مشکلات ادامه دار "حالا چی بپوشیم" در کنسرت‌های تهران +عکس

هر چند فرهنگمان پر است از توصیه‌های فراوان برای سادگی و دینمان هم پر است از تاکید بر پوشیدن لباس ساده، اما چه می‌شود کرد که در دنیای جدید همه ما تا حدی تسلیم ماجرای «حالا چی بپوشم؟» شده‌ایم و وقتی جایی دعوت می‌شویم یا قرار است به مهمانی Party یا مراسمی برویم، قبل از هر چیز به همین نکته مهم فکر می‌کنیم.

«حالا چی بپوشم؟» البته طی سال‌های گذشته و با توسعه فضاهای فرهنگی و البته فرهنگ استفاده از آنها، وارد این بخش هم شده است و پوشش‌هایی برای کنسرت رفتن و تئاتر و افتتاحیه فیلم‌های سینمایی و نمایشگاه‌های هنری ایجاد کرده است. هم مخاطبان فضاهای هنری و هم هنرمندان هر دو به این مساله توجه نشان دادند و به دنبال طراحی لباسی مختص خود در این فضاها بودند. در نتیجه هم پای پوشش‌هایی به میان آمد که به علت نداشتن الگوی مناسب بسیار عجیب از آب درآمدند، البته این پوشش‌های عجیب و غریب که تصور می‌رفت و می‌رود، که خیلی هم هنری هستند! میان هنرمندان هم گسترش پیدا کردند و در مراسم‌های هنری لباس‌های عجیبی پوشیدند که تا مدتی در فضای مجازی و رسانه‌ها به آنها پرداخته می‌شد. در میان گروه‌های هنری مختلف، اهالی سینما Cinema استاد پوشیدن لباس‌های خاص و گاه عجیب و غریب هستند و بعد از آنها اهالی موسیقی نسبت به این موضوع حساس هستند.

گروه‌های موسیقی به لباسی که روی صحنه می‌پوشند، توجه زیادی نشان می‌دهند و البته باید گفت مردم هم نسبت به این موضوع حساس هستند.

در یک نگاه کلی می‌توان به این نتیجه رسید که گروه‌های موسیقی سنتی اغلب لباس‌هایی ساده و آمیخته با طرح‌های سنتی دارند و به اندازه هنرمندان دیگر انواع موسیقی درگیر مد روز نشده‌اند. خواننده‌های موسیقی پاپ هم اغلب سعی می‌کنند مد روز لباس بپوشند و البته برخی از آنها تلاش می‌کنند خاص به نظر برسند و لباس‌هایی می‌پوشند که ممکن است کمی در کنسرت‌های ایرانی غیرمعمول باشند.

گروه‌های بومی هم طبعا از نماد‌های خاص خود بهره می‌برند و ویژگی‌های بومی منطقه خود را در لباسشان منعکس می‌کنند. گروه های موسیقی‌ تلفیقی هم البته اغلب اوقات لباس‌های ساده دارند و چندان به دنبال لباس خاص نیستند.

زیبایی در سادگی است​

در گروه‌های موسیقی ایرانی به اندازه دیگر گروه‌ها درگیری درباره لباس وجود ندارد. گروه‌های موسیقی ایرانی هم از سال‌ها پیش با لباس‌های ساده‌ای روی صحنه حاضر می‌شدند و توجهشان بیشتر روی لذت بردن گوش مخاطب بود. هر چند مهم است که مخاطب لذت بصری هم ببرد، اما در اجراهای موسیقی ایرانی توجه روی نوعی هماهنگی است و چندان درگیر این موضوعات نمی‌شویم. در واقع آراستگی روی صحنه مهم است، اما اولویت با اجرا و محتوای آن است و دکور و لباس، بخشی از هدف یک اجرا و کیفیت موسیقی هدف اصلی آن است.

فقط چرم

من همیشه لباس‌های خاص خودم را روی صحنه داشته‌ام. لباس‌های من همیشه از جنس چرم است و طراحی‌های خاص خود دارد. من از ابتدا برای خودم یک سبک خاص را برگزیدم و آن را ادامه می‌دهم. چند طراح لباس دارم و خودم هم درباره لباس‌هایم به این افراد نظر می‌دهم و با هم به جمع‌بندی می‌رسیم. به نظر من هر خواننده‌ای باید سبک خاص خود را در لباس پوشیدن داشته باشد، تجربه به من نشان داده مردم به این موارد اهمیت می‌دهند و توجه دارند که خواننده محبوبشان با چه ظاهری روی صحنه حاضر می‌شود.

قیدش را زدم

من در این زمینه تجربه خاصی دارم. در چند اجرا قصد داشتیم فرم لباسی داشته باشیم که تلفیقی از سنت و مدرنیته باشد، اما آنقدر گفتند و نوشتند که پشیمان شدیم و قید این کار را زدیم. از آن به بعد هم با لباس ساده روی صحنه رفتم و قید این کار را زدم. ظاهرا جامعه ما تنها همان فرم لباس‌هایی را که می‌شناسد، می‌پذیرد و فضایی برای پذیرش فرم‌های تازه وجود ندارد.

این خواننده به دلیل طراحی خاص لباسش مورد انتقاد بسیاری قرار گرفته بود.

و اما مردم...

هنرمندان اغلب از توجه مردم به لباس‌هایشان می‌گویند و به همین علت هم نسبت به موضوع توجه فراوانی دارند. اما مردم تنها به لباس هنرمندان توجه نکرده و نسبت به پوشش خودشان هم خیلی حساس هستند. این حساسیت‌ها البته نیاز به تربیت و زیبایی شناسی دارد تا بتواند وارد مسیر درستی شود و جامعه را به این درک برساند که هر لباسی برای چه جایگاهی مناسب است. رویدادهای هنری با مهمانی‌ها فرق دارند و باید مخاطبان به این درک برسند که چه بپوشند و چگونه در این مراسم‌ها حاضر شوند. جا دارد کارگروه مد و لباس زودتر فکری به حال این ماجرا هم بکند و به لباس‌های عجیب و غریبی که گاهی می‌بینیم، سر و سامانی بدهد.