زیست بوم ایران را وارد گردنه بطری نکنید/ آقای سلاجقه؛ وقت پایان بازیّ همزمان در دو تیم است

با مسکوت ماندن تصمیم گیری در مورد پتروشیمی میانکاله در جلسه هیات وزیران و موکول کردن این امر به آینده، ابهامات در مورد اینکه دولت از جاده « صراحت » دنده عقب گرفته و در حال وارد شدن در مسیر « مصلحت اندیشی» است، قوت گرفت. این در حالیست که علی سلاجقه، بالاترین مقام تصمیم گیری در دولت سیزدهم در حوزه محیط زیست، بارها و به صراحت در مورد پروژه موسوم به پتروشیمی میانکاله موضع گیری کرده و بر مخرب بودن اجرای این پروژه در یکی از معدود ذخیره گاه های زیست کره در کشور صحه گذاشته است.

علی سلاجقه که خود را چهره ای دانشگاهی می داند و سابقه تمرد از دستورات بالادستی را در تقابل مصلحت اندیشی و منافع ملی به نفع طبیعت کشور در کارنامه خود به ثبت رسانده اکنون در یک امتحان تاریخی دیگر اینبار در زمین میانکاله قرار گرفته است و به نظر می رسد سعی دارد همزمان نقش برنده را در هر دو تیم بازی کند.

سلاجقه علی رغم اینکه از ابتدای شکل گیری بحث ها در مورد پتروشیمی میانکاله با صراحت در این باره اظهار نظر کرده است و این صراحت او بارها مورد تمجید کارشناسان و فعالان محیط زیست قرار گرفته است به نظر می رسد در روزهای اخیر سعی داشته همزمان گوشه چشمی هم به لابی های قدرتمند و پشت پرده ای که سعی دارند نظرات ریاست قوه مجریه را در این باره تغییر دهند، داشته باشد و بازی را به گونه ای پیش ببرد که در حالت برد_برد برای موقعیت علمی و کاریزمای مدیریتی خود قرار بگیرد و اگر قهرمان قصه پرغصه میانکاله هم نباشد، قربانی این نبرد محسوب نشود.

پروژه پتروشیمی میانکاله به جرات بزرگترین رویارویی سیاستمداران و فعالان محیط زیست در تاریخ توسعه کشور است اما تاریخ نشان داده که همیشه مطالبات فعالان محیط زیست قربانی لابی نهادهای قدرت و ثروت هستند و سد گتوند ، توسعه کشاورزی و سدسازی در دریاچه ارومیه و احداث صنایع آب بر در فلات مرکزی نمونه های عینی این مساله هستند که اکنون کشورمان را به لحاظ زیستی در آستانه فروپاشی اکولوژیک قرار داده است. مساله ای که اصلا در افق دید سیاستمداران قرار ندارد و ابعاد آن در طیف نور مرئی و قابل رویت برای مدیران و تصمیم سازان کشور نیست بطوریکه همچنان بعد از مشاهده تبعات اجتماعی بی آبی در اصفهان، خوزستان و سیستان و بلوچستان  مشاهده پدیده های بی سابقه ای چون ریزگرد در اردبیل، گلستان و مازندران همچنان بر اشتباهات گذشته تاکید دارند.

محمد درویش، کنشگر محیط زیست در ویدیوی فوق به درستی از وجود یک فرآیند و ساختار صراحت گریز و مصلحت اندیش سخن می گوید که در آن مدیران در بهترین حالت خود را طرفدار محیط زیست می دانند و با این ادعا که یک فرد غیر محیط زیستی وارد سیستم نشود دست به اقدامات ضد محیط زیستی می زنند.

آری این یک شوخی تلخ و دهشتناک با طبیعت کشور است که هزینه آن را هم خودمان و هم آیندگان خواهند داد. این زمین بازی ناموزون که در آن مدیران و سیاستگذاران کشور حتما باید بر سر دوراهی اقدام درست، علمی و فنی که در دیسکورس اجتماعی کشور از آن به عنوان «صراحت» یاد می شود و اقدام نادرست، پنهانی و غیرکارشناسی که از آن به عنوان «مصلحت اندیشی» یاد می شود باید همواره یک گزینه را انتخاب کنند و آن گزینه اگر در راستای بقای آن مدیر باشد تنها یک پاسخ دارد و آنهم مصلحت است، منابع طبیعی و محیط زیست کشور را وارد ورطه نابودی خواهد کرد و در آینده نه تنها امنیت غذایی و زیستی ما را در فلات ایران تهدید خواهد کرد بلکه تمدن ایرانی اسلامی را وارد گردنه بطری خواهند کرد.