بیش از 7 هزار معتاد متجاهر در شهر تهران ساماندهی شدند/ اکثر معتادان زمان طلایی حمایت را از دست می دهند+ فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، نامش روزی گرمخانه خاوران بود و اکنون به مرکز یاور‌شهر مبدل شده است. اینجا ۳۲۴ فرد دارای اعتیاد ساکن هستند. این مرکز دارای ۷ بند با ظرفیت ۶۰ تخت در هر بند است. مرکز یاورشهر ۱، محلی برای نگهداری مددجویان بالای ۶۵ سال است. آن ها را نیروی انتظامی دستگیر کرده و به اینجا آورده است. کمتر کسی معتقد است که می توان به این افراد کمک کرد؛ چراکه به نظر می رسد آب از سرشان گذشته اما شهرداری تهران ، در راستای ترک اعتیاد این مددجویان اقدامات گسترده ای انجام داده است.

علی، یکی از مددجویان اینجاست. او از خانواده اش جدا شده و می گوید که ۱۵ سالی می شود که پسرش را ندیده است. او یک بار تجربه تلخ خودکشی دارد. از پل حافظ خودش را پرت کرد؛ به همین راحتی اعتیاد به شیشه و هروئین کارش را به اینجا کشاند. علی، خوشبختانه نجات پیدا کرد. او از زمانی که یاورشهر، خوابگاه بوده تا کنون در آن زندگی می کند. علی ناامید از بازگشت است و می‌گوید: خواهر و برادرهایم دیگر مرا نمی‌پذیرند، حتی زن و بچه‌ام. من تا جایی که می‌توانستم به آن‌ها دروغ گفتم. آنقدر دروغ گفتم که دیگر پیش هیچکس جایی ندارم.

مسئولان مرکز یاورشهر به علی قول داده اند که اگر طی شش ماه بتواند پاک شود، به او کار هم می دهند. او می گوید: تمام چیزهایی که باید در زندگی به من ثابت می‌شد، اتفاق افتاد. 

مسعود یکی دیگر از مددجویان یاورشهر ۱ است. او هم به شیشه و هروئین معتاد بوده؛ اما الان دو ماهی می شود که پاک شده است. مسعود با صلاحدید روانشانس، توانست بعد از سه سال با خانواده اش ارتباط برقرار کند و اکنون روحیه بهتری دارد. او می گوید: اینجا به زندگی کردن فکر می کنم.

چند نفری از مددجویان اینجا، قصد صحبت کردن با خانواده هایشان را دارند. آن ها به رکنا می‌گویند که به روانشناس و مددکار، شماره تماس داده اند؛ اما اجازه ندارند با خانواده هایشان ارتباط برقرار کنند. 

تلفن همراه مددیاران در اختیار مددجویان قرار می گیرد

در این راستا احمد احمدی صدر، مدیرعامل سازمان رفاه، خدمات و مشارکت های اجتماعی شهرداری تهران در نشست خبری با اصحاب رسانه در پاسخ به سوال رکنا مبنی بر اینکه چرا درصد رعایت شیوه نامه های بهداشتی در یاورشهر بازدیدشده، پایین است و اینکه چرا معتادان متجاهر ساماندهی شده، اجازه تماس با خانواده‌هایشان را ندارند، گفت: ما با این خانواده ها تماس می‌گیریم و بالای ۸۰ تا۹۰ درصد خانواده ها اصلا نمی خواهند با این افراد صحبت کنند.

وی افزود: آن ها از ما خواهش می کنند این افراد را حتی بیش از یک سال در مراکز یاورشهر نگهداری کنیم؛ اما این قانون است این افراد بعد از یک سال از این محل خارج شوند. در یک مورد خاص من از خانواده ای خواهش کردم که با مددجو ارتباط بگیرند اما تمام اعضای خانواده از این کار سر باز زدند.

او با اشاره به اینکه تلفن همراه مددیاران در اختیار مددجویان است، گفت: این افرادی که اینجا هستند مجرم معتاد متجاهر هستند که حتما باید یک سال را در این محل سپری کنند. اما آن ها به هر ریسمانی چنگ می‌زنند که از این محل خارج شوند.

وی با اشاره به اینکه اینجا هتل پنج ستاره نیست، گفت: اگر فرزند ما هم خطایی کند ما به او می گوییم در اتاقت به کارهایت فکر کن.

احمدی صدر در پایان افزود: اگر کسی علائم بیماری داشته باشد، در قرنطینه نگهداری می شود و اگر کسی علائم نداشته باشد ما نمی توانیم به آن ها ماسک زدن را اجباری کنیم چون این افراد در شبانه روز با هم زندگی می کنند. از تمام این افراد تست پی سی آر گرفته شده است و به محض اینکه کسی نشانه هایی از کرونا داشته باشد، در قرنطینه نگهداری می شود. تا زمانی که کرونا رشه کن نشده است ما از این قضیه کوتاهی نخواهیم کرد.

احمدی صدر، در ادامه به ساماندهی بیش از هفت هزار  معتاد متجاهر در مراکز ماده ۱۶ شهر تهران اشاره کرد و گفت: وسعت شهر تهران از نظر جمعیت معادل چند کشور همسایه کشور می باشد و این وسعت باعث شده تا شاهد آسیب های اجتماعی فراوانی در شهر تهران باشیم.​

مدیرعامل سازمان رفاه، خدمات و مشارکت های اجتماعی شهرداری تهران با بیان اینکه سوال این است که در دهه های گذشته وضعیت ساماندهی معتاد متجاهر چگونه بوده است، ادامه داد: سال ۹۵ با تاکید مقام معظم رهبری مبنی بر رسیدگی ویژه به آسیب های اجتماعی در تهران و اینکه ایشان فرمودند دختر فراری دختر من و پسر معتاد پسر من است و باید به افراد آسیب دیده به عنوان اعضای خانواده نگاه شود؛ اما باز هم شاهد افزایش جمعیت معتادان در شهر تهران بودیم.

به معتادان کمک نکنید مگر آنکه در یک دوره 6 ماهه رها نشوند

دکتر فریبرز درتاج، استاد تمام روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی نیز در گفت و گو با رکنا با اشاره به اینکه حق طبیعی این خانواده ها است که نخواهند با این افراد ارتباط برقرار کنند، گفت: اینکه خانواده ها در کنار این افراد باشند بسیار موثر است اما این افراد دیگر دوره طلایی‌شان را از دست داده اند. وقتی یک فرد معتاد ده ها بار اقدام به ترک و بازگشت به اعتیاد داشته است آنقدر نمی توانیم روی آن ها سرمایه گذاری کلان داشته باشیم و انتظار داشته باشیم که خانواده ها هم مثل دفعات اول و دوم مشارکت داشته باشد.

وی افزود: این افراد به دست خودشان این مصیبت را ایجاد کرده اند. در بحث ترک مواد مخدر، آمادگی بدنی و علائم جسمانی، در اولویت دوم است.

وی با اشاره به اینکه ترک در بدترین اردوگاه ها حدودا ۱۰ روز و در بهترین و مجهزترین درمانگاه ها به حدودا ۳ روز خواهد انجامید جون با روش های فوق سریع بدن این افراد را سم زدایی می کنند. اما وقتی این افراد بعد از طی این مراحل، در جامعه رها می شوند می بینند که شغل، سرپناه، ندارد و مورد حمایت خانواده نیست.

او در ادامه گفت: توصیه می کنم به کسانی که معتاد هستند، مخصوصا برای بار اول، کمک نکنید مگر آنکه برای یک دوره ۶ ماهه برنامه ریزی کنید که روابط فردی، شغلی، خانوادگی و... در این افراد تقویت شود، آنگاه است که دیگر به اعتیاد روی نمی آورند.

درتاج در پایان گفت: وقتی این افراد به سن ۶۵ سال می رسند، دیگر نه تنها از خانواده بلکه از نهادهای اجتماعی نیز نمی توان توقعی داشت. درست است که ما در قبال انسان ها مسئولیت اجتماعی داریم؛ اما این افراد نیز خودشان نسبت به خودشان و جامعه نیز مسئول هستند.