راز پنهان فیلم جنجالی زن عشایر گهواره به دوش / شوهر فاطمه با یوتیوب درآمد کسب کرد! + فیلم و عکس

 زن گهواره« تعده در بختیاری» را بر کمر بسته به دل کوه می زند تا فرزند را به درمانگاه و زمان تزریق واکسن  برساند. نمایی حقیقی از زندگی زنان عشایر بختیاری و وضعیت جاده های ناهموار و دره ها و شیب های پر از هول و هراس در ایران است.

مشاهده این زن با آن گهواره بر دوش و گذر از مسیر های صعب العبور ، تصویری منحصر به فرد برای کسانی است که زندگی عشایری را هرگز نه از نزدیک دیده و نه تجربه کرده اند.

این زنان و دختران عشایر،  از کودکی، عبور از این مسیر های پر خطر را آموخته اند. با خطرات و مخاطرات طبیعی آن قرابتی دیرینه دارند و هرگز در برابر سختی ها سر خم نکرده و همواره مانند کوه در برابر کوه ایستاده و جهان را از دریچه ای ورای زندگی های معمول و تکراری شهرنشینی دیده و این تنها بخشی از یک مبارزه کمتر دیده شده است.

این زنان از کودکی با کوره راه ها و دره ها رفاقت خود را آغاز می کنند و  چاره ای جز یاد گرفتن آن ندارند. این زنان و دختران باید ترفند گذر از این جاده ها را می آموختند و اینگونه است که در طول زمان، خود به بخشی از کوهستان تبدیل می شوند.

 اما این زن که اینگونه با گهواره بر دوش به سمت نزدیک ترین درمانگاه حرکت کرده است کیست؟ چه شد که این مسیر را اینگونه طی کرد و چه کسی از او دراین  مسیرسخت و خطرناک  تصویربرداری کرده است ؟ پاسخ این سوالات را در ادامه در گفت و گو با این زن جوان و همسرش میتوانید بخوانید.

عبور از جاده خطرناک برای کسب درآمد از یوتیوب

نام این زن، فاطمه است. فاطمه حسین پور.در  گهواره ای که بر دوش می کشد، پسر شش ماهه اش به نام سام قرار دارد. می گوید برای تزریق واکسن شش ماهگی فرزندم راهی این جاده شدم تا به درمانگاه برسم. می گوید که عبور از این جاده ، دیگر برایم سخت نیست زیرا بارها از آن عبور کرده ام و تمام مسیر را می شناسم. اما خیلی بهتر است که جاده بهتر و ایمنی برایمان ساخته شود.

می گوید که فیلمبردار گذر از این مسیر همسرم به نام علی است و قصد داشت با انتشار فیلم در ی وتیوب ، بازدید جلب کرده و کسب در آمد داشته باشد در ادامه علی حسین پور همسر فاطمه به سوالات پاسخ می دهد.

علی حسین پور- همسر فاطمه و پدر سام می گوید: ساکن منطقه عشایری گاوکال در منطقه لردگان هستیم. در منطقه گاوکال ما و یازده خانواده عشایری دیگر زندگی می کنیم. فیلمبرداری این فیلم به چند روز پیش بر می گردد. به زمانی که باید واکسن شش ماهگی پسرم تزریق می شد. البته مستند سازی از زندگی عشایری در  ایران را از چند ماه قبل شروع کردم. بعد از برداشت هر فیلم از هر بخش از زندگی عشایری ، آن را در کانال خودم در یوتیوب منتشر می کنم. ضمن معرفی زندگی عشایری از این طریق و براساس میزان بازدید، کسب درآمد برایم دارد.

در ادامه می گوید: در حال حاظر و تا یک ماه دیگر  در «گاکال» می مانیم. بعد از این به منطقه سردسیری « کوه ریگ» کوچ کرده و دوباره به «گله وار» برمی گردیم. و دوباره به  «چیلته» بر می گردم . در بهار بخاطر آب و هوای گرمسیری به «  گاکال» کوچ می کنیم و این مسیر هرساله ماست .

 او در ادامه می گوید:  تامین معاش، سختی های مسیر و مواجهه زنان و کودکان و مردان با شرایط کوچ فیلمبرداری و در یوتیوب بارگذاری می کنم.

در فیلم ، زنی را مشاهده می کنیم که از صعب العبورترین مسیرها عبور می کند. مسیرهایی که هر لحظه امکان سقوط و به خطر افتادن جان او وجود دارد. از همسرش سوال می کنیم که چقدر مطمئن بودی که همسرت با آن گهواره بر دوش که پسرت در آن قرار داشت  و خواهرت که همراهشان است می توانند با سلامت از مسیر عبور که برای فیلمبرداری آنان را راهی این مسیر کردی ؟ اینگونه پاسخ داد: صد در صد مطمئن بودم زیرا اولین مرتبه نبود که از این مسیر تردد کرده اند.. حداقل هر دو سه روز یکبار از این مسیر می روند و می آیند. راه را کاملا می شناسند.

به او گفتیم، درست است که آگاه به مسیر هستند ولی چون مسیر پرترددی است، لغزندگی بیشتری هم دارد و امکان خطر وجود داشت، بهتر نبود برای فیلمبرداری و بازدید در یوتیوب آنها را راهی نمی کرد؟ پاسخ داد: هیچ تردیدی نداشتم که به سلامت رد می شوند زیرا همین یک مسیر برای تردد ما وجود دارد و آنها بارها این مسیر را طی کرده اند.

وی در ادامه به نکته ای جالب اشاره کرد و گفت: از سال گذشته، خیلی از عشایر ایران برای کسب درآمد به یوتیوب پیوسته اند. از وضعیت و شرایط زندگی خود فیلمبرداری می کنند، در یوتیوب بارگزاری می کنند و از میزان بازدیدی که در  پلتفرم به  دست می آورند از یوتیوب پول دریافت کرده و برای خودشان کسب درآمد ایجاد کرده اند.

مسئول راه سازی برای عشایر

مسئولیت راه سازی ایمن و مناسب برای عشایر در ایران بر عهده وزارت راه و شهرسازی است. برای راه عشایر، این وزارتخانه باید اقدامات زیر را انجام دهد:

1. احداث و بهبود راه‌های عشایر با رعایت استانداردهای ایمنی و مناسب.

2. تعمیر و نگهداری راه‌های قدیمی و فرسوده.

3. تجهیز راه‌های عشایر با تابلوهای راهنمایی و رانندگی.

4. ایجاد خدمات پشتیبانی مانند پمپ بنزین، مکان‌های استراحت، فروشگاه‌ها و ...

5. تحقیقات و پژوهش‌های لازم جهت بهبود راه‌های عشایر و کاهش حوادث رانندگی.

6. آموزش بهینه‌سازی کاربری راه‌های عشایر به عشایر و رانندگان.

7. همکاری با دستگاه‌های اجرایی دیگر مانند پلیس راهنمایی و رانندگی، آتش نشانی و ...

8. ارتقاء فرهنگ ایمنی و رعایت قوانین رانندگی در عشایر.

9. توسعه راه‌های دسترسی به مناطق دورافتاده عشایر.

10. رسیدگی به شکایات و مشکلات رانندگان و عشایر در خصوص راه‌های عشایر.