راه های پیشگیری از ابتلا به بیماری هپاتیت

از عواملی که ایجاد هپاتیت می‌کنند می‌توان به افراط در مصرف الکل، اثر برخی داروها، آلودگی به باکتری و ویروس اشاره نمود. هپاتیت ویروسی منجر به عفونت کبدی می‌گردد.

هپاتیت به معنای تورم کبد است و به دلایل مختلفی می‌تواند ایجاد شود که بعضی از آنها قابل سرایت هستند.

انواع هپاتیت

۵ نوع هپاتیت وجود دارد که هر کدام به دلایل متفاوتی رخ می دهند. اما چیزی که در همه آنها مشترک است، عفونی و متورم شدن کبد است.

هپاتیت A

هپاتیت A معمولا با نوشیدن یا خوردن چیزی که به ویروس هپاتیت آلوده است، به وجود می آید. این نوع هپاتیت نسبت به انواع دیگر هپاتیت خطر کمتری دارد. و بیشتر مواقع خودش به مرور درمان می شود و کبد را دچار تورم طولانی مدت نخواهد کرد.با اینحال ۲۰ درصد افرادی که به این نوع هپاتیت مبتلا می شوند، مجبورند در بیمارستان بستری شوند. برای پیشگیری از این نوع هپاتیت می توان واکسن زد.

هپاتیت B

این نوع هپاتیت به روش های مختلفی به وجود می آید. از رابطه جنسی با فرد مبتلا گرفته تا استفاده از سرنگ مشترک میان معتادان به مواد مخدر. ویروس این نوع هپاتیت می تواند از مادر به نوزاد، هنگام تولد و یا حتی زمان جنینی، منتقل شود. بیشتر بزرگسالان مبتلا، درمان می شوند اما برخی از آنها به صورت حامل باقی می مانند. بدین منظور که با وجود اینکه علایم بیماری در آنها از بین رفته، می توانند دیگران را مبتلا کنند.

هپاتیت C

این نوع هپاتیت در اثر تماس با خون یا سرنگ های آلوده منتقل می شود. همچنین سوزن های آلوده هنگام خالکوبی نیز می توانند هپاتیت C به وجود آورند. گاهی اوقات بیماران مبتلا به این نوع هپاتیت ممکن است علایمی نداشته باشند یا علایم بسیار ملایم باشند. اما هپاتیت C در برخی موارد منجر به سیروز کبدی می شود. در این بیماری کبد دچار التهاب شدید می شود. این نوع هپاتیت هرسال جان بیش از ۱۶۰۰۰ نفر را در ایالات متحده می گیرد و حدود ۸۵ درصد از مبتلایان به بیماری مزمن کبدی مبتلا می شوند.

هپاتیت D

این هپاتیت در افرادی که مبتلا به هپاتیت B هستند، رخ می دهد و وضعیت بیماری آنها را بدتر می کند. این هپاتیت هم از مادر به نوزاد و هم از راه ارتباط جنسی منتقل می شود.

هپاتیت E

این نوع هپاتیت بیشتر در آسیا، مکزیک، هند و آفریقا رخ می دهد و مانند هپاتیت A با خوردن و نوشیدن مواد غذایی آلوده به ویروس به وجود می آید.

هپاتیت F

محققان بنا بر بررسی هایشان، احتمال وجود ویروسی را می دهند که فرد را به هپاتیت مبتلا می کند. این ویروس از هیچ یک از ویروس های شناخته شده نبوده و البته تحقیقات بیشتری لازم است تا وجود آن کاملا ثابت شود.

هپاتیت G

بررسی هایی نشان داده است که این نوع عفونت از طریق انتقال خون و تزریق منتقل می شود. این نوع هپاتیت نسبتا ملایم است و معمولا میان افرادی که دریافت کننده خون هستند، دیده می شود. گاهی اوقات این نوع هپاتیت به همراه هپاتیت C در فرد مبتلا مشاهده می شود.

علایم بیماری هپاتیت

بیماری هپاتیت ممکن است شبیه آنفلوانزا بروز کند و از علایم معمول آن می توان به تب، ضعف، تهوع، استفراغ، سردرد، بی اشتهایی، درد عضلانی، درد مفاصل و خواب آلودگی اشاره کرد. از دیگر علایم هشدار دهنده تیرگی ادرار، مدفوع روشن و شبیه رنگ خاک رس، نارحتی شکمی و یرقان، زرد شدن سفیدی چشم ها و یا پوست به دلیل تجمع بیلی روبین، یکی از رنگدانه های زرد رنگ صفراوی.

اقدامات لازم در صورت ابتلا به هپاتیت

اگر فردی به بیماری هپاتیت A یا B مبتلا شده باشد، در بیشتر موارد با مراقبت و درمان های پزشک بدون معالجات ضدویروسی خاصی درمان می‌شود. اما هپاتیت C زندگی افراد را بیش از بیماری های دیگر به خطر می اندازد که البته با درمان های به موقع می توان آن را تحت کنترل درآورد. اگر کسی از اعضاء خانواده به هپاتیت مبتلا بود باید اقدامات لازم جهت سرایت نکردن بیماری به دیگر افراد خانواده انجام شود. برای هپاتیت A، شستن مرتب دست ها بسیار مهم است. در مورد هپاتیت های B و C باید مراقب بود که با خون فرد آلوده در تماس نبود. حتی مقدار کم و میکروسکوپی خون موجود روی مسواک و یا تیغ ریش تراشی می تواند بیماری را منتقل کند.

درمان به موقع می تواند هپاتیت را سرکوب و یا حتی از بین ببرد. درمان های قدیمی تر برای بیماری هپاتیت C ترکیبی از درمان ضدویروسی با دو داروی پگ انترفرون Peg-Interferon و ریباویرین ribavirinاست. این داروها عوارض بسیار شدیدی دارند و فقط برای ۴۰ تا ۸۰ درصد از بیماران، بسته به میزان شدت هپاتیت C، موثرند. داروهای جدیدتر که در سال های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا به تایید رسیده است، موثرتر هستند و می توانند بیش از ۹۰ درصد از بیماران را درمان کنند.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.