اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) چیست؟ + راه درمان و تجربه های آدم های موفق

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک اختلال روانی است که پس از تجربه یا شاهد بودن یک حادثه شدید و تروماتیک ایجاد می‌شود. این حادثه می‌تواند شامل جنگ، تصادف، بلایای طبیعی، سوء استفاده جسمی یا جنسی، یا هر نوع حادثه‌ای باشد که فرد را در معرض تهدید یا آسیب جدی قرار دهد.

علائم PTSD

افرادی که به PTSD مبتلا می‌شوند، ممکن است علائم مختلفی از جمله موارد زیر را تجربه کنند:

    خاطرات دردناک و فلاش‌بک‌ها: فرد ممکن است به طور ناخواسته خاطرات یا تصاویری از حادثه تروماتیک را دوباره تجربه کند. این حالت می‌تواند به حدی شدید باشد که فرد احساس کند دوباره در موقعیت تروماتیک قرار دارد.

    کابوس‌ها: بسیاری از افراد مبتلا به PTSD دچار کابوس‌هایی می‌شوند که به حادثه تروماتیک مربوط است.

    اضطراب و ترس شدید: افراد مبتلا به PTSD معمولاً احساس اضطراب و ترس می‌کنند، به ویژه در موقعیت‌هایی که آن‌ها را به یاد حادثه می‌اندازد.

    کناره‌گیری اجتماعی: فرد ممکن است از محیط‌های اجتماعی یا روابط خود دوری کند. این رفتار معمولاً به دلیل تلاش برای اجتناب از یادآوری حادثه است.

    اختلالات خواب: مشکلاتی مانند بی‌خوابی، خواب‌های پریشان و ناتوانی در استراحت کردن از علائم رایج PTSD هستند.

    افسردگی و احساس گناه: فرد ممکن است به طور مداوم احساس ناراحتی، بی‌ارزشی و گناه کند، به خصوص اگر خود را مسئول وقوع حادثه بداند.

    تحریک‌پذیری و رفتارهای پرخاشگرانه: بسیاری از افراد مبتلا به PTSD دچار افزایش تحریک‌پذیری می‌شوند و ممکن است واکنش‌های پرخاشگرانه‌ای نشان دهند.

دلایل ایجاد PTSD

PTSD معمولاً پس از تجربه یک حادثه شدید که فرد را در معرض آسیب شدید جسمی یا روانی قرار می‌دهد، ایجاد می‌شود. برخی از این حوادث عبارتند از:

    جنگ یا خدمت نظامی

    تصادف‌های رانندگی یا حوادث صنعتی

    بلایای طبیعی مانند زلزله، سیل یا طوفان

    سوء استفاده جسمی یا جنسی

    شاهد بودن یک حادثه تروماتیک (مثلاً قتل یا آسیب دیدن فردی نزدیک)

    ترومای روانی از گذشته، مانند خشونت خانگی یا سوء استفاده‌های طولانی مدت

عوامل مؤثر در PTSD

برخی افراد ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به PTSD باشند. این عوامل شامل موارد زیر هستند:

    تجربه حادثه شدید: هرچه حادثه تروماتیک شدیدتر باشد، احتمال ابتلا به PTSD بیشتر است.

    پیشینه خانوادگی یا شخصی: افرادی که سابقه خانوادگی از مشکلات روانی دارند یا خود تجربه مشکلات روانی قبلی دارند، بیشتر در معرض PTSD قرار دارند.

    حمایت اجتماعی کم: نداشتن شبکه حمایتی یا احساس تنهایی می‌تواند روند درمان را دشوارتر کند.

    تجربه حوادث متعدد: افرادی که بیشتر از یک حادثه تروماتیک را تجربه کرده‌اند، بیشتر ممکن است به PTSD مبتلا شوند.

درمان PTSD

اگرچه PTSD می‌تواند تأثیرات زیادی بر زندگی فرد داشته باشد، اما خوشبختانه قابل درمان است. درمان‌های مختلفی برای کمک به افراد مبتلا به PTSD وجود دارد، از جمله:

    درمان شناختی-رفتاری (CBT): این درمان به فرد کمک می‌کند تا افکار و باورهای منفی مرتبط با حادثه تروماتیک را شناسایی کرده و تغییر دهد.

    درمان مواجهه (Exposure Therapy): در این درمان، فرد به تدریج با یادآوری یا مواجهه با خاطرات آسیب‌زا در محیطی امن، ترس و اضطراب خود را کاهش می‌دهد.

    درمان EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing): در این درمان، فرد با استفاده از تحریک دوطرفه (حرکات چشم یا دیگر روش‌ها)، خاطرات تروماتیک را پردازش می‌کند.

    دارودرمانی: داروهای ضد افسردگی، ضد اضطراب یا خواب‌آور می‌توانند به کنترل علائم PTSD کمک کنند.

    حمایت اجتماعی: ارتباط با خانواده، دوستان و گروه‌های حمایتی می‌تواند به فرد کمک کند تا از تنهایی رهایی یابد و از طریق مشارکت با دیگران، استرس و اضطراب را کاهش دهد.

نتیجه‌ گیری

PTSD یک اختلال روانی جدی است که می‌تواند بر زندگی فرد تأثیر زیادی بگذارد، اما با درمان مناسب، افراد مبتلا به این اختلال می‌توانند بهبود یابند و به زندگی خود ادامه دهند. درمان زودهنگام و پیگیری مداوم می‌تواند کمک کند تا فرد از علائم این اختلال رهایی یابد و به کیفیت زندگی بهتری دست یابد.

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک اختلال روانی است که پس از تجربه یا شاهد بودن یک حادثه بسیار آسیب‌زا و تراژیک ایجاد می‌شود. این حادثه‌ها ممکن است شامل جنگ، تصادف، بلایای طبیعی، تجاوز جنسی، سوء استفاده جسمی، یا سایر تجربیات بسیار استرس‌زا و تهدیدآمیز باشند.

علائم PTSD معمولاً به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند

1. یادآوری‌های ناخودآگاه یا تجدید خاطره:

   • فلاش‌بک‌ها: فرد احساس می‌کند که دوباره در همان موقعیت تهدیدآمیز قرار دارد.

   • کابوس‌ها: خواب‌های ترسناک که فرد را به یاد تجربه آسیب‌زا می‌اندازند.

   • افکار و تصاویر مزاحم: یادآوری‌های غیرقابل کنترل از حادثه که می‌توانند به فرد آسیب برسانند.

2. پاسخ‌های هیجانی منفی:

   • دوری از دیگران: فرد ممکن است از خانواده و دوستانش دوری کند و احساس تنهایی کند.

   • کاهش علاقه به فعالیت‌های روزمره: ممکن است دیگر به چیزهایی که قبلاً لذت می‌بخشیدند، علاقه‌ای نشان ندهد.

   • حس بی‌اعتمادی به دیگران: فرد ممکن است نسبت به دنیای اطراف و حتی کسانی که به او نزدیک هستند، احساس بی‌اعتمادی کند.

   • حس گناه یا شرم: فرد ممکن است احساس کند که نمی‌تواند از پس اتفاقات بربیاید و خود را مقصر بداند.

3. هیجان‌های بالا و رفتارهای مقابله‌ای:

   • اضطراب و تحریک‌پذیری: فرد ممکن است به راحتی تحریک شود یا دچار عصبانیت شدید شود.

   • مشکلات خواب: خوابیدن برای فرد مشکل می‌شود؛ ممکن است کابوس‌های شبانه یا اختلال در خواب داشته باشد.

   • تمرکز ضعیف: فرد دچار مشکل در تمرکز بر کارها و وظایف روزمره می‌شود.

   • رفتارهای خودآسیب‌زننده: ممکن است فرد به رفتارهای ناسالم مانند مصرف مواد مخدر یا مشروبات الکلی رو آورد.

علت‌ها و عوامل خطر

PTSD می‌تواند بعد از هر نوع واقعه آسیب‌زا اتفاق بیافتد، اما برخی از افراد بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به آن قرار دارند. عواملی مانند:

• سابقه آسیب‌زا: افرادی که قبلاً تجارب آسیب‌زای بیشتری داشته‌اند، ممکن است بیشتر در معرض PTSD قرار گیرند.

• نوع حادثه: حوادثی که تهدید جدی برای زندگی یا آسیب‌دیدگی شدید به همراه دارند، خطر PTSD را افزایش می‌دهند.

• حمایت اجتماعی: افرادی که پس از حادثه از حمایت اجتماعی کمتری برخوردارند، ممکن است به طور بیشتری به PTSD دچار شوند.

• ویژگی‌های شخصیتی: برخی از ویژگی‌های شخصیتی مانند اضطراب یا افسردگی می‌توانند خطر ابتلا به PTSD را افزایش دهند.

درمان PTSD

با وجود اینکه PTSD یک اختلال جدی است، درمان‌های مؤثری برای آن وجود دارد که می‌توانند به کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی فرد کمک کنند:

1. درمان شناختی-رفتاری (CBT):

   • این نوع درمان به افراد کمک می‌کند تا افکار منفی و ترس‌های خود را شناسایی و تغییر دهند. در CBT، افراد یاد می‌گیرند چگونه به صورت تدریجی با خاطرات و احساسات آسیب‌زا مواجه شوند.

2. درمان با مواجهه تدریجی:

   • در این روش، فرد به تدریج با خاطرات آسیب‌زا روبه‌رو می‌شود تا از واکنش‌های ترسناک آن‌ها کاسته شود.

3. دارودرمانی:

   • داروهایی مانند ضد افسردگی‌ها (SSRI‌ها) و داروهای ضد اضطراب می‌توانند به کاهش علائم PTSD کمک کنند.

4. درمان حمایتی و گروهی:

   • حمایت اجتماعی و گروه‌های درمانی می‌توانند نقش مهمی در بهبود وضعیت فرد ایفا کنند. افراد در این گروه‌ها می‌توانند تجربیات مشابه خود را به اشتراک بگذارند و از یکدیگر حمایت کنند.

5. تمرینات کاهش استرس:

   • تکنیک‌هایی مانند یوگا، مدیتیشن، و تنفس عمیق می‌توانند به کاهش سطح استرس و اضطراب کمک کنند.

PTSD در برخی افراد ممکن است به مرور زمان کاهش یابد، اما در بسیاری از افراد علائم ممکن است مزمن شود و بر کیفیت زندگی آن‌ها تأثیر بگذارد. درمان‌های مؤثر می‌توانند به فرد کمک کنند تا با علائم خود کنار بیاید و زندگی بهتری داشته باشد.

در نهایت، مهم است که فرد مبتلا به PTSD به دنبال کمک حرفه‌ای باشد، زیرا درمان به موقع می‌تواند تأثیر زیادی در کاهش علائم و بهبود وضعیت روانی فرد داشته باشد.

درمان اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شامل چندین رویکرد مختلف است که می‌توانند به فرد کمک کنند تا علائم خود را مدیریت کرده و بهبود یابند. درمان‌ها معمولاً به صورت فردی یا گروهی و با استفاده از تکنیک‌های روان‌شناختی و دارویی انجام می‌شوند. در ادامه، روش‌های رایج درمان PTSD را شرح می‌دهیم:

1. درمان شناختی-رفتاری (Cognitive Behavioral Therapy - CBT)

CBT یکی از موثرترین روش‌های درمان PTSD است. این درمان به فرد کمک می‌کند تا افکار منفی و ترس‌های خود را شناسایی کرده و آن‌ها را تغییر دهد. CBT معمولاً شامل مراحل زیر است:

• شناسایی و اصلاح افکار منفی: فرد یاد می‌گیرد که چگونه افکار منفی مرتبط با حادثه یا خاطرات بد خود را شناسایی کرده و آن‌ها را با افکار واقع‌بینانه‌تر جایگزین کند.

• مواجهه تدریجی با خاطرات آسیب‌زا: در این بخش، فرد به تدریج با یادآوری خاطرات یا موقعیت‌های مرتبط با حادثه مواجه می‌شود تا اضطراب او کاهش یابد. این کار کمک می‌کند تا فرد از حالت فرار از احساسات رها شود.

• آموزش مهارت‌های مقابله‌ای: افراد یاد می‌گیرند که چگونه با استرس و اضطراب خود مقابله کنند، مثلا از تکنیک‌های آرام‌سازی یا تغییر رفتارهای منفی استفاده کنند.

2. درمان مواجهه (Exposure Therapy)

در این روش، فرد تحت نظارت یک درمانگر، به تدریج و در یک محیط امن، با خاطرات و تصاویر ناخوشایند مربوط به حادثه روبه‌رو می‌شود. هدف این است که فرد از طریق مواجهه مکرر با ترس‌ها، آن‌ها را پردازش کرده و از آن‌ها رها شود. این روش می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• مواجهه بصری: فرد خاطرات یا تصاویر مربوط به حادثه را به صورت ذهنی یا تصویری تجربه می‌کند.

• مواجهه زبانی: فرد داستان خود را با جزییات بیشتر بیان می‌کند، که به پردازش بهتر احساسات و افکار کمک می‌کند.

3. درمان‌های مبتنی بر EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing)

EMDR یکی از درمان‌های روانشناختی موثر برای PTSD است که در آن فرد خاطرات آسیب‌زا را همراه با حرکات چشمی (یا دیگر نوعی تحریک دوطرفه) پردازش می‌کند. این روش به فرد کمک می‌کند تا تجربه‌های آسیب‌زا را به صورت جدید و با کاهش شدت عاطفی پردازش کرده و به یاد آورد. مطالعات نشان داده‌اند که EMDR می‌تواند به کاهش اضطراب و بهبود خواب افراد مبتلا به PTSD کمک کند.

4. دارو درمانی

داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب ممکن است برای درمان PTSD تجویز شوند. این داروها می‌توانند به کاهش علائم اضطراب، افسردگی و بی‌خوابی که معمولاً با PTSD همراه هستند، کمک کنند. برخی از داروهایی که ممکن است تجویز شوند عبارتند از:

• SSRIs (داروهای ضد افسردگی انتخابی بازجذب سروتونین): مانند فلوکستین (Prozac)، سرترالین (Zoloft) و پاروکستین (Paxil) که به کاهش اضطراب و افسردگی کمک می‌کنند.

• داروهای ضد اضطراب: مانند بنزودیازپین‌ها که ممکن است برای کوتاه‌مدت جهت کاهش اضطراب تجویز شوند.

• داروهای ضد اضطراب و ضد افسردگی دیگر: در برخی مواقع داروهای دیگری مانند مونوآمین اکسیداز مهارکننده‌ها (MAOIs) یا آگونیست‌های بتا برای کاهش علائم استفاده می‌شوند.

5. درمان‌های حمایتی

حمایت اجتماعی و گروه درمانی می‌تواند به افرادی که از PTSD رنج می‌برند، کمک کند. در گروه‌های درمانی، افراد می‌توانند تجارب خود را با کسانی که مشکلات مشابه دارند، به اشتراک بگذارند. این حمایت‌های اجتماعی می‌توانند احساس تنهایی فرد را کاهش دهند و به او نشان دهند که تنها نیست. همچنین، این گروه‌ها می‌توانند مهارت‌های مقابله‌ای جدیدی را برای مدیریت اضطراب و استرس به افراد آموزش دهند.

6. تکنیک‌های کاهش استرس و آرام‌سازی

علاوه بر درمان‌های حرفه‌ای، استفاده از روش‌های خودمدیریت و کاهش استرس می‌تواند مفید باشد. این روش‌ها به افراد کمک می‌کنند تا با استرس و اضطراب ناشی از PTSD بهتر کنار بیایند:

• یوگا: یوگا می‌تواند به فرد در کاهش استرس و اضطراب، بهبود تمرکز و به دست آوردن آرامش کمک کند.

• مدیتیشن و تنفس عمیق: تمرین‌های تنفس و مدیتیشن می‌توانند سیستم عصبی فرد را آرام کرده و به کاهش تنش و اضطراب کمک کنند.

• ورزش منظم: ورزش‌های منظم می‌توانند سطح استرس را کاهش دهند و به بهبود وضعیت جسمی و روحی کمک کنند.

7. درمان‌های مکمل و جایگزین

بعضی افراد ممکن است از درمان‌های مکمل مانند طب سوزنی، ماساژ درمانی یا داروهای گیاهی برای مدیریت علائم PTSD استفاده کنند. این روش‌ها به تنهایی درمان قطعی نیستند، اما می‌توانند به عنوان یک مکمل برای کاهش استرس و اضطراب مؤثر باشند.

درمان PTSD نیازمند زمان و پیگیری است، و مهم است که فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه از کمک حرفه‌ای بهره‌برداری کند. ترکیب درمان‌های روان‌شناختی و دارویی معمولاً بهترین نتایج را به همراه دارد. درمان به موقع و مؤثر می‌تواند به فرد کمک کند تا علائم خود را کاهش دهد و کیفیت زندگی بهتری پیدا کند.

یکی از داستان‌های کوتاه و مشهور که به خوبی می‌تواند تجربه‌ی فردی با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را به تصویر بکشد، داستان "The Things They Carried" از تیم اوبراین است. این داستان بخشی از مجموعه داستان‌های کوتاه نویسنده در کتابی با همین عنوان است که در سال 1990 منتشر شد.

داستان کوتاه: "The Things They Carried"

این داستان در مورد گروهی از سربازان آمریکایی در جنگ ویتنام است که با اضطراب‌ها و ترس‌های جنگ مواجه می‌شوند. داستان از زبان یک راوی به نام "تیم اوبراین" (که نام نویسنده را هم در خود دارد) بیان می‌شود. او بر تجربه‌های روانی و جسمی سربازان تمرکز دارد و تأثیراتی که جنگ بر روح و روان آن‌ها می‌گذارد را به دقت توصیف می‌کند.

هر یک از سربازان در داستان یک بار سنگین از وسایل و یادگاری‌هایی را حمل می‌کنند که از یک سو بار جسمی دارند و از سوی دیگر نماد اضطراب‌ها، ترس‌ها و خاطرات تلخ جنگ است. برای مثال، "لی ترویا" که یکی از شخصیت‌های اصلی داستان است، در حالی که به عنوان یک سرباز وظیفه دارد اسلحه‌اش را حمل کند، در عین حال از دل‌نگرانی‌های شدید خود در مورد جنگ و آینده نیز بار سنگینی را بر دوش دارد.

سربازان، به ویژه "اوبراین"، به شدت تحت تأثیر وحشت و اضطراب ناشی از جنگ قرار دارند. داستان از روش‌هایی که سربازان برای مقابله با احساسات خود به کار می‌برند، مانند حمل خاطرات، عکس‌ها یا اشیاء شخصی از خانه، می‌گوید. این اشیاء نه تنها یادآور زندگی پیش از جنگ هستند، بلکه به عنوان وسیله‌ای برای حفظ نوعی از هویت در برابر وحشت جنگ عمل می‌کنند.

یکی از بارزترین بخش‌های این داستان در مورد جنگ و خاطرات تلخ آن است که بعد از پایان جنگ همچنان در ذهن سربازان باقی می‌ماند. به طور خاص، شخصیت "اوبراین" پس از بازگشت از جنگ، نتوانسته است از خاطرات وحشتناک و آسیب‌های روانی رهایی یابد. او با احساس گناه، اضطراب و فراموش‌ناپذیری لحظات وحشتناک جنگ دست و پنجه نرم می‌کند. این همان چیزی است که در نهایت به اختلال استرس پس از سانحه منجر می‌شود.

نکته برجسته داستان:

داستان "The Things They Carried" به خوبی به توضیح می‌دهد که چگونه یک فرد می‌تواند از لحاظ روانی تحت تأثیر یک واقعه آسیب‌زا مانند جنگ قرار بگیرد. بارهایی که شخصیت‌ها حمل می‌کنند، نه تنها بار جسمی بلکه بارهای روانی هستند که آن‌ها به دوش می‌کشند و به نوعی یادآور فشارهای روحی و استرسی است که PTSD ایجاد می‌کند.

این داستان نه تنها نشان‌دهنده تجربه فردی از جنگ است، بلکه به دقت به بررسی اثرات روانی آن بر زندگی انسان‌ها و چگونگی مواجهه آن‌ها با خاطرات تلخ می‌پردازد.

بله، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) قابل درمان است، اما درمان آن ممکن است زمان‌بر باشد و بستگی به فرد، شدت علائم و نوع درمان‌های استفاده‌شده دارد. بسیاری از افراد با دریافت درمان مناسب می‌توانند بهبود یابند و کیفیت زندگی خود را بازیابند. درمان‌های مختلفی برای PTSD وجود دارند که می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. در ادامه به برخی از روش‌های درمانی اشاره می‌کنیم:

1. درمان شناختی-رفتاری (CBT)

درمان شناختی-رفتاری یکی از مؤثرترین روش‌ها برای درمان PTSD است. این روش به فرد کمک می‌کند تا افکار و باورهای منفی خود را شناسایی کرده و تغییر دهد. در این درمان، فرد یاد می‌گیرد که چگونه با خاطرات دردناک و احساسات ناخوشایند خود به روشی سالم‌تر برخورد کند.

2. درمان مواجهه (Exposure Therapy)

در این درمان، فرد به تدریج و در محیطی امن با خاطرات آسیب‌زا مواجه می‌شود. هدف این است که اضطراب و ترس ناشی از این خاطرات کاهش یابد. مواجهه با خاطرات می‌تواند به فرد کمک کند تا به تدریج با آن‌ها کنار بیاید و آن‌ها را پردازش کند.

3. درمان EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing)

در درمان EMDR، فرد تحت تاثیر حرکات چشمی یا دیگر تکنیک‌های تحریک دوطرفه قرار می‌گیرد تا خاطرات آسیب‌زا را پردازش کند. این روش به فرد کمک می‌کند تا از طریق پردازش این خاطرات، احساسات منفی و اضطراب‌های مرتبط با آن‌ها را کاهش دهد.

4. دارودرمانی

در برخی موارد، داروها می‌توانند به کنترل علائم PTSD کمک کنند. داروهای ضد افسردگی (مانند SSRIs)، داروهای ضد اضطراب و داروهایی که برای بهبود خواب تجویز می‌شوند، می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. داروهای ضد افسردگی به ویژه برای کاهش اضطراب و افسردگی مرتبط با PTSD موثر هستند.

5. حمایت اجتماعی

حمایت از دوستان، خانواده و گروه‌های درمانی می‌تواند نقش بسیار مهمی در درمان PTSD ایفا کند. حضور در گروه‌های حمایتی که افراد مشابه تجربه دارند، می‌تواند احساس تنهایی فرد را کاهش دهد و به او کمک کند تا احساس کند تنها نیست.

6. درمان‌های مکمل

برخی افراد به درمان‌های مکمل مانند یوگا، مدیتیشن، طب سوزنی یا ماساژ درمانی روی می‌آورند. این روش‌ها می‌توانند به کاهش استرس و اضطراب کمک کنند، هرچند که باید به عنوان یک مکمل در کنار درمان‌های اصلی استفاده شوند.

7. مداخله به موقع

هرچه درمان PTSD زودتر آغاز شود، احتمال بهبود بیشتر است. درمان زودهنگام می‌تواند از تبدیل علائم به یک اختلال مزمن جلوگیری کرده و فرد را در مدیریت بهتر احساسات و خاطرات خود یاری کند.

اگرچه درمان PTSD ممکن است زمان‌بر باشد و همه افراد به یک میزان به درمان‌ها پاسخ ندهند، اما با استفاده از روش‌های مناسب و ترکیب درمان‌های مختلف، بسیاری از افراد می‌توانند علائم خود را کاهش دهند و به زندگی عادی بازگردند. در بسیاری از موارد، افراد به تدریج می‌توانند از علائم PTSD رهایی یابند و بهبود یابند. بنابراین، درمان این اختلال ممکن است موفقیت‌آمیز باشد و افراد مبتلا می‌توانند به زندگی سالم و شاد ادامه دهند.

در زیر یک جدول از برخی افراد مشهور جهان که به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مبتلا بوده‌اند آورده شده است. این افراد از طیف‌های مختلفی از زندگی اجتماعی و حرفه‌ای هستند، از جمله ورزشکاران، هنرمندان، نظامیان و فعالان اجتماعی.

این افراد مشهور، با وجود این‌که به مشکلات روانی ناشی از PTSD مبتلا بودند، به صورت عمومی از تجربیات خود صحبت کرده‌اند و تلاش کرده‌اند که آگاهی و فهم عمومی در مورد این اختلال را افزایش دهند. در حالی که هر کدام از این افراد داستان‌های متفاوتی دارند، همگی نشان داده‌اند که اختلال استرس پس از سانحه می‌تواند در هر کسی، بدون توجه به شهرت یا موقعیت اجتماعی، اثر بگذارد.