دختر دایی ام به گوشم سیلی زد و از هوش رفت / من عاشق اشتباهی بودم

مهدی ابراهیمی / سیاوش می دانست که بیشتر دخترهای فامیل که همسن و سالش هستند برای ازدواج با او بی علاقه نیستند بی راه هم نبود خیلی با کلاس حرف میزد شیک می پوشید و از همه مهمتر خوب درس می خواند.

با وجود اینکه در بیشتر میهمانی ها بخاطر داشتن درس حاضر نبود اما از مامان مریم می شنید که دخترها چگونه سراغش را می گرفتند

مادرش از اینکه پسرش شخصیت جذابی داشت به خود می بالید اما هیچ کس نمی دانست او دلباخته دختر همسایه است و از این دختر بی اعتنایی می بیند

شراره دوست خواهرش بود نخستین باری که او را دید به اندازه ای لکنت زبان گرفت که دختر همسایه تصور کرده بود سیاوش عقب مانده ذهنی است و نزد «ثریا» دعا کرده بود او شفا پیدا کند.

صدای بلند خنده های ثریا در آن روز یک خاطره بود سیاوش نمی خواست رازش را حتی به خواهرش بگوید می دانست باید به او باج بدهد اما ثریا از کنجکاوی های برادرش در خصوص، شراره به تنگ آمده بود تا جایی که یکبار سرسفره شام نزد بابا منوچهر متلکی انداخت و لقمه به گلوی سیاوش پرید می خواست هر طوری که شده خودش را به شراره نزدیک کند اما می ترسید از درس ها عقب بماند با خودش عهد کرد تا قبولی دانشگاه این عشق را پنهان نگه دارد.

از اینکه هر بار فامیل هایشان به خانه آنها می آمدند و دختران جوان سعی داشتند به بهانه رفع مشکلات درسی خود را به او نزدیک کنند کلافه می شد اما برخورد سبقت را از دیگران گرفته است. جنتلمنی او باعث می شد هر دختری تصور کند کوی خیلی خشک می خندید و کمتر بذله گویی می کرد نسترن دختر دایی، سیاوش به او لقب مجسمه ابو الهول داده بود که با وقار و دوست داشتنی است. این دختر بیشتر از دیگران به پروپای سیاوش می پیچید وزن دایی اش مدام دنبال فرصتی بود تا آن دو را روبروی هم قرار دهد.

می دانست که در چه فضایی است خیلی محتاط عمل می کرد تنها دلخوشیاش ایستادن کنار پنجره طبقه دوم ساختمانشان بود، بارها شراره را دیده بود که سر به زیر در کوچه تند و تند قدم می زند هر بار صدای شراره را در حیاط خانه شان می شنید به بهانه ای خود را به آنجا می رساند تا سر صحبت را با او باز کند اما شیطنت های خواهرش همیشه مزاحم او بود. باید فرصتی به دست می آورد نذر کرده بود تا بخت به او رو باز کند یک بار وقتی فال حافظ گرفت باور نمی کرد مراد دلش را لابه لای دوبیتی بیابد.

فکر بلبل همه آن است که گل...

یک هفته ای از این امیدواری نگذشته بود که ثریا، وقتی به خانه دوستش رفته بود با خانه تماس گرفت و خواست  با سیاوش حرف بزند

سلام داداش زحمت داشتم برات سرت که شلوغ نیست!!؟

چرا آبجی میدونی که نزدیک کنکوره منم به قول خودت دارم خرخونی می کنم

خب اشکالی نداره به شراره میگم که وقت نداری

سیاوش با شنیدن اسم شراره به تته پته افتاد

آبجی ،جون حالا بگو چیکار داری، نمی خوام نزد دوستت ضایع بشی!

- آره جون خودت، مهم نیست کاری ندارم !

 بابا چرا داری اذیت میکنی، بگو چیکارم داری

- شراره جون توی درس فیزیک ضعیفه مامانش وقتی شنید تو در المپیاد فیزیک شرکت داشتی خواست ببینه می تونی به شراره درس یاد بدی البته گفتم که سرت شلوغه دیگه مهم نیست !

یعنی چی مامان دوستت خواسته زشته دیگه الا به لای درس هام می تونم وقت خالی بذارم بگو اشکالی نداره

- داداش جون بگو که از خدات بود و...

- بس کن، آبجی اگه مامانش نمی خواست وقت نمی ذاشتم

 وقتی گوشی را سر جایش گذاشت هیجان خاصی را در وجودش حس کرد انگار قلبش بعد از مدتها شکل مکعبی اش را به همان شکل معروف قلب برگردانده بود نخستین جلسه درس فیزیک همه اش با همان لکنت سپری شد گاهی با خیره شدن به چشمان شراره که به فرمول های کتابش زل زده بود بی اختیار سکوت می کرد یعنی می شد که یک روز او را در لباس عروسی کنار خودش می دید شراره، دختر باوقاری بود تا جایی که چندباری سیاوش وجود اینکه خصوصیات اخلاقی خشکی داشت به بذله گویی های بی مزه ای دست زد اما خنده ای از این دختر ندید

کلاس ها خیلی جدی پیش می رفت و جالب اینکه باز دست به شیطنت زده بود و پای نسترن را به این کلاس ها باز کرده بود.

دختر دایی از عصبانیت داشت دق می کرد حتی چشم دیدن شراره را نداشت و بارها متلک بار این دختر کرده بود، از دست ،سیاوش کاری بر نمی آمد، تنها توانست با بهم زدن ساعت کلاسها از دست مزاحم راحت شود شراره از اینکه دیگر مجبور نبود دختر دایی سیاوش را ببیند خیلی راضی به نظر میرسید تا جایی که به زبان آمد و گفت که اصلا میانه خوبی با نسترن ندارد و با او هم کلام بودن عذاب آور است.

سیاوش نیز با زبان بی زبانی نظر او را تأیید کرده و هر دو تبسم معناداری زده بودند.

بارها جلوی آینه ایستاده تا با تمرین بتواند سکوت بین خود و شراره را بشکند و به او ابراز علاقه کند هر بار تصمیم می گرفت به خود جرات بدهد اما نمی توانست تا اینکه آخرین جلسه سر رسید و او باز نتوانست با شکستن غرورش پا پیش بگذارد شراره می خواست برود اما نگاه ها این اجازه را به او نمی داد وقتی خداحافظی کرد هنوز چند قدمی برنداشته بود که برگشت و به سیاوش خیره شد ان دو در حیاط تنها بودند.

- سیاوش نمی خواهی چیزی بگویی؟

 وقتی دید شراره با آن صمیمیت اسم او را به زبان آورده است بی اختیار سرخ شد

- حرفهای زیادی ،دارم می گذارم برای بعد از ازدواجمان

- یعنی منتظرت باشم؟

- باید باشی بگذار به دانشگاه حتماً خواستگاریت می آیم آخه می خواستم بگویم که....

- هیچ چیز نگو تو تنها گزینه ازدواجم هستی

- شراره می خواست بگوید که یک مانع بر سرراهشان ،است او در قرارداد نانوشته ای از مدت ها پیش نامزد پسر عمویش شده بود و آن را غرور بزرگترها می دانست. بعد از آن ،روز سیاوش هر وقت شراره را می دید لبخندی می زد و بی آنکه بداند غمی در وجود این دختر است در خیال خود صدای شراره، وقتی سرسفره بله می گفت را می شنید.

 خیلی طول نکشید که سیاوش دانشجوی رشته مهندسی شد و توانست مسئول بخشی از یک کارخانه صنعتی باشد مامان مریم هر بار با پسرش خلوت می کرد یکی از دختران فامیل را برای ازدواج با او پیشنهاد می کرد و مشخص بود همنشینی با مادران آنها باعث شده است مامان مریم این دخترها را برای عروسی سیاوش انتخاب کند.

بیشتر از همه اسم نسترن بود که در گوش سیاوش می پیچید این دختردایی به هر بهانه ای که می شد به خانه آنها می آمد و سربه سر سیاوش می گذاشت او همیشه سکوت می کرد .

ثریا تنها کسی بود که می دانست درد برادرش چیست؟!

اما این بار رازداری می کرد و هوای داداش سیاوش را داشت می خواست تا روزی که فارغ التحصیل نشده است ازدواج نکند، نقشه های زیادی برای زندگیشان داشت.

 اما همه برنامه هایش با یک تماس تلفنی به هم خورد شراره بود و گریه می کرد

 - ببخشید سیاوش مجبور بودم که به تو زنگ بزنم .

 چی شده چرا گریه میکنی؟

باید نجاتم بدهی اگر دیر کنی به هم نمی رسیم

- مگه اتفاقی افتاده؟

- من همان روز می خواستم بهت بگم تو نپذیرفتی و خاموشم کردی

- چیرو؟

- اینکه بابای من و عموم بخاطر دوام آوردن شراکت کاری شان قول داده اند من و پسر عمویم با هم ازدواج کنیم یعنی از ۱۰ سال پیش نامزد بودیم

یعنی چی؟

البته فقط اسم نامزد روی ما بود الان ناصر به خواستگاری ام آمده و پدرم می خواهد بپذیرد. خودت چی؟

من تو را دوست دارم بخاطر همین است که به تو زنگ زده ام.

خیلی حرف ها زده شد دل سیاوش داشت از جا کنده می،شد تصور اینکه شراره در آینده او یک مجهول بماند می کند

برایش غیر قابل درک بود باید کاری می کرد همان شب سرسفره در حالیکه همه نشسته بودند آرام و شمرده گفت که می خواهد زن بگیرد.

مامان مریم کم مانده بود هورایی بکشد ثریا بازیگوشی اش گل کرد و پدرش لبخندی زد اما همه بعد از دقایقی از تعجب خشک زدند

 - من میخواهم به هر قیمتی که شده است با شراره دوست، ثریا ازدواج کنم باید تلاش کنید چون او نامزد دارد اگر شراره همسر من نشود مطمئن باشید هیچ وقت زن نخواهم گرفت

مامان مریم از ناراحتی وقتی خواست حرفی بزند زبانش را گاز گرفت و ناله کنان گفت یعنی چی؟ این همه دختر التماس تو را می کنند و حالا تو باید التماس یک دختر دیگر را بکنی !

مامان اشتباه نکنید، من التماس دختری را نمی کنم ما یکدیگر را دوست داریم اما مانعی وجود دارد که باید حل شود پدرش قول او را به برادر زاده اش داده است.

مامان مریم خواست حرفی بزند که پدر سیاوش دستش را به علامت سکوت بالا برد، آبی خورد و گفت:

 - پسرم سعی خواهم کرد که پدر رو سفیدی باشم اما اگر نشد تو نباید خودت را ببازی

سیاوش دلش قرص شد ، اگر کمی دیگر سرسفره می نشست گریه اش می گرفت به اتاق خودش رفت و به عکسی از شراره که تنها دوست لحظات دل تنگیاش بود را از لابه لای کتابه ا برداشت و به او خیره شد.

پیغام فرستادند که برای شب نشینی به خانه پدر شراره خواهند رفت، آن شب تا وقتی پدر و مادرش به خانه برگردند چراغ های اتاقش را خاموش کرد و دعا خواند.

صدای در را که شنید خود را به پنجره رساند و به حیاط نگاه کرد، انگار لشگر شکست خورده ای سوت و کور داخل خانه شدند بغض به گلویش دوید و پله ها را دو تا یکی به پایین دوید

مامان مریم سرش را با افسوس تکان داد نمی خواست باور کند ثریا به گریه افتاد

داداش هر چه گفتیم پدرش قبول نکرد وقتی هم که شراره داخل اتاق آمد و گفت که می خواهد با تو ازدواج کند واقعا صحنه بدی بود پدرش حتی رعایت ما را نکرد و سیلی محکمی به صورت او زد و ....

سیاوش تاب نیاورد و روی پله ها با سست شدن پاهایش سقوط کرد و دیگر چیزی نفهمید وقتی به هوش آمد فضای اتاق خیلی روشن بود دقت که کرد دید در بیمارستان است .

یک ماه گذشت سیاوش خودش هم با پدر شراره رودر رو حرف زد اما فایده ای نداشت مرد یکدنده ای بود دلیل قانع کننده ای نداشت تا جایی که او را تهدید کرد و خواست دست از سر شراره بردارد زندگی برای سیاوش سیاه شده بود مامان مریم بارها گریه های خاموش او را دیده بود خصوصا اینکه باخبر شدند شراره و پسر عمویش شیرینی ه را نیز خورده اند و نامزد رسمی شده اند.

سیاوش خود را در خانه زندانی کرده بود چندباری ثریا را به در خانه شان فرستاد تا به بهانه ای خبری از او بگیرد اما مادر

شراره گفته بود دخترش در خانه نیست

مامان مریم که می دید سیاوش روز به روز ناامیدتر است از نسترن خواست با زبان مهربانی خود را به پسرش نزدیک کند و بتواند دل او را به دست آورد

سیاوش هم که می دید دختر دایی اش واقعا به او مهربانی می کند احساس کرد باید تصمیمی بگیرد بخاطر همین یکبار وقتی همه دور هم بودند با بکار بردن جملات مودبانه از همه عذرخواهی کرد و گفت

- من سوگند خورده ام تنها بمانم به عشقی که در وجودم است و فادار بمانم شاید همه تصور کنند، نمی توانم اما من سعی می کنم و مطمئنم شراره در خیال خود با من زندگی می کند به این خیال احترام می گذارم .

همه در آن میهمانی از گویش سیاوش لذت بردند اما نسترن نتوانست جلودار احساس خود شود او هم حرف هایی داشت

- من به پسر عمه ام احترام می گذارم اما می خواستم بگویم که چشم هایش را خوب باز کند حتما محبت را احساس خواهد کرد. شراره رفت به همین سادگی سیاوش عکس او را قاب گرفت و بالای سرش گذاشت گاهی با او مهربان حرف می زد و گاهی با حرص به او زل می زد از گوشه و کنار شنیده بود نسترن سوگند خورده است با کسی غیر از سیاوش ازدواج نکند تصور می کرد محبت او هم پوشالی باشد و روزی می رسد که شراره گونه خواهد رفت.

پدرش یکسالی نشد که بخاطر ناراحتی قلبی خیلی زود آنها را تنها گذاشت او خیلی دوست داشت سیاوش را در لباس دامادی ببیند اما این د رحد یک آرزو ماند ثریا هم آنها را ترک کرد و به خانه شوهر رفت،مامان مریم هر از گاهی با کنایه به سیاوش می فهماند که نسترن خواستگارهای زیادی دارد اما دست رد به سینه آنها می زند و فقط او را می خواهد

 یکبار وقتی از کارخانه بر می گشت در کوچه شان زنی آشنا را دید که دست بچه ای را گرفته بود و آرام قدم می زد چهره اش آشنا بود دقت کرد مطمئن بود این زن جوان همان شراره است باور نمی کرد سال ها به این زودی گذشته باشد دخترک ۸ سالی داشت انگار همین دیروز بود سراز شراره برگرداند و تندتند قدم زد وقتی داخل حیاط خانه شان شد نسترن را دید تاب نیاورد، روی دوزانو نشست و به گریه افتاد

 سیلی محکمی بود و صدایش در همه حیاط پیچید مامان مریم با تعجب به نسترن خیره شده بود این دختر بعد از سیلی ای که به صورت سیاوش زد از هوش رفت و در باغچه گل افتاد و سرش به لوله آهنی شیر آب خورد.

سه روزی در کما بود وقتی به بخش انتقال داده شد احساس تنهایی می کرد حتی پدر و مادرش به ملاقات او نرفته بودند باد خنکی از پنجره باز اتاق به صورتش می خورد نفس عمیقی کشید و چشم هایش را بست تا سیاوش را در ذهنش نقاشی کند

چند ضربه به در خورد و صدای کفشی شنیده شد

نسترن منم !سیاوش

چه نقاشی دلنشینی ،بود لبخندی زد نمی خواست چشم هایش را باز کند اما انگار واقعیت داشت نباید خیالی باشد با عجله چشم هایش را باز کرد سیاوش با همان شیک پوشی و وقاربالای سرش ایستاده بود

نسترن با من ازدواج می کنی.