رنجنامه پسرک معلول فراموش شده در روستا / پدرش درخواست کرد پسرش را فراموش نکنند + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، علی ربیعی که پیش تر سخنگوی دولت دوازدهم بود و این روزها مشغول به کار مدرسه سازی است، در یک همایش گفته بود که بیش از 47 درصد کودکان دارای معلولیت کشور، بی سواد و تنها 11 هزار معلول دارای تحصیلات عالی هستند.

آماری نگران کننده از سطح خدمات اجتماعی به افراد دارای معلولیت که نشان می دهد نه آموزش و پرورش توجه خاصی به آنها می کند و نه سازمان های حمایتی از جمله بهزیستی .

حال تصور کنید، در یک روستای دور افتاده، به دور از هر گونه امکانات رفاهی، یک کودک دارای معلولیت زندگی می کند که نه فضایی برای آموزش مهارت های زندگی را به غیر از خانه می تواند داشته باشد و نه مدرسه ای برای آموختن سواد.

پدر یک کودک دارای معلولیت در روستای کولسه سفلی واقع در استان آذربایجان غربی، که فرزندش از ابتلا به سندروم داون رنج می برد به خبرنگار رکنا می گوید: «فرزند من بیماری ژنتیکی دارد، قلبش سوراخ است و به گواتر و بیماری اعصاب و روان هم مبتلاست. به ما گفتند باید بچه را به تهران ببریم؛ اما این کار را نکردیم. بعضی از پزشکان گفته بودند که به خاطر مشکل قلبی پسرم، نمی توانیم عملی برای رفع مشکل گواتر داشته باشیم.»

او می گوید: «اینجا در این روستا پزشکی نیست که بتواند مشکلات بچه ام را بشناسد و به آن رسیدگی کند، برای همین یا باید او را به تبریز ببرم یا به ارومیه . بهزیستی هم ماهیانه 200 هزار تومان به ما کمک می کرد که از این ماه، این رقم را به 500 هزار تومان افزایش داده است. این کمک، اصلا برای فرزندم فایده ای ندارد.»

او در پاسخ به اینکه آیا فرزندش می تواند در روستای خودشان درس بخواند یا خیر، می گوید: «امکانش نیست. گفتار درمانی هم نیست. باید او را به شهر ببریم ولی این کارها امکانات و زمان می خواهد که ما نداریم.»

این پدر از همه کسانی که می توانند به بهتر شدن حال فرزندش کمک کنند می خواهد پسرش را فراموش نکنند.