هسته میوه ها را دور بریزیم یا بکاریم ؟/در ایران پاسخ می دهد یا خیر؟

از بین رفتن گیاهان و درختان یکی از معضلاتی است که گریبانگیر جامعه بشری شده و در این میان برای حفاظت و احیای طبیعت، پیشنهادها و نظرات زیادی ارائه می شود که بنا به گفته کارشناسان امر باید تمام آنها علمی و سازگار با اقلیم باشند.

«به زودی فصل میوه های هسته دار می رسد. مثل هلو، آلو، زردآلو، گیلاس و آلبالو؛ در خواستم این است که هسته این میوه ها را دور نریزید بلکه بشورید، خشک کنید و آنها را در یک دستمال نگه دارید و توی ماشین تان بگذارید.

هر وقت که به پیک نیک و سفر می روید، این دانه ها را در دل طبیعت خالی کنید، اگر با این عمل ساده و راحت بتوانیم کمک کنیم به ایجاد فقط یک درخت، ما ماموریت خود را انجام دادیم، تبدیل کردن این دنیا به جایی سر سبز یک موفقیت خواهد بود.»

این پیام چند روزی است که در فضای مجازی دست به دست می شود اما مساله این است که آیا می توان هر بذری را در هر اقلیمی کاشت که دراین باره ولی الله مظفریان گیاه شناس و عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور معتقد است 'درخت اقلیم خود را پیدا می کند و هر بذری در محیط مناسب خود رشد خواهد کرد'.

وی  گفت: این پیام را فردی پخش کرده که در نیوزیلند زندگی می کند، این کشور سالانه 10 متر بارندگی دارد یعنی 5 برابر آن چیزی که در انزلی داریم.

وی افزود: اینکه این فرد گفته هسته های میوه ها را دور نریزید و در طبیعت پخش کنید؛ انجام این کار ضرر خاصی به همراه ندارد و در نهایت این است که سبز نمی شوند اما یک شانسی به وجود می آید اینکه بیشتر افرادی که به طبیعت می روند چنین کاری را در کنار جاده ها خواهند کرد و در صورت سبز شدن به طبیعت جلا می بخشد.

مظفریان گفت: همچنین اینکه افراد هسته ها را در اعماق طبیعت نمی کارند، فرض کنید اگر بالای قله دماوند کاشته شوند اصلا جایگاهش نیست چون رویشگاه درختی نیست بنابراین سبز نمی شود اگر هم بشود سرما آنرا از بین می برد پس اگر خوشبین باشیم می توانیم حداقل کناره های جاده ها را سر سبز کنیم.

وی ادامه داد: بنابراین یک سری نقاط مناسب مثلا کنار جاده ها می ماند که اگر این اتفاق بیفتد هیچ لطمه ای به طبیعت وارد نمی کند در عین حال هم سود و بهره ای خواهد داشت و اگر رشد کنند کنار جاده ها سرسبز می شوند.

این گیاه شناس در پاسخ به اینکه مگر نباید هر هسته یا نهالی در اقلیم خاص خودش کاشته شود، گفت: درخت اقلیم خود را پیدا می کند، مسلم است که مثلا فردی که در بندرعباس زندگی می کند میوه ای که می خورد مربوط به همان سرزمین است و هسته آن را در طبیعت رها می کند.

وی افزود: بیشتر میوه ها به خصوص میوه های فصلی که می خوریم میوه های مربوط به محل های نزدیک زندگی ما هستند، البته این به طور کلی صدق نمی کند مثلا ممکن است گوجه برقانی که در شهریار تولید می شود در اصفهان به فروش برسد اما آیا تا حالا دیده اید در تهران میوه کُنار بفروشند؟ یا اگر هم باشد بسیار کم است.

مظفریان اظهار داشت: بنابراین کاشت هسته ها به عنوان یک کار بی ضرر است که البته می تواند نتیجه بخش هم نباشد. آن چیزی که نسبت به آن تردید ندارم این است که اگر گیاهی را خورده باشیم و مربوط به آن اقلیم نباشد اگر هم در یک فصل مناسبی بکاریم و سبز شود در فصل سرما یا گرما از بین می رود بنابراین بهتر است یک کاری علمی و متناسب با اقلیم صورت گیرد.

عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور درباره سازگاری میوه ها با اقلیم خاص خودشان گفت: درسی به نام جغرافیای گیاهی داریم که دربر گیرنده عوامل و فاکتورهای محیطی است، این فاکتورها کنترل کننده طبیعت هستند بنابراین گیاهی را که در قله دماوند یا در ارتفاعات توچال داریم در دشت قم نداریم و عکس آنهم صادق است بنابراین توجه به این مساله بسیار مهم است.

وی تاکید کرد: محیط خودش تعیین کننده است، بنابراین من به عنوان فردی که با طبیعت ایران و جغرافیای گیاهی آن آشنا هستم هیچ وقت توصیه نمی کنم که در بیابان های مرکزی ایران گیاهانی کاشته شود که مثلا در ارتفاعات البرز سبز می شود چنین اتفاقی دور از ذهن است اما در شرایط غیر معمول و این حالتی که توصیه شده مثلا هسته زردآلود را می خورید کنار جاده بپاشید؛ اگر شرایط جغرافیایی آماده بود سبز می شود اگر نه هم از بین می رود و ضرری به محیط زیست وارد نمی کند.

برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.