شکل‌گیری مکتب مستندسازی سیاستی

به گزارش رکنا ، مراسم رونمایی و اکران آنلاین مستند ۸ قسمتی «میوه‌ها روی درخت مانده‌اند» به کارگردانی علی خسروی و تهیه‌شده در سازمان پ اوج، روز سه‌شنبه مورخ ۳۱ تیرماه ۱۳۹۹ در مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری برگزار شد. دکتر حسام‌الدین آشنا در ابتدای مراسم درباره مستندهای سیاستی به ایراد سخنرانی پرداخت. اهم نکات این سخنرانی به شرح زیر است:

 گردش مالی بخش کشاورزی و بخش صنعت غذای کشورمان، چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی، آن‌قدر است که اگر حتی یک میلیونیوم آن را برای مطالعه و بهسازی زنجیره تولید و مصرف صنایع غذایی استفاده کرده بودیم، شاید اتفاقات دیگری در کشورمان رخ داده بود.

 دست‌اندرکاران تولید این مستند، کسانی هستند که به مکتبی از مستندسازی روی آورده‌اند که اسم آن را می‌توان مکتب مستندسازی سیاستی یا مکتب مستندسازی سیاست‌پژوهانه گذاشت.

 مستندسازان ما به این درک رسیده‌اند که حتی با مسئولان کشور هم باید به زبان تصویر و فیلم حرف زد!

 وقتی در این مستند می‌بینیم چه مقدار از محصولات در سال گذشته از درختان چیده نشده‌اند یا زائل و خراب شده‌اند، این سؤال به ذهن متبادر می‌شود که این اعداد و ارقام آیا صرفاً یک عدد است یا زندگی انسان‌هاست که در پشت آن پنهان است؟! این پس‌انداز انسان‌هاست که در حال نابودی است یا عدم دسترسی عده زیادی به مواد اولیه غذایی؟

 راه حل چنین مشکلاتی را می‌توان در مطالعات مقایسه‌ای و تطبیقی جست. اینکه یاد بگیریم دیگران با مشکلات‌شان چه کرده‌اند و چگونه امورشان را در زمینه امنیت غذایی اداره می‌کنند.

 اگر ما گرفتار موضوع‌های مهمی چون تعارض منافع، فساد، جهل و نادانی و دروغ نبودیم، وضع کنونی‌مان در خیلی از امر من‌جمله حوزه امنیت غذایی بسیار متفاوت بود.

 اگر باشند کسانی که در وزارت جهاد کشاورزی شاغل هستند و همزمان در واردات منافع داشته باشند، اگر باشند کسانی که در وزارت نیرو کار کنند و در چاه‌های آب غیرمجاز منافع داشته باشند، اگر باشند کسانی که در وزارت کشور کار کنند و در انتخابات منافعی داشته باشند یا در سایر وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها، با «تعارض منافع» بسیار جدی روبرو خواهیم شد؛ این مسأله تا با قدرت قاهره حل نشود، در بسیاری از عقب‌ماندگی‌های کشور می‌توان رد پای «تعارض منافع» را دید!

 اگر فساد بد است باید برای همه بد باشد

 اگر فساد بد است، باید برای همه بد باشد. نه اینکه فساد بد باشد اما برای دیگران! به طور مثال اگر قوه قضائیه به فساد درون خودش در هر دوره‌ای به شکل یکسان توجه کند و باور کند که قوه قضائیه است که باعث کاهش اعتماد مردم به عدالت شده است، با چنین مسائلی مواجه نخواهیم بود. اگر این قوه نه به دنبال افزایش نمایش عدالت بلکه به دنبال افزایش اصل عدالت باشد، اتفاقات بزرگی در کشور رخ خواهد داد. یا در مجلس شورای اسلامی؛ اگر یاد بگیریم به جای طرح شعارهای بزرگ و طرح‌های دوفوریتی توخالی، پیگیر این باشیم که چه کارها و تصمیماتی از گذشته بر زمین مانده و آن‌ها را به سرانجام برسانیم، می‌توان امید بست که مشکلات کشور به سرانجامی خوشایند برسند.

حتی در دولت، اگر هر دولتی (چه دولت‌های قبلی، چه دولت کنونی و چه دولت‌های آینده) باور کند که قبلی‌ها هم می‌خواستند کاری انجام بدهند ولی نتوانستند، زودتر می‌توان به سرانجام رسیدن مسائل و مشکلات امید بست. این مشکلات ساختاری هستند که ما با آن مواجه هستیم و اگر دولت‌ها به سراغ این مشکلات نروند، همچنان پابرجا خواهند ماند!

 آخرین نکته‌، دروغ است. دروغ رهبران به مردم، ناشی از ترس و طمع است. وقتی مردم سخنان ناراست و نادقیق زیادی از ما بشنوند، بر اعتماد آنان خدشه وارد می‌شود! در صورتی که اگر هزینه راست گفتن را با هزینه دروغ گفتن مقایسه کنیم، متوجه هزینه سنگینی خواهیم شد که دروغ گفتن برایمان به همراه خواهد داشت!

اگر بپذیریم مردم می‌فهمند و نمی‌توان به همگان در همه امور و همواره دروغ گفت شاهد کاهش رواج آن خواهیم بود.

در عصری که سواد رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی به این رشد و گستردگی رسیده‌اند، دروغ گفتن جسارت و حماقت می‌خواهد. چون مردم خواهند توانست به سرعت سخنان را کنار هم بگذارند و راست یا دروغ بودن آن را بفهمند!برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.