10 فیلم که باعث می‌شود پدر و مادر خود را در آغوش بگیرید + عکس

برخی از این فیلم ها با مضامین قدرتمندی سروکار دارند که عمیقاً در بین بسیاری از مخاطبان به درستی طنین انداز خواهد شد. این فیلم‌ها لزوماً نباید داستان‌های احساسی و دلخراش باشند، زیرا می‌توانند ژانر‌های گوناگون چون فانتزی، کمدی و حتی اکشن را در خود جای دهند. با این حال، همه آنها موضوعات مهم و خاطره انگیزی را پوشش می‌دهند که حتی ممکن است مخاطب این آثار را پس از تماشای فیلم وادار کند که والدین خود را صمیمانه و شایسته در آغوش بگیرند. اکنون ما می‌خواهیم ۱۰ فیلمی که باعث می‌شود بخواهید پدر و مادر خود را در آغوش بگیرید به شما معرفی کنیم.

Pinocchio

انیمیشن برنده اسکار گی‌رمو دل تورو یک سفر احساسی و بسیار رضایت بخش اما تلخ و شیرین است. این فیلم که به‌روزرسانی افسانه محبوب پینوکیو است، رویکردی تاریک‌تر به داستان پینوکیو ارائه می‌کند و سفر این عروسک چوبی خیمه شب بازی را علیه ظهور فاشیسم در ایتالیا دهه 1930 میلادی تنظیم می‌کند.

داستان پینوکیو همیشه در مورد پیوندهای پدر و پسری بوده است. با این حال، دل تورو با به نمایش گذاشتن پیچیدگی‌های پیوندهای خانوادگی، عمق احساسی بیشتری را به روایت تزریق می‌کند و تمثیلی زیبا برای کانون خانواده‌ در همه جا ترسیم می‌کند. پینوکیو گی‌رمو دل تورو از نظر بصری خیره کننده و از نظر احساسی قدرتمند است، با پیامی که باعث می‌شود تماشاگران بدوند و پدرانشان را در آغوش بگیرند، به خصوص پس از شنیدن لالایی لطیف « Ciao Papa » در این فیلم.

Saving Mr. Banks

اِما تامپسون یکی از بهترین بازی‌های خود را در نقش نویسنده نه‌چندان خوش‌رو یعنی پی ال تراورز در فیلم Saving Mr. Banks انجام می‌دهد. داستان در مورد والت دیزنی با بازی تام هنکس دوست‌داشنمی است که تلاش می‌کند حقوق مری پاپینز را از تراورز ناسازگار و سرگرم‌کننده به دست آورد.

اگرچه فیلم بیش از حد لحن شیرینی دارد، اما داستان بین تراورز و پدرش فراتر از شیرین بودن، واقعاً تأثیرگذار است. به لطف تصویرهای تلخ اما عمیقاً دلسوزانه تامپسون و کالین فارل، روایت با وجود احساساتی بودن آشکار، پیام خود را با موفقیت منتقل می‌کند. بنابراین، نجات آقای بنکس، نامه‌ای عاشقانه و تاثیرگذار به معصومیت دوران کودکی و نگاهی شگفت آور به تاثیری است که مبارزه و کار والدین می‌تواند بر فرزندانشان بگذارد است.

Big Fish

تیم برتون ممکن است به خاطر رویکرد احساسی‌اش در فیلم‌ها مشهور نباشد، اما او جنبه نرم‌تر خود را در فیلم فانتزی Big Fish در سال 2003 به خوبی نشان می‌دهد. این فیلم به رابطه پیچیده بین یک پدر بیمار می پردازد که مستعد روایت داستان‌های خارق العاده و باورنکردنی است و پسری که معتقد است پدرش هرگز در مورد چیزی صادق نبوده است.

در یک سطح عمیق‌تر، ماهی بزرگ داستانی است در مورد شکاف نسلی و اینکه چقدر برای والدین و فرزندان آسان است که چیزهای گوناگون را متفاوت درک کنند. با این حال، فیلم این شکاف را از طریق یک نقطه اوج بصری خیره‌کننده و مخاطب‌پسند پر می‌کند که تماشاگران را اشک ریزان روانه آغوش پدر می‌کند تا دستان پدرشان را بگیرند و دیگر آن را به راحتی رها نکنند.

Lady Bird

تعداد کمی از فیلم‌ها به اندازه اولین کارگردانی گرتا گرویگ، یعنی فیلم لیدی برد در سال ۲۰۱۷، پویایی‌های پیچیده بین یک مادر و دختر را بررسی می‌کنند. در این فیلم سرشا رونان در نقش کریستین «لیدی برد» مک فرسون، یک دانش آموز دبیرستانی با اراده قوی است که رابطه پرتنش و دشواری با مادر خود که به همان اندازه مصمم است دارد.

لیدی برد که به شکل بی‌نقص هرج‌ومرج دوران نوجوانی و مبارزات بی‌نظیر و اجتناب‌ناپذیر تربیت را به تصویر می‌کشد، کمدی تقریباً کاملی است که به سن بلوغ می‌پردازد و طنز را در آشفتگی پیوندهای خانوادگی می‌یابد. لیدی برد با بهره مندی از اجرای خیره کننده رونان و لوری متکالف، نگاهی کمدی به دل شکستگی، ناامیدی و پیوندهایی است که مادر و دختر را به هم گره می‌زند.

Mildred Pierce

جوآن کرافورد افسانه‌ای به ندرت نقشی بهتر از بازی برنده اسکار خود در قامت شخصیت میلدرد پیرس در فیلمی به همین نام در سال 1945 را ایفا کرده است. میلدرد پیرس که اقتباسی از رمان همنام در سال 1941 است، مبارزات شخصیت اصلی فیلم را به عنوان یک مادر مجرد به تصویر می‌کشد که تلاش می‌کند بین حرفه تجاری شکوفا خود و رابطه خصمانه‌ای که با دختر بزرگش، ودا به اشتراک می‌گذارد، تعادل برقرار کند.

میلدرد پیرس اوج ملودرام برادران وارنر در دهه 40 میلادی است. با یک چرخش به یاد ماندنی از کرافورد، این فیلم داستانی ایده‌آل از قدرت و مقاومت است، زیرا میلدرد با موانعی پشت سر هم، از جمله دخترش که در حال همدلی است، مبارزه می‌کند. داستان‌های مربوط به مادران سخت‌کوش همیشه جایگاه ویژه‌ای در قلب مخاطبان خواهند داشت و میلدرد پیرس ممکن است بهترین آنها باشد.

Cruella

اما استون در فیلم لایو اکشن Cruella محصول 2021 دیزنی در نقش شخصیت شرور نمادین «کروئلا دِویل» بازی می‌کند. کروئلا که یک چرخش مدرن پیرامون قاتلان توله سگ‌های کلاسیک است، روند صعود این شخصیت در صنعت مد لندن در دهه 1970 و رقابت مداوم او با بارونس خودشیفته و قدرتمند را روایت می‌کند.

فیلم Cruella از نظر عینی یکی از بهترین بازسازی لایو اکشن دیزنی است: جسورانه، کاملاً سرگرم‌کننده، و مایل به انجام کار جدید با شخصیت محبوب خود است. جالبتر از همه، این فیلم نگاهی هوشمندانه و گهگاه زیرکانه به «مادری» است و اینکه چگونه عشق مادری یا حتی خاطره آن می‌تواند کلبه‌ای آرام و روشن در تاریک ترین طوفان‌ها باشد. برای اجرای خاص استون و لباس‌های عجیب و غریب این فیلم را تماشا کنید، اما برای تصویر شیرین کروئلا از پیوندهای پایدار، خاردار و اجتناب ناپذیر بین مادر و دختر پای آن بمانید.

Interstellar

کریستوفر نولان در سال ۲۰۱۴ در فیلم علمی تخیلی و البته مغز بترکان بین ستاره‌ای، هیجان‌انگیزترین فیلم خود را ارائه کرد. متیو مک‌کانهی نقش کوپر را بازی می‌کند، مردی که وظیفه دارد خدمه‌ای کوچک را از طریق یک کرم‌چاله در جستجوی سیاره‌ای نوین و مهمان‌نواز برای بشریت ببرد تا از زمین در حال فاسد شدن و نابودی فرار کند.

فیلم Interstellar داستانی درباره قدرت ماندگار عشق است که به عنوان یک ماجراجویی علمی تخیلی فلسفی در می‌آید. این فیلم تمام جاه طلبی‌های بهترین دیگر آثار نولان را دارد، اما پاسخ آن به سوالات چالش برانگیز متعددش نمی‌تواند ساده‌تر از این باشد: عشق بین پدر و فرزند. بین ستاره‌ای که برای یک فیلم نولان خوش‌بینانه و ساده است، کاوشی مهیب در مورد پیوند منحصربه‌فرد پدر و دختری است و اینکه چگونه چنین ارتباطی به اندازه کافی قدرتمند است که از زمان و مکان فراتر رود.

Mrs. Doubtfire

رابین ویلیامز یکی از به یاد ماندنی ترین و دوست داشتنی ترین بازی‌های خود را در کمدی خانوادگی «Mrs. Doubtfire» به کارگردانی کریس کلمبوس انجام می‌دهد. خلاصه داستان درباره پدری است که به تازگی طلاق گرفته و برای این‌که از فرزندانش دور نباشد هویت یک پرستار بچه مسن را برای گذراندن وقت بیشتر با بچه‌هایش به خود می‌گیرد. سالی فیلد برنده جایزه اسکار نیز در نقش همسر جدا شده و مادر خانواده ایفای نقش می‌کند.

طنز زیادی در خانم داوبت فایر وجود دارد؛ البته با وجو رابین ویلیامز به عنوان قهرمان داستان چه انتظار دیگری می‌توان داشت؟ با این حال، این فیلم از لحاظ احساسی داستانی غنی و تکان دهنده است، ویترینی درخشان از عشق یک پدر و تلاش‌هایی که او برای خانواده‌اش انجام خواهد داد. سینمای هالیوود اغلب پدران را غایب یا جدا نشان می‌دهد. بنابراین، دیدن پدری در صفحه بزرگ که حاضر است همه چیز را رها کند تا یک بعدازظهر دیگر را با فرزندانش سپری کند، امیدوارکننده است.

A Monster Calls

مانند هر شخصیت خوب، مادران سینما نیز پیچیده هستند. گاهی اوقات نیت خوب آنها نابجاست. گاهی اوقات، آنها با دل‌سوزی از هویت‌یابی فرزند جلوگیری می‌کنند. و هر از چند گاهی ممکن است – خدای ناکرده – خودخواه باشند. اما در نهایت یک چیز وجود دارد که همه آنها به اشتراک می‌گذارند: عشق عمیق و تزلزل ناپذیر به فرزندانشان (که تقریبا همیشه وجود دارد).

فیلم برجسته «ج.ا. بایونا»، یعنی «هیولا صدا می‌زند»، بر اساس کتاب پاتریک نس، درباره پسر جوانی به نام کانور اومالی (لوئیس مک‌دوگال) و سفر باورنکردنی او در از دست دادن و پذیرش است. اما در اصل، نشان‌گر عشق دو مادر به فرزند است: فلیسیتی جونز، به عنوان مادر شجاع و مصمم کانر که با مرگ خود روبرو می‌شود، و سیگورنی ویور، به عنوان مادرش و مادربزرگ کانر. هر دو بازیگر نقش‌های دلخراشی ارائه می‌دهند که عزم و قدرت باورنکردنی را نشان می‌دهد. بدون شک پس از تماشای این فیلم در اولین اقدام آغوش مهربان مادر بهترین گزینه برای آرامش دل است.

Stepmom

سوزان ساراندون و جولیا رابرتز برنده اسکار در درام ویرانگر «نامادری» کریس کلمبوس بازی می‌کنند. داستان به یک مادر مطلقه و بیمار لاعلاج می‌پردازد که با تشخیص بیماری خود کنار می‌آید و نقش جدیدی که معشوق جدید شوهر سابقش در آینده فرزندانش بازی خواهد کرد، می‌پذیرد.

نامادری به همان اندازه غم انگیز است که فیلم‌ها می‌توانند بدون درگیر شدن در دستکاری عاطفی با احساسات شما بازی کنند. این فیلم که توسط یکی از لطیف‌ترین و خام‌ترین بازی‌های ساراندون ساخته می‌شود، کاوشی دلخراش در مورد مادری و اشکال مختلف آن است. مادرخوانده‌ای که دهه‌ها مورد علاقه طرفداران بود، یادآور طبیعت زودگذر زندگی است – و بهانه‌ای دیگر برای طرفداران تا مادران خود را محکم و عاشقانه در آغوش بگیرند.

منبع: ویجیاتو