کشف انفجار نادر ابرنواختر چهارگانه در نزدیکی کهکشان ما + فیلم

به گزارش رکنا، این انفجار به قدری درخشان خواهد بود که حدود ۱۰ برابر از ماه روشن‌تر خواهد بود، اما خوشبختانه این پدیده حدود ۲۳ میلیارد سال دیگر رخ خواهد داد، یعنی زمانی که انسان‌ها و زمین دیگر وجود نخواهند داشت.

جزئیات کشف

ستارگان سفید کوتوله، هسته‌های فشرده و جمع‌شده‌ای از ستارگان عظیمی هستند که لایه‌های بیرونی خود را به فضا پرتاب کرده‌اند. در این مطالعه که در تاریخ ۴ آوریل در مجله نجوم طبیعی منتشر شد، محققان کشف کردند که سیستم دو ستاره‌ای WDJ181058.67+311940.94 که فقط ۱۵۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، به زودی به عنوان یک ابرنواختر نوع 1a خواهد درخشید. این نوع انفجار یکی از قدرتمندترین انفجارهای ستاره‌ای است.

این سیستم دو ستاره‌ای سفید کوتوله دارای جرم ترکیبی حدود ۱.۵۶ برابر جرم خورشید است، که رکوردی برای چنین سیستم‌هایی به شمار می‌آید. اگرچه این دو ستاره تقریباً به اندازه زمین هستند، اما به طور پیوسته در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند و به مرور زمان دوره مداری آن‌ها از ۱۴ ساعت به حدود ۳۰ یا ۴۰ ثانیه کاهش خواهد یافت. این نزدیک شدن، موجب می‌شود که جرم از یک ستاره به ستاره دیگر منتقل شود و انفجار نهایی رخ دهد.

چهار انفجار در یک ابرنواختر

پیش‌بینی می‌شود که این ابرنواختر شامل چهار انفجار جداگانه باشد. اولین انفجار روی سطح ستاره‌ای که جرم را دریافت می‌کند، رخ می‌دهد که سپس موجب انفجار هسته آن ستاره می‌شود. ماده پرتاب‌شده از این دو انفجار به نوبه خود، باعث می‌شود که دو انفجار مشابه در ستاره دیگر نیز رخ دهد.

اثرات انفجار و زمان‌بندی آن

محققان تخمین زده‌اند که این انفجارها حدود ۲۲.۶ میلیارد سال دیگر، یعنی بیش از ۱.۶ برابر سن کنونی جهان، اتفاق خواهند افتاد. اگرچه این انفجار درخشان، زمین را تحت تأثیر قرار نخواهد داد، اما در آن زمان احتمالاً زمین و ماه به علت انبساط خورشید در حال مرگ، از بین رفته‌اند.

اگر این انفجار امروز رخ می‌داد، پیش‌بینی می‌شود که درخشندگی آن حدود ۲۰۰,۰۰۰ برابر بیشتر از درخشندگی مشتری در آسمان شب می‌بود، که معادل مقدار درخشانی حدود ۱۶- در مقیاس بزرگی است.

کشف مهم برای علم

ابرنواخترهای نوع 1a به دلیل درخشندگی شدیدشان به "شمع‌های استاندارد" معروف هستند، زیرا می‌توانند برای اندازه‌گیری فاصله میان زمین و کهکشان‌های میزبان‌شان مورد استفاده قرار گیرند. این انفجارها به محققان کمک می‌کنند تا نرخ واقعی انبساط جهان را اندازه‌گیری کنند، که هدف اصلی برای کیهان‌شناسان است.

با این حال، تاکنون هیچ سیستم مشابه‌ای کشف نشده بود که بتوان به طور قطعی پیش‌بینی کرد که به چنین انفجاری منجر خواهد شد. کشف سیستم WDJ181058.67+311940.94 در نزدیکی ما امیدواری‌ها را برای پیدا کردن سیستم‌های بیشتر از این نوع افزایش داده است.

اینگرید پیلوسولی**، یکی از همکاران تحقیق و اخترشناس دانشگاه وارویک، در این زمینه گفت: "یافتن چنین سیستمی در نزدیکی کهکشان ما نشان می‌دهد که این نوع سیستم‌ها باید نسبتاً رایج باشند، در غیر این صورت ما باید به جستجوی خود در فواصل بسیار دورتر ادامه می‌دادیم."

آینده جستجوهای علمی

پروژه جستجوی **منبع‌های ابرنواختر نوع 1a همچنان ادامه دارد و محققان امیدوارند که در آینده کشف‌های هیجان‌انگیز دیگری در این زمینه داشته باشند. هر کشف جدید ما را به حل معمای منشأ این انفجارهای عظیم نزدیک‌تر می‌کند.