قسم به قلم و آنچه می نویسد

زمانی که انسانی واقعه ای را برای فرد دیگری بیان می کرد، درواقع کار خبر رسانی را انجام می داد، پس خبر و خبرنگاری به نوعی در ذات انسان ها نهادینه است و انسانی بر روی کره زمین یافت نمی شود که تا به امروز خبری را نقل نکرده باشد. با این مقدمه نسبتا کوتاه به موضوع اصلی خودمان یعنی اهمیت خبر و خبررسانی در دنیای کنونی می پردازیم، دنیایی که به سرعت برق و باد در آن خبرها جا به جا می شوند و دیگر کمتر کسی یافت می شود که امروز به منبعی از خبر متصل نباشد. خبرهایی که بعضا سبب بیداری انسان ها شده و در آگاهی بخشی آنها نقش غیر قابل انکاری را بازی می کنند. همان هایی که خبرها را می شنوند و آگاهی شان از آنچه در این دنیا در حال رخ دادن است بیشتر و بیشتر می شود. شاید تا به امروز شده باشد که در ذهن خود روزی را مجسم کنید که هیچ خبری در آن نباشد و اگر این اتفاق به فرض محال بیفتد دیگر دنیا چیزی برای اضافه کردن به مردم نخواهد داشت  و یکنواختی مردم را کلافه خواهد کرد!

اینها را گفتیم تا این واقعیت را بازگو کنیم که در راه بیداری یک جامعه راویان این اخبار چه نقش تاثیر گذاری دارند؛ همان راویانی که دنیا امروز آنها را به نام خبرنگار می شناسد. خبرنگارانی که با کمترین امکانات، بیشترین نقش را در آگاهی بخشی مردم یک جامعه ایفا می کنند. همان هایی که در مظلومیت آنها هیچ شکی وجود ندارد. همان هایی که جهل را می زدایند و چراغ دانستن را برمی افروزند.

خبرنگارانی که باید بکوشند تا در نهایت سلامت و صداقت خبرهایی را به مردم منتقل کنند که برای شنیدن و دانستن آنها بی تابی می کنند. در بین تمامی خبرنگاران تخصصی، خبرنگاران ورزشی جایگاه ویژه ای نزد مردم دارند، مردمی که با ورزش و شنیدن اخبار آن، در نشاط اجتماعی جامعه نقش بسزایی را بازی می کنند. خبرنگارانی که در معرفی ورزشکاران، قهرمانان، نخبه های دنیای ورزش، مدیران و مسئولان ورزشی و ....... نقش مهمی را دارند اما خودشان همواره ناشناخته باقی می مانند. همان خبرنگارانی که از داشتن حداقل ها هم محرم هستند. همانهایی که هیچ کس قدردان تلاش آنها نیست، اما همه انتظار دارند که آنها در بهترین شرایط ممکن در خدمت آنها باشند. متاسفانه اکثر جامعه ورزشی ما دوست دارند که نداشته های آنها را خبرنگاران ورزشی با آب و تاب بنویسند و آنها نیز در مقام تلافی اگر واقعیتی انعکاس یابد بلافاصله پروژه تهدید خبرنگاران را  شکل می دهند؛ یعنی همان آدم هایی که تا دیروز خود را شیفته قلم و شخصیت آن خبرنگار می دانستند به ناگاه با یک انتقاد بجا همه چیز را فراموش کرده و شمشیر خود را برای آنها از رو می کشند. آنها اگر ستایش کردن را بلد نیستند در عوض شکایت کردن را خوب بلدند!

١٧ مرداد هرسال، روزی است که به نام روز خبرنگار مزین و نامگذاری شده است. همان روزی که مثل بقیه روزها برای خبرنگاران ورزشی می آید و می رود. همان روزی که نهایت محبت جامعه ورزشی به خبرنگاران این حوزه تنها به چند پیامک تکراری خلاصه می شود! و چه مظلومند خبرنگارانی که به همین چند پیامک ساده هم دل خوشند! همان هایی که قرار است پاداش کار بی منت خود را از خدا دریافت داشته و منت بنده خدا را با خود همراه نداشته باشند. پس هر روزتان مبارک دوستان بی ادعا، قلم تان تیز، نگاه تان ژرف و روز و روزگارتان بر وفق مراد.

محمدرضا نصرالله زاده