عوامل خطرساز بیماری پارکینسون

برخی از این عوامل موثر در بروز پارکینسون اجتناب‌ناپذیرند اما برخی دیگر با انتخاب اولیه سبک زندگی و رعایت جوانب احتیاط قابل پیشگیری هستند.

در ادامه برخی از این عوامل خطرزای ابتلا به بیماری پارکینسون به نقل از سایت تخصصی "مدیکال نیوز تودی" آورده شده است.

سن: در بیشتر افراد مبتلا به پارکینسون، علائم و نشانه‌های بیماری در سن ۶۰ سالگی یا بعد از آن بروز می‌کند. با این حال در ۵ تا ۱۰ درصد موارد این علائم زودتر نیز پدیدار می‌شوند. در صورتی که پارکینسون پیش از سن ۵۰ سالگی بروز پیدا کند به آن پاکینسون "زودهنگام" می‌گویند.

جنسیت: احتمال ابتلا به پارکینسون در مردان ۵۰ درصد بیشتر از زنان است. با این حال یک مطالعه نشان داده که احتمال ابتلا به این بیماری در زنان با افزایش سن افزایش می‌یابد. به باور متخصصان این امر می‌تواند به دلایل مختلفی هم‌چون سبک زندگی، ویژگی های ژنتیکی، عوامل هورمونی و تفاوت در ساختار مغز که مربوط به تولید دوپامین می‌شود، باشد.

عوامل ژنتیکی و سابقه خانوادگی: فردی که یکی از بستگان نزدیک او مانند پدر و مادر یا خواهر و برادرش به پارکینسون مبتلا بوده باشند در مقایسه با دیگران احتمال بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارد. طبق اعلام بنیاد پارکینسون، حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد موارد ابتلا به این بیماری به علت عوامل ژنتیکی و ارثی است.

ترومای مغزی: افرادی که دست‌کم یک بار ضربه‌ای به سرشان خورده است، احتمال بیشتری برای ابتلا به پارکینسون دارند. یک مطالعه نشان داده در میان کهنه‌سربازان حتی یک ضربه مغزی (TBI) خفیف و با در نظر گرفتن عوامل روانی و دیگر عوامل، خطر ابتلا به پارکینسون تا ۵۶ درصد افزایش می‌یابد. به همین دلیل توصیه می‌شود به هنگام استفاده از وسایل نقلیه‌ به ویژه موتورسیکلت حتما از کمربند ایمنی، کلاه ایمنی و دیگر نگهدارنده‌های ایمنی استفاده کنید.

قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی: افرادی که در حرفه‌های خاص کار می‌کنند، ممکن است به دلیل قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص، احتمال بالاتری برای ابتلا به پارکینسون داشته باشند.

سموم

بعضی شواهد حاکی از آن است که قرار گرفتن در معرض سموم خاص مانند حشره‌کش‌ها، آفت‌کش‌ها و علف‌کش‌ها می‌تواند احتمال ابتلا به پارکینسون را افزایش دهد. برخی مطالعات نشان می‌دهد ابتلا به این بیماری در میان کشاورزانی که در معرض بالای این سموم هستند، بسیار بالا است.

فلزات

محققان یک رابطه احتمالی بین قرار گرفتن طولانی مدت در معرض برخی فلزات خاص و خطر بالقوه ابتلا به پارکینسون را ذکر کرده‌اند. از فلزات خطرناک برای ابتلا به این بیماری می‌توان به جیوه، سرب، منگنز، مس، آهن، آلومینیوم، بیسموت، تالیوم و روی اشاره کرد.

حلال‌ها

تری کلرو اتیلن (TCE) یک حلال است که در بسیاری از صنایع استفاده می‌شود و هم‌چنین در آب‌های زیرزمینی نیز وجود دارد. افرادی که در معرض طولانی مدت این حلال قرار بگیرند، احتمال بیشتری برای ابتلا به پارکینسون در اواخر عمر خود دارند.

بیفنیل پلی‌کلر شده (PCB)

محققان دریافته‌اند که افراد مبتلا به پارکینسون نسبت به افراد سالم مقادیر بالاتری از بیفنیل پلی‌کلر شده در بدنشان یافت می‌شود. این امر می‌تواند نشان دهنده آن باشد که قرار گرفتن در معرض این ترکیب موجب ابتلا به پارکینسون شود.

داروها و مواد مخدر: برخی داروها مانند داروهای ضدروان‌پریشی که برای درمان پارانویا و اسکیزوفرنی شدید مورد استفاده قرار می‌گیرد، می‌توانند موجب ابتلا به پارکینسون یا ایجاد علائم شبیه به این بیماری شود. همچنین برخی شواهد نشان می‌دهد که استفاده از نوعی محصول هروئین مصنوعی (MPTP) می‌تواند منجر به ایجاد علائمی شبیه به بیماری پارکینسون شود. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.