خجالت نکش سریالی در قالب یک فیلم سینمایی

نکته جالب توجه اینکه این فیلم با وجود ایجاد فضایی مفرح برای مخاطبان و با مضمونی نه چندان تازه از سوی اهالی رسانه و منتقدین چندان جدی گرفته نشد اما از سوی داوران جشنواره فیلم فجر به سیمرغی تازه ابداع شده یعنی سیمرغ بهترین استعداد تازه جشنواره دست یافت.

فیلمنامه خجالت نکش به طور نسبی اثری کم نقص بود که خواسته اصلی نویسنده در خصوص یک زوج میانسال را به خوبی به نمایش گذاشته بود اما از اواخر فیلم بیش از آنکه به جذابی اثر کمک کند به طولانی شدن فیلم و رساندن آن به یک اثر بلند سینمایی کمک کرد.

البته نباید فراموش کرد که فیلمنامه در بطن خود داستان جالبی از دهن بینی و لجاجتی مردانه را بین یک زوج روایت می کند اما این فیلمنامه نقطه عطف قابل تعملی را در بر نداشت و همین عاملی بود تا همه چیز تکراری و قابل حدس شود.

خجالت نکش همچون فیلم زاپاس باز هم به عنوان اثری سینمایی و در خور جشنواره فیلم فجر مورد قبول واقع نشد و در نقدهای وارده بر این فیلم آمده که اثری مثبت که البته نباید در جشنواره فیلم فجر به نمایش در می آمد.

در این میان بازی "احمد مهران فر" در کنار "شبنم مقدمی" کاملاً بی نقص بود و تا آنجا که فیلمنامه و کارگردانی اجازه داده بود مهران فر از پس نقشش بر آمده بود. البته مهران فر در بازی اینگونه نقش ها مهارت بی بدیلی دارد و این شخصیت را نیز بی نقص ایفا کرده بود.

از سویی بازی شبنم مقدمی هم در این در نوع خود جالب بود و این جذابیت تا جایی پیش رفت که داوران جشنواره فیم فجر وی را برای سیمرغ بلورین نقش اول زن کاندید کردند.

مشکل اصلی آثاری همچون "خجالت نکش" را بیشتر باید در ساختار روایی و سینمایی اثر دانست. اینگونه آثار با قالب تله فیلم و سریال ساخته می شوند و از نقطه ای به بعد جادوی سینمایی خود را از دست می دهند و این فیلم هم پس از گم شدن بچه دچار تکراری سریالی شد.

اولین تجربه رضا مقصودی در عرصه سینما بیشتر در قالب یک سریال ساخته شده بود و باید دید آیا مقصودی در آثار بعدی که کمی جدیتر به سینما و جادوی این صنعت خواهد اندیشید یا نه.