خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس پیچیده تر از برجام

به گزارش رکنا، واقعا نیز جای تاسف دارد که با وجود پتانسیل های بالایی که استقلال و پرسپولیس برای درآمد زایی دارند ، به دلیل عدم آگاهی و نبود شایسته سالاری در انتخاب مدیران این دو باشگاه ، سرخابی ها طی سالها در جا زده اند و یک فصل نبوده که آب خوش از گلویشان پایین برود . سرخابی ها طی این سالها هر چقدر نیز که کجدار و مریز در آمدی کسب کرده اند از قبل آن را پیش خور کرده و یا صرف پرداخت اشتباهات مدیریتی خود کرده اند تا “یک” شان همیشه در گرو” دو”شان باشد .

در نظر بگیرید که طی این همه سال استقلال و پرسپولیس نه تنها از گذشت زمان درس نگرفته اند ، بلکه به دلیل قرار گرفتن مدیرانی که به اشتباه گذرشان به دو باشگاه افتاده که صد البته این کوتاهی و تقصیر متوجه مسوولان ورزش بوده و هست ، نتوانسته اند از فرصت ها بهره برداری لازم را بعمل آورده و سازمان و ساختاری قوی به لحاظ مالی ، نرم افزاری و سخت افزاری را پیرامون خود شکل دهند . شاید اگر همت و برنامه دکتر محمد دادکان ( رییس وقت فدراسیون فوتبال )در خرید ساختمان های فعلی دو باشگاه نبود ، استقلال و پرسپولیس تنها اسمی بیش از خود نداشتند و هر سال مجبور بودند خانه به دوش از این سمت شهر به سمت دیگر کوچ کنند.

در نظر بگیرید که امروز پرسپولیس با وجود صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا و به عوض آنکه تمام همت و تمرکزش پیرامون حضوری قوی در فینال و کسب اولین قهرمانی اش در این جام معطوف باشد ، درگیر مشکلات مالی و جور کردن درآمدی است که اگر دیر بجنبند خیلی زود به بحرانی عمیق برای سرخ ها تبدیل خواهد شد.

باز جای شکرش باقی است که پرسپولیس با برانکو تسویه حساب کرد ، اما از هم اینک باید به فکر پرداخت طلب “گابریل کالدرون “سرمربی آرژانتینی فصل قبل خود و همین طور “بودیمیر” مهاجم کروات باشد که حداقل در کوتاه مدت یقه سرخ ها را خواهد گرفت.

اما براستی چرا در انتخاب مدیران دو باشگاه استقلال و پرسپولیس وسواس و دقت لازم صورت نمی گیرد که حداقل مدیرانی انتخاب شوند که باصطلاح مدیران هزینه نباشند . مدیرانی که اگر پول کارگزاران نباشد و یا منابع مالی محدود دیگر ، بلد نیستند بهره وری لازم را داشته باشند و برای همین نیز هست که بعضا دیده شده دو باشگاه در عرض سال با تغییرات پیاپی مدیریتی مواجه بوده اند . تغییراتی که به عوض تحولات مثبت برای سرخابی ها به پاشنه آشیلی تبدیل شده و مدیران جدید که با کمترین آگاهی از نظام و مدیریت باشگاهداری در راس استقلال و پرسپولیس قرار گرفته اند قوز بالا قوزی شده اند بر مشکلات عدیده سرخابی ها

به نام سرخابی ، به کام کارگزاران

این وسط حضور کارگزاران نیز بیش از آنکه به نفع استقلال و پرسپولیس باشد ، کام کارگزاران را شیرین کرده است . اصولا چه کسی می تواند قبول کند که کارگزاری صرفا جهت مساعدت و بهبود شرایط دو باشگاه قدم پیش گذاشته باشد و این وسط دو برابر رقمی را که به پرسپولیس و استقلال می دهد ، در جیب نگذارد . ؟!

بنابراین در این شرایط عده ای سود و بهره خود را در بی سر و سامانی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس دیده اند تا در بزنگاه ها با ورود خود به میدان و زمینه عقد قرارداد با کارگزاران ، آنها نیز در این مسیر پولی از این خوان گسترده به جیب بزنند .

وعده پوچ

در نظر بگیرید که در طی این سالها تمام وعده خوبان در جهت خصوصی سازی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس نیز پوچ و بی اساس از کار درآمده است تا مانور خصوصی سازی نیز راه فراری باشد برای مسوولان ورزش که از بار مسوولیت شانه خالی کرده و با فرار به جلو ، موضوع را تابع گذشت زمان کنند . در حقیقت اگر وعده مسوولان برای خصوص سازی بنای عملی شدن داشت ، این کار اساسی باید سه سال پیش به فرجامی نیک می رسید . اما متاسفانه موضوع غامض تر از آن است که مسوولان به دفعات وعده آن را داده اند تا این وسط پرسولیس و استقلال باشد و هواداران معترضی که یک زمان راه خود را به سمت وزارت ورزش کج می کنند و یک زمان نیز جلوی مجلس شورای اسلامی بساط اعتراض خود را پهن می کنند تا پرونده خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس نیز به اندازه “مذاکرات برجام “سخت و پیچیده نشان دهد.

به هر حال تا زمانی که نخواهیم مشکلات استقلال و پرسپولیس را اساسی و بر مبنای اصول حرفه ای باشگاهداری حل و فصل کنیم ، دو باشگاه نه تنها از این رفت و آمد مدیران طرفی نخواهند بست ، بلکه روز به روز نیز گذر از تنگناها و مشکلات مادی ، برایشان سخت و سخت تر خواهد شد تا دو برندی که می توانند با مدیریتی درست روی پای خود بایستند ، چوب ندانم کاری و اشتباهات مدیریتی مدیران بالادستی را بخورند . برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.

حجت الله اکبرآبادی