بازگشت به زندگی از زیر طناب سفید / سرنوشت دردناک یک مرد 48 ساله

به گزارش رکنا، من ۴۸سال سن دارم چگونه می توانم حال خودم را وصف کنم ؟ چگونه ؟ به دنبال کدام کلمه ، عبارت و زبان بگردم !

مگر عقل می تواند مرا بفهمد ؟ مگر احساس می تواند حس کند ؟ یک انسان زنده با تمام حواس و ادراکات و احساسات درست سالم و کامل ، مثل همه انسان های دیگر اما در صحرای بیکرانه و راکد و ساکت عدم!

من بودم ، نیستی مطلق بود ، کوه بود و دیگر هیچ و من احساس می کردم که تنها موجود زنده هستم که جز هراس هیچ احساسی نمی کند ،  مدت ها بر این گذشت و نمی دانم چه مدت که زمان نیز از رفتن باز ایستاده بود ، زمان نیز مرده بود ، مگر نه حرکت است که زمان را می سازد ؟

مگر نه خورشید و ماه و طلوع و غروب و گردش زمین و آسمان است که زمان را اندازه گیری می کند ، ساعت ها را می سازد و شب و روز را و ماه و سال را ؟

 نمی دانم اما به هر حال زمستان بود ، همسرم مریض و خودم به مدت یکسال بیماراعصاب و روان ، کارگری ساده آنقدر کمبود های روزانه ! دیگر نمی دانستم چه کنم ، شب ها خواب از چشمانم رفته بود ، در عرض یک سال به قدر 10 سال پیر شدم ، همسرم هم آرتروز و درد استخوان و اخیرا هم ورم معده گرفته بود و ... با خوردن قرص های آرامبخش و خواب ، درد کلیه ، دندان ، کم سویی چشم و ... از یادم رفتند و برای مدتی آرام شدم !

همه راه های امید را به رویم بسته شد ، از خانه بیرون زدم ، با بغضی در گلو قدرت خداحافظی با بچه ها و همسرم را نداشتم و روی بازگشتن به خانه را دیگر ندارم ، اگر آنها بفهمند که من قصد خودکشی داشته ام چه فکری می کنند !!؟

دراین بلوایی که در دلم بلند سده بود به دنبال طنابی بودم وقتی سراغ طناب رفتم فروشنده طناب سفید رنگی به من داد و من بی اختیار با طنابی که در دستم داشتم راهی خانه شدم به زیر زمین کوچک خانه امان رفتم و ساعت ها من وطناب بهم نگاه کردیم وبعد نمی‌دانم چه بر سر من آمد الان که اینجا نشسته ام نمی‌دانم چرا زنده مانده ام نمی‌دانم خوشحال باشم یا غمگین من لمس شده ام در میان مشکلات خانواده ام وحتی  از شرمندگی توانایایی روبرو شدن با خانواده ام را هم ندارم....

نگاه کارشناسی

زهرا بیات کارشناس ارشد روانشناسی

مراجعه کننده مرد 48 ساله است که در یک خانواده نابسامان به دنیا آمده است  ، به دلیل مشکلات فراوان امکان ادامه تحصیل نداشته است ، در سن خیلی پایین ازدواج کرده است و ... سبک زندگی خانوادگی ایشان آسیب زا بوده است و روابط بین اعضای خانواده معیوب بوده و نشان دهنده این است که خانواده فاقد انسجام لازم به ویژه در تامین نیازهای عاطفی اعضای خانواده است ، پدر به عنوان محور خانواده شخصیت پرخاشگر ، عصبی و بی مسئولیت داشته که با پرخاشگری و ناتوانی در مدیریت زندگی بر اعضای خانواده اعمال قدرت می کرده است ، عدم تامین نیازهای عاطفی فرزندان باعث اعلام نارضایتی وی شده و تداعی کننده زندگی کودکی و شرایط خودش بوده که احساس گناه و عذاب وجدان وی را تشدید کرده و با توجه به اینکه فرد قادر به روبه رو شدن با مسائل زندگی نبوده و سعی در اجتناب از موقعیت های تلخ و دردناک زندگی داشته است .

محیط سرد خانوادگی ، تحقیر ، سرزنش های خانواده و عدم تامین نیازهای عاطفی و مادی سبب شده است که با حس بی ارزشی بزرگ شود و وجودش را لایق شرایط و روابط خوب نمی داند .

وی در کودکی توسط والدین به ویژه پدر مورد آزار جسمی و عاطفی قرار گرفته است ، نیازهای بنیادی ایشان ( امنیت و عزت نفس ) در محیط خانه تامین نشده و همین مساله منجر شده که ایشان قادر به برقراری روابط عاطفی پایدار با دیگران به خصوص همسر و فرزندانش نباشد و درگیر گسست روابط باشد ، فرد دارای تعارض های عاطفی و شخصیتی حل نشده فراوانی است ، قدرت رویارویی با این تعارضات درونی را نداشته ، شیوه حل مشکلات در ایشان اجتناب و فرار از موقعیت بوده که همین مساله ایشان را درگیر خودکشی کرده است ، خود را دوست ندارد و از خود ناراضی است .

یکی از عناصر مهم برقراری ارتباط است ، زنان راحت تر از مردان می توانند مشکلات خود را بیان کنند اما مردان مشکلات را در سینه خود حبس می کنند ، سال هاست در بسیاری از جوامع و از نسلی به نسل دیگر مردان را تشویق به قوی بودن و ابراز نکردن دردها و رنج ها می کنند این تصور در کودکی آغاز می شود ، ما به پسران می گوییم گریه نکنند ، در سنین کم از آنها می خواهیم احساسات خود را بروز ندهند زیرا در صورت بروز احساسات ضعیف تلقی می شوند ، مادران با دختران خود بیشتر از پسران حرف می زنند و به احساسات و عواطف آنها پی می برند به همین دلیل همیشه انتظار داریم زنان موجوداتی احساسی باشند ، از سنین کودکی به پسران یاد می دهند گریه نشانه ضعف است با این حال به ندرت پیش می آید مردان در صورت بروز مشکل با دوستان یا مشاوران صحبت کنند همچنین تمایل آنها در مراجعه به روان‌پزشک کمتر از زنان است ، مردان به ندرت برای مشکلات روانی خود از دیگران کمک می خواهند ولی به این معنی نیست که آنان به اندازه زنان مشکل روانی ندارند ، بلکه تمایل کم آنها به نا آگاهی درباره استرس و وضعیت بهداشت روانی باعث می شود بیشتر از زنان به خودکشی دست بزنند ، مردان به ندرت مشکلات روانی خود را بروز می دهند ، اگر شخصی از افسردگی خود مطلع نباشد نمی تواند به دنبال درمان برود که یکی دیگر از معیارهای خطر در این کیس حس انزوا است ، انزوا می تواند در تمام مراحل زندگی خود را نشان دهد ، شخصی که پیشرفت شغلی خود را به مزایای دیگر از جمله روابط اجتماعی ترجیح می دهد ممکن است خود را در بالای هرم انزوا بیابد و به احساس پوچی و خودکشی برسد .

چرا خودکشی؟؟

خودکشی یک اقدام درونی است ، این تفکر به دنبال ظهور یک بحران شکل می گیرد و به خیال این افراد خودکشی تنها راه مقابله با بحران است ، در مقابل برخورد منطقی در زمان مواجهه با مشکلات و سعی در حل مسائل در شرایط نامطلوب از نشانه های فردی با سلامت روانی است که می تواند احساسات و عواطف خود را کنترل کند ، در صورتی که شدت واکنش های احساسی و عاطفی افراد به دنبال استرس ها و هیجانات بیش از شرایط معمول باشد و مهارت کافی برای مدیریت استرس در دسترس نباشد ریسک اقدام به خودکشی افزایش می یابد ، عدم تطابق خواسته ها و ارزش ها با شرایط روزمره ، وقتی فرد شناخت درستی از توانایی ها و قابلیت های خود نداشته باشد خواسته هایی بیش از حد و مرز برای خود قائل می شود ، عدم دسترسی و برآورده نشدن این خواسته ها و تلاش های بی ثمر برای رسیدن به آنها باعث خودکشی می شود ، لازم و ضروری است همه مردم علایم هشداردهنده و عوامل مستعد کننده خودکشی را  بشناسند تا بتوانند پیشگیری کنند،

در این کیس فرد ناامیدانه در پی راهی است که درد و رنج خود را پایان دهد ، این فرد ناامیدی ، انزوا و انزجار زیادی را تجربه می کند که نمی تواند آنها را حل کند تا جایی که راهی بهتر از مرگ برای تسکین درد پیدا نمی کند ، زندگی خود را درگیر بحران های اقتصادی و فرهنگی می بیند و راهی برای خروج نمی یابد و نمی تواند مدیریت کند ، مهارتهای مقابله ای و سازگاری ندارد ، با سخت شدن شرایط همه چیز را تمام شده می بیند ، فرد درگیر افسردگی و اختلال دوقطبی است که این بیماری های روانی عوارضی مانند پرخاشگری ، اضطراب ، بی حوصلگی و انزوا دارند که این علائم را کمتر می شناسد و نمی داند به بیماری روانی مربوط است بنابراین در اثر عدم آگاهی ، این بیماری ها به موقع تشخیص داده نشده و بیماری در فرد پیشرفت کرده باعث خودکشی در او شده است .

معصومه مرادپور / ایران