نباید مطالبات کارگری را سیاسی کنیم/ با ما مذاکره کنند، این بهترین و اولین اقدام است

اعتراض _ شرکت واحد | به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، 14 میلیون از جمعیت کشور افراد مشمول قانون کار و به اصطلاح کارگر هستند. آنها مشکلات معیشتی داشتند. حتی پیش از کرونا و حتی پیش از تحریم ها. از جمله کارگرانی که با مشکلات معاش، بویژه در شرایط کنونی دست به گریبان هستند، کارگران شرکت واحد یا اتوبوس رانی شهر تهران بودند. آنها دست به اعتراض زدند. برای بررسی مطالبات آنها با یکی از فعالان کارگری گفتگو کردیم.

مید حاج اسماعیلی، در گفت و گو با رکنا، در خصوص کارگران ، مشکلات معاش آنها و کارگران معترض شرکت واحد ، گفت: در حوزه مشمولین قانون کار که با عنوان « کارگر» در کشور مطرح هستند، مشکلات عدیده ای را داشته ایم. سالها این مشکلات لاینحل باقی ماندند، انباشته شدند. کشور ما متداولا تورم داشته است. بدیهی است که حقوق کارگران با تناسب تورم افزایش نیافته است. پس لازم به توضیح نیست که بزرگترین مشکل کارگران، و البته مشکل همیشگی آنان معاش است. این تورم در دوسال اخیر نابسامان تر شده است، پس متعاقبا وضعیت کارگران وخیم تر شده است. این یعنی کارگران توان خود را برای خرید اقلام اساسی از دست داده اند. این سبب اعتراض کارگران شرکت اتوبوس رانی تهران و باقی کارگران می شود. کسی از کارگران مستثنا از مشکل معیشت نیست.

شورای اسلامی کار هیچ یک از مطالبات کارگران را برآورده نکرد

وی در خصوص کارگران اتوبوس رانی معترض بیان کرد: موضوعاتی از سال 80 در خصوص شرکت واحد در برخورد با کارگران وجود داشته است . کارگران می خواستند سندیکای کارگری را برخلاف شورای اسلامی کار، مطابق استانداردی سازمان جهانی کار راه اندازی بکنند. متاسفانه با برخوردها بی نتیجه ماند. برخی از اعتراضات مربوط به همان سندیکاخواهی کارگران است که ریشه در سال 80 دارد. یعنی این موضوعی کهنه است و رگه های قبلی دارد. برخی از آن افراد شورای اسلامی کار را سندیکای غیرکارگری معرفی می کنند. آنها به ناکارامدی این شوراها اشاره می کنند زیرا به هیچ وجه مطالبات آنها را محقق نکرده است. این خاصه شرکت واحد نیست. خاصه بخش اعظم کارگران کشور است که در اکثریت هستند و با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند. زیرا که راهکار های احقاق حق کارگری ایجاد و اجرا نشده است.

ایران جز 6 کشوری است که کمترین حقوق کارگری را دارد

این فعال کارگری در ادامه گفت: ایران جزو 7 کشور است که پایین ترین دستمزد را پرداخت می کند. اگر در کشوری مثل استرالیایی 9 دلار و اندی به ازای یک ساعت کار کارگر پرداخت می شود، این نرخ در کشور ما زیر یک دلار است. بسیاری از خانواده ها در ایران از این مشکل رنج می برند و هیچ تصمیمی برای اعتلای دستمزد کارگران وجود ندارد. این پاسخ به چرایی اعتراض کاران اتوبوسرانی یا هر کارگر دیگری در کشور است.

اسماعیلی گفت: نه تنها دولت که مجلس هم در دهه های گذشته اعتنایی به کارگران نداشته است. در هیچ کدام از موضوعات قانونگذاری و بودجه کارگران مشمول نیستند. کشمکش های بین دولت و مجلس در دهه ی اخیر نشان می دهد که هیچ مکانیزم کارآمدی در کشور برای رشد مواجب حداقل حقوق بگیران ، در این دو نهاد وجود نداشته است.

بی اعتنایی دولت سبب شد غیردلسوزان با ورق کارگران در میدان سیاست بازی کنند

این فعال کارگری ضمن تاکید بر اینکه « غفلت بزرگ سبب تشدید مشکلات کارگران شده است» عنوان کرد: سومین مشکل کارگران، ایجاد تشکل های کارگری است. آنگونه که استاندارد سازمان های بین المللی کار است. تاکید بنده بر سازمان بین المللی کار به این دلیل است که ما عضو این سازمان هستیم. در حالی که قریب به 80 سال از عضویت ما می گذرد، و با توجه به اینکه بسیاری از قوانین آنها را در قوانینمان پذیرفته ایم، اما زاویه بسیاری بین آنچه هستیم و آنچه حقوق حقه کارگران هست، وجود دارد. بدیهی است که هر گروه اجتماعی، نیاز به تشکیلاتی منسجم برای پیشبرد حقوقش دارد. این را در ایران نداریم. این خلع سبب شده که گروه های غیرقانونی ادعای احقاق حقوق کارگران را به عهده بگیرند.همچنین، این باعث شده است که آنها موضوعات یا خود کارگر را دستخوش بازی های سیاسی خود کنند. نباید بگذارند که غیردلسوزان با ورق کارگران در میدان سیاست بازی کنند.

موضوعات اجتماعی مغلوب موضوعات امنیتی شده است

حاج اسماعیلی بیان کرد: موضوع اجتماعی و اقتصادی بینش حاکمیتی که باید دغدغه دار وضعیت کارگر باشد، مغلوب بعد امنیتی شده است. چرا ما دچار این مشکلات شدیم؟ ما هر از گاهی شاهد اعتراض کارگرانی هستیم که دست به گریبان مشکل معیشت هستند. برخی از افرادی که دغدغه منافع ملی ندارند نیز در گلالودی قلاب می اندازند. اما باید توجه کنند، کسی که دستمزدش پرداخت نشده است و مشکل معیشت دارد، دو راه بیشتر ندارد. یا باید از جایی مبلغی اعانه دریافت کند تا اموراتش را بگذراند و بتواند تا فرایند پرداخت حقوقش صبر کند. یا باید از یک مسیر قانونی پیگیر مطالباتش شود. متاسفانه نظام اداری ما نظام پاسخگو نیست. کسی با کارگر شفاف صحبت نمی کند. بنابراین میبینیم که کارگران راهی جز حضور در خیابان ندارند.

اعتراض و اعتصاب جزو حقوق حقه کارگران است

وی افزود: باید بپرسیم که راهکارهای اعتراض در کشور چه است؟ آیا ما در قانون مفادی داریم که شکل اعتراض و اعتصاب برای کارگران چیست؟ آنها در این شرایط چه باید بکنند؟ ما عضو سازمان بین المللی کار هستیم، در این مجمع مشخص است که حق کارگر چه است و چگونه باید اعتراض کند. اعتراض در دنیا یکی ابزارهای مهم کارگران برای احقاق حقوقشان است. البته در همان سازمان بین المللی کار، اعتراض به عنوان آخرین حربه است.

این فعال کارگری اظهار داشت: مذاکره بهترین و اولین اقدام است. دولت ها و سازمان های کارگری و کارفرمایی این مذاکرات را تسهیل می کنند. اگر این مذاکرات به نتیجه نرسند، دولت در امور دخالت می کند. اگر موفق نشود، خود برخی از مسئولیت ها را برای حمایت بر عهده می گیرد. حتی اگر مذاکرات دولت و کارفرمایان با کارگران به نتیجه نرسد، کارگران حق اعتراض دارند. این مقارن مفاد قوانین سازمان بین المللی کار است. کارگران در همه دنیا حق اعتراض دارند .این یک واقعیت و جزو منشور حقوق کارگران است. چرا برخی با نگاه امنیتی به تجمع کارگران نگاه و برخورد می کنند.  کارگری که حقوق نگرفته است، کارگری که نتوانسته است از مراجع قانونی حقوق حقه خود را احقاق کند، راهی جز اعتراض ندارد. نباید مطالبات کارگری را سیاسی کنیم.

کارگران رنج مضاعفی را در شرایط کرونا متحمل هستند

وی در پایان گفت: نه ما و نه کسی باید از اقدامات غیر قانونی حمایت کند. ما به هیچ عنوان از کسانی که با منافع ملی و حاکمیت مشکل دارند حمایت نمی کنیم. باید به کارگران حق دهیم که این روزها دچار مشکل هستند. امروز کارگران کسانی هستند که رنج و عذاب مضاعف را تحمل می کنند. مسائل اقتصادی با سنگینی بر زندگی آنها تاثیر گذاشته است. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.