کاشت نهال غیربومی را متوقف کنید!/ نابودی اکوسیستم های طبیعی ایران با کاشت نهال های غیر بومی

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا؛ دیروز عباسعلی نوبخت رئیس سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور در ششمین جشنواره ملی روز جنگلبان و جانداران منابع طبیعی اظهارنظری که است که از جنبه های مختلف باید مورد بررسی قرار گیرد و بیشتر از اینکه یک خبر خوب برای طبیعت و محیط زیست کشور محسوب شود، می تواند لابه لای اخبار ناگوار دسته بندی شود. کاشت یک میلیارد نهال در طی 4 سال آنهم با دستور رییس جمهور و در ابعادی به بزرگی جغرافیای ایران اگر بدون در نظر داشتن مولفه های اکولوژیکی و تنوع گیاهی در کشور انجام پذیرد، قطعا به منزله یک میلیارد تبر بر پیکره بی جان محیط زیست ایران خواهد بود.

بعد از انقلاب روند توجه به درختکاری و اهمیت آن گسترش یافت اما این کار به صورت اصولی پیش نرفت، این اقدام در اوایل با کاشت درختان کاج در پهنه های جنگلی شروع شد و در سالهای اخیر اوج نگاه علمی و تخصصی این مجموعه منجر به این شد که درختان مثمر و میوه ای در این مناطق کاشته شود. ما وقتی از جنگل های زاگرس یا هیرکانی صحبت می کنیم دقیقا در مورد یک تعداد مشخصی درخت صحبت نمی کنیم که در یک موقعیت جغرافیایی بخصوص در حال زیست نباتی هستند. درختان یکی از مهمترین اجزای اکوسیستم ها محسوب می شوند اما تمامی اکوسیستم را تشکیل نمی دهد.

روابط موجودات زنده در یک اکوسیستم بسیار پیچیده است. یک درختی شاید با یک گونه خاصی از حشرات همزیستی دارد که این امر باعث حضور یک نوع پرنده در آن منطقه شده است که غذای اصلی آن همان حشره خاص است و این اتفاق در دراز مدت طی هزاران سال منجر به تبدیل شدن آن درخت به آشیان اکولوژیک آن پرنده شده است و در صورت حذف آن درخت یا کاهش محسوس جمعیت آن همزمان جمعیت گونه های دیگر نیز تحت تاثیر قرار می گیرد.

حال کاشتن درختانی مفید و موثر برای انسان مانند درخت سیب و انگور در این پهنه که قبلا زیستگاه توسکا و ممرز بوده است نه تنها اقدامی مفید نیست که قطعا ضربه بزرگی بر پیکر طبیعت محسوب می شود. این نگاه غیرعلمی به پهنه های جنگلی و عرصه های طبیعی در کشور همچنان نیز ادامه دارد و اینبار عمدتا با رها کردن نهال ها به حال خود و کاشتن نهال های غیربومی در عرصه طبیعی منجر به زخمی شدن اکوسیستم های طبیعی در کشور می شوند. وجود این نگاه که «هر گردی گردو است» پس کاشت هر درختی در هر نقطه می تواند اقدامی مثبت و در راستای حفظ طبیعت باشد، یک نگاه منسوخ و ضدعلمی است اما همچنان کارکرد پوپولیستی خود را برای سیاستمداران از دست نداده است.