وضعیت نابسامان آزادراه تهران_ پردیس + فیلم

سال‌ها از ساخت آزادراه تهران-پردیس می‌گذرد. آزادراهی که علت ساخت آن ایمن نبودن جاده قدیم تهران-رودهن و استاندارد‌های پایین آن است؛ این ایمن نبودن تردد در جاده قدیم خسارت‌های مالی و جانی زیادی را ایجاد کرده بود.

با احداث آزادراه جدید تهران-پردیس امیدواری‌های بسیاری مبنی بر کاهش تعداد تصادفات و تلفات متعدد در این مسیر زنده شد. اما حال با گذشت ۹ سال از ساخت این آزادراه، هیچ کدام از آن امید‌ها رنگ واقعیت به خود ندیدند و هنوز هم تمام آن مشکلات پا برجا هستند.

شکایت‌های مکرر مردم از این وضعیت ما را بر این داشت تا به آنجا برویم و از نزدیک شاهد وضع موجود باشیم.

ساعت هفت و نیم شب پنجشنبه هنگامی که از اتوبان شهید بابایی وارد مسیر تهران-پردیس شدیم هوا دیگر روشنایی خود را از دست داده بود. از همان ابتدای مسیر ناهمواری‌های جاده بیش از هر چیز دیگری توجه مرا به خود جلب کرد و خودنمایی این ناهمواری‌ها به گونه‌ای بود که احساس کردم گویی پیمانکار این جاده به اشتباه نقشه ساخت پیست موتور پرشی را در این جاده عملیاتی کرده است.

کمی که جلوتر رفتم با اولین صحنه تصادف مواجه شدم. خودرویی که به علت نبود روشنایی و علائم هشدار دهنده، با گاردریل برخورد کرده و واژگون شده بود.

وقتی برای تهیه تصاویر و جویا شدن علت حادثه به سمت محل تصادف رفتم، عوامل آزادراه مانع فیلمبرداری شدند و شخصی که خود را از ماموران آزادراه معرفی می‌کرد با جدیت تمام به دوربین ضربه وارد کرد و خواهان خاموش کردن آن شد.

البته این را هم گفت که اگر به دنبال جواب برای مشکلات آزادراه هستم باید به دفتر آزادراه بروم تا آنجا پاسخ خود را دریافت کنم.

بر همین اساس صحنه تصادف را ترک و جلوتر رفتم. اما در تمامی طول مسیر جز در داخل تونل‌ها هیچ گونه چراغ روشنایی وجود نداشت و ناگریز مجبور بودم مسیری کوهستانی و پر پیچ و خم را در تاریکی مطلق و تنها با نور چراغ اتومبیل طی کنم.

در این شرایط سخت تصمیم گرفتم تا نظر سایر مسافران را هم درباره وضعیت تاریکی مطلقی که بر جاده حاکم است جویا شوم و دوربین و سه پایه را در کنار آزادراه تاریک قرار دادم.

قریب به اتفاق تمامی رانندگان از نبود روشنایی و وضعیت آسفالت جاده ناراضی بودند؛ اکثر این راننگان که ساکن منطقه پردیس هستند هفته‌ای دو سه بار با ترس از تصادف در این آزادراه تردد می‌کردند.

پس از صحبت با رانندگان برای دریافت پاسخی منطقی به سمت دفتر آزادراه حرکت کردم، البته با نزدیک شدن به عوارضی کم کم نور چراغ‌های آزادراه خودنمایی کردند و وضعیت روشنایی به حد مطلوب رسید؛ اما این وضعیت روشنایی هم ادامه نداشت و با دور شدن از عوارضی وضعیت به حالت قبل خود بازگشت.

نکته جالب توجه آن است که برای عوارضی این جاده که استاندارد‌های لازم را ندارد باید مبلغ ۵ هزار تومان پرداخت شود و حداقل انتظار رانندگان این است که‌ ای کاش تنها درصدی از این عوارض خرج روشنایی جاده شود.

۵ هزار تومان عوارضی را پرداخت کردم و به سمت دفتر آزادراه رفتم؛ مسئول شیفت شب آزادراه سریعاً به سمت من آمد و من خوشحال از اینکه جواب مان را می‌گیریم به سمت او حرکت کردم، اما دریغ از اینکه او آمده بود تا مانع فیلمبرداریمان شود.

موضوع نبود روشنایی و ایمنی در آزادراه را با او در میان گذاشتم و درخواست کردم تا علت این مشکل را برایم توضیح دهد. اما اصرار ما انکار او را به همراه داشت.

زمانی که از پاسخگویی او ناامید شدم موضوع را از مراجع بالاتر پیگیری کردم و همان جا با زمانیان مسئول نظارت بر بهره برداری آزادراه‌های کشور تماس گرفتم و او درباره این مشکل اظهار کرد: بنا بر قوانین جز در نقاط خاص و مه گیر یا نقاط پر تصادف هیچ الزامی به تجهیز روشنایی در مسیر و راه‌ها نیست.

او تصریح کرد: در آزادراه تهران-پردیس تمامی تونل‌ها را به روشنایی مجهز کرده ایم و در قسمت‌هایی که الزامی به روشنایی ندارد چراغی نیست، اما با این وجود و از آنجایی که این منطقه کوهستانی و مه گیر است شرکت آزادراه را مکلف کردیم که در این قسمت‌ها هم تجهیزات روشنایی را قرار دهد.

زمانیان درباره روشنایی دیگرمناطق این آزادراه گفت: علی رغم اینکه هیچ تعهد و قانونی برای تجهیز سایر بخش‌ها وجود ندارد، اما این موضوع را در دستور کار شرکت آزادراه قرار دادیم.

البته تصادفات این جاده کم نیستند و در مسیر بازگشت باز هم شاهد حادثه بودیم؛ علت حادثه را بار دیگر جویا شدیم و مسئول اورژانس به ما گفت: این مسیر بسیار پر خطر است و به صورت هفتگی ۱۰ تا ۱۲ تصادف را در این مسیر شاهد هستیم.

حال باید دید که صحبت مسئول نظارت بر بهره برداری آزادراه‌های کشور مبنی بر تجهیز مناسب وسایل روشنایی در این جاده چه زمانی به نتیجه می‌رسد و چگونه تصادفات مرگبار این جاده‌ تمام می‌شوند.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.