5. واکسیناسیون:

 واکسیناسیون را برای جمعیت های پرخطر، به ویژه کارکنان مراقبت های بهداشتی و کسانی که در تماس نزدیک با افراد آلوده هستند، در نظر بگیرید.

 از واکسن های آبله استفاده کنید، که ممکن است محافظت متقاطع در برابر آبله میمون ایجاد کند.

6. روش های کنترل عفونت:

 اجرای اقدامات کنترل عفونت در مراکز بهداشتی و درمانی.

 هنگام مراقبت از موارد مشکوک یا تایید شده از تجهیزات حفاظت فردی (PPE) استفاده کنید.

7. تحقیق و همکاری:

 پشتیبانی از تحقیقات در مورد ویروس و پویایی انتقال آن.

 همکاری با سازمان های بین المللی بهداشت برای راهنمایی و منابع.

با انجام این اقدامات پیشگیرانه، کشورهای غیر آفریقایی می توانند خطر انتقال آبله میمون را کاهش دهند و از سلامت عمومی محافظت کنند.