خشک شدن رودهای مرزی، بی‌برقی گسترده، نابودی کشاورزی و تهدید امنیت غذایی در کمین ایران تا ۱۴۱۴ / خطر فروپاشی اجتماعی-اکولوژیکی !

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، فروپاشی اجتماعی-اکولوژیکی در راه است؟! هشدارهای یک استاد زمین‌شناسی از آینده‌ای سیاه برای ایران: خشک شدن رودهای مرزی، بی‌برقی گسترده، نابودی کشاورزی و تهدید امنیت غذایی در کمین ایران ۱۴۰۴ تا ۱۴۱۴!

دکتر زارع: ایران بدون تغییر راهبردی، به سوی فاجعه می‌رود!

دکتر مهدی زارع استاد تمام زمین شناسی برای رکنا اینگونه نوشت:

بر اساس نتایج  مدل های مطالعه شده اقلیمی  پیش بینی می شود شرایط خشکسالی ایران بین سال های ۱۴۰۴ -۱۴۱۴تشدید شود که ناشی از تغییرات اقلیمی، سوء مدیریت منابع آب و افزایش دما است.

بررسی ها امتعدد با استفاده از مدل‌های اقلیمی مانند LARS-WG،  CMIP5   بدتر شدن شرایط خشکسالی را در ایران  پیش‌بینی می‌کنند. میانگین دمای ایران از دهه ۱۳۴۰ شمسی  تا 2 درجه سانتیگراد افزایش یافته و میزان بارندگی طی دو دهه گذشته 20 درصد کاهش یافته است. 

پیش‌بینی‌های آینده تحت سناریوهای RCP مانند RCP8.5 نشان‌دهنده افزایش بیشتر دما و الگوهای بارندگی نامنظم است که کمبود آب  را تشدید می‌کند. بیش از 90 درصد آب ایران برای کشاورزی مصرف می‌شود که اغلب به صورت ناکارآمد  مانند روش‌های قدیمی آبیاری سدهای برق آبی و برداشت بیش از حد آب زیرزمینی کمبود را بدتر کرده و باعث فرونشست زمین و کاهش سفره های زیرزمینی شده است.

تحریم های ایالات متحده مانع سرمایه گذاری در نوسازی زیرساخت های آب و انرژی می شود. فرسوده شدن خطوط لوله و نیروگاه ها کمبود انرژی را تشدید می کند و پیش بینی می شود کسری انرژی در سال ۱۴۰۴  به حدود ۲۵ گیگاوات  برسد. کمبود های شدید  انرژی در مرکز، شمال و سواحل ایران پیش بینی می شود. کاهش بازده محصولات، تلفات دام و مهاجرت از مناطق روستایی امنیت غذایی را تهدید می کند. خشکسالی همچنین بیماری های منتقله از آب، مشکلات تنفسی ناشی از طوفان های گرد و غبار و بیماری های  سلامت روان را افزایش می دهد.

مدل ها به طور مداوم روند افزایشی در فراوانی و شدت خشکسالی را برای ایران نشان می دهند. تا سال ۱۴۱۴ پیش بینی شده در میان رودان  جریان آب دجله-فرات عراق و اروندرود ایران 30 تا 40 درصد کاهش یابد و کمبود منطقه بدتر شود. این کمبود  بحرانهایی مانند طوفانهای گرد و غبار را در دهه آینده تشدید خواهد کرد.

 این موارد نشان می دهد که تغییرات راهبردی در سطح کلان ملی و همچنین تدابیر منطقه ای  برای جلوگیری از فروپاشی اجتماعی-اکولوژیکی بلندمدت ضروری است.