مهران غفوریان پرده از پشت صحنه فیلم های سخیف برداشت +عکس

برنامه «هفت» این هفته با یادبود زنده یاد داود رشیدی آغاز شد و با نقد نمادگرایی افراطی فیلم‌های سینمایی که توسط برخی اشخاص به شدت باب شده و سپس بررسی کمدی‌های سخیف سینمایی با حضور مهران غفوریان ادامه یافت.
برنامه سینمایی هفت جمعه 5 شهریورماه ساعت 22:30 روی آنتن شبکه سه سیما رفت. بهروز افخمی در آغاز برنامه «هفت» این هفته با تسلیت درگذشت داود رشیدی او را هنرمندی دانست که از نوجوانی کارهایش را دنبال می کرده و به آثار او به خصوص «کندو» و «فرار از تله» علاقه مند بوده است.او رشیدی را مدیری خوشنام و هنرمندی خوش چهره در حوزه مدیریت تئاتر در تلویزیون دانست و یکی از تئاترهای تلویزیونی به یاد ماندنی رشیدی را «روزی از این روزها» عنوان کرد. افخمی همچنین معتقد است، او هنرمند خوشبختی در دوران زندگی اش بود.
در قسمت دوم برنامه گفت وگو با فریدون حسن پور و مهران غفوریان، کارگردان و بازیگر فیلم سینمایی «ناردون» برقرار شد. در این بخش مهران غفوریان با انتقاد از فیلم های کمدی مبتذل سال های قبل سینمایی ایران گفت: نسخه های اول این فیلم ها خوب فروخت و فیلم های بعد نظیر قسمت دو و سه همین فیلم ها تولید می شد. این فیلم ها، فیلم های کم خرج و کم دردسری بود که گاهی در ده روز و یک هفته تولید می شد و همگی از یک تم مشابه خواستگاری یک دختر از پسر برخوردار بود.
غفوریان عنوان کرد: «ناردون» اولین فیلم جدی من از جنس کمدی موقعیت است که تاکنون روی پرده رفته و بنا دارم دیگر در فیلم های کمدی سخیف بازی کنم. اغلب فیلم های کمدی سخیف سال های قبل، فیلم هایی با فیلمنامه ضعیف و بی نمک بودند که طنز آن بر پایه نمک خود افراد و بعضا بر پایه شوخی های دمه دستی و فحش های رکیک سوار بود. جالب آنکه کارگردان ها از ما کمدین ها انتظار داشتند که سناریو بنویسیم و شوخی به آن اضافه کنیم!
این بازیگر سینما و تلویزیون ادامه داد: حرکات موزون به نماد دایمی این فیلم ها تبدیل شده بود و گاهی از نمونه موفق بازی من را در یک فیلم می خواستند عینا آن را تکرار کنم و این خیلی برای من عجیب بود! این شیوه بازی در سینما که من مجبور بودم به آن تن بدهم، باعث می شد گاهی آنقدر خسته از سر صحنه به خانه می آمدم که انگار کارگری بوده ام!
غفوریان در بخشی از خاطرات تلخش از سینمای مبتذل گفت: من مقید به گوش کردن حرف های کارگردان سر صحنه هستم. اما در یکی از فیلم ها یک بار کارگردان از من خواست یک سکانس کامل را برقصم و من قلبا دوست نداشتم. اما خیلی خوب رقصیدم اما شب که به خانه بازگشتم از شدت ناراحتی گریه کردم! اگر فیلمنامه و قصه ایجاب می کرد که من آنجا برقصم اصلا ناراحت نمی شدم اما کارگردان صرفا برای پرکردن فیلم خود و جذابیت آن این خواسته را داشت و این نمونه بازی کارگری بود.
غفوریان همچنین به نمونه عجیب دیگری اشاره کرد و گفت: در حین تولید یکی از کمدی های سخیف، کارگردانی 7 روزه تله فیلمی ساخت. بدین صورت که وقتی ما از ماشین پیاده می شدیم دکمه رکورد دوربین زده بود و وقتی من از کارگردان پرسیدم، گفت: نگران نباش من ابتدایش را می برم.