مدرسه داری چارتری را متوقف کنید ! /میلیاردرهای مدرسه دار معلم های کم تجربه استخدام می کنند

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، ابراهیم سحرخیز ، معاون اسبق وزارت آموزش و پرورش در گفت و گو با رکنا در خصوص اهمیت حضور پر قوت دولت در صحنه مدرسه داری دولتی و بهبود شرایط این مدرسه های مغفول مانده، گفت: اصلاح‌گرانِ حقیقی، کسانی هستند که به بهبود مدارس دولتی با آموزگاران آماده تر، برنامه درسی بهتر، مطالب آموزشی مفید و کم حجم تر، ساختمان های آموزشی مدرن با آزمایشگاه های مجهز و کتابخانه های بزرگتر، زمین های بازی استاندارد و مناسب، فضایی متکثر از آحاد دانش آموزان فارغ از هرگونه غربالگری یا نگاه تجزیه طلبانه براساس دسته بندی طبقاتی، سیاسی، قومی، نژادی، معدل و نمرات پیشرفت تحصیلی، جایگاه اقتصادی و شغلی والدین می اندیشند تا همه دانش آموزان، فرصت یادگیری برابر، در کنار دیگرانی را داشته باشند که با خودشان متفاوت اند.

وی گفت: اصلاح‌گرانِ واقعی می خواهند همه کودکان، مدرسه های خوب با آموزگاران خوب داشته باشند. آنها می خواهند معلمان دستمزد کافی دریافت کنند و در عوض کلاس های کوچک تری به لحاظ تراکم دانش آموز داشته باشند. اصلاح گرانِ واقعی، در عمل به این قاعده بنیادین که «آنچه ما برای کودکان خودمان می خواهیم باید برای همه بچه‌های مردم بخواهیم» سخت باور دارند. همان چیزی که جان دیویی در ذهن داشت و نوشت : «آنچه بهترین و خردمندترین والدین، برای کودک خودشان می خواهند، همان چیزی است که جامعه باید برای همه کودکانش بخواهد. هر آرمان دیگری برای مدرسه های ما، تنگ بینانه و نادوست داشتنی است، رفتار بر اساس آن، دموکراسی ما را نابود می داند.»

سحرخیز تاکید کرد: اما باید دید، اخلاگران آموزشی یا همان اصلاح گرانِ دروغین، زیر نقاب فریبنده دفاع از دو عنصر «کیفیت» و « عدالت آموزشی » چه خواب آشفته ای برای اضمحلال مدارس دولتی دیده‌اند که بیش از سه دهه مقاومت، اجازه نمی دهند تحول بنیادین در آموزش وپرورش از سد آهنین آنها گذر کند و معلمان و مدارس، شمیم پیشرفت و عدالت را استنشاق کنند؟

وی افزود:‌ اخلاگران آموزشی، مدرسه های دولتی محله محور را دوست ندارند و از پراکنده شدن دانش آموزان در سراسر منطقه استقبال می کنند؛ زیرا آنان هیچ ارزشی در پیوند های میان مدرسه ها، خانواده و جماعت ها نمی بینند. آنان می خواهند آموزش و پرورش را از نو اختراع کنند، دنبال رویکردهای جایگزین تازه می شوند تا از راه «سیستم انتخابی بازار محور» دولت به صورت کوپنی یا در قالب یارانه، هزینه ها را پرداخته، والدین فرزندان شان به هرجا که می خواهند روانه کنند.

او با اشاره به اینکه اخلاگران، عاشق مدرسه های چارتری و اجاره ای با آموزگارانی کم و یا بی تجربه، با آموزش های کم یا هیچ، هستند، افزود: دلیل این است که چنین آموزگارانی، کمتر حقوق گرفته، تعداد کمی از آنها آنقدر باقی می مانند تا انتظار حقوق بازنشستگی با بیمه درمانی مناسب را داشته باشند؛ بنابراین هزینه ها را پایین می آورند. آنان می خواهند معلم، امنیت شغلی نداشته باشد تا همیشه در ترس از فسخ قرارداد زندگی کرده در نتیجه راحت تر کنترل شوند.

معاون اسبق وزارت آموزش و پرورش گفت: اخلاگران، مخالف استخدام دائم و سابقه زیاد آموزگاری هستند؛ چراکه آنها را مانعی در برابر از سر راه برداشتن آموزگاران ناکارآمد می دانند. اخلاگران، معلمان خرید خدمات آموزشی یا غیر دائمی را ترجیح می دهند که مایلند ساعت های بیشتری را بدون حقوق بالا یا اضافه کاری کار کنند. اخلاگران، بر خلاف شعار مدرسه محوری، کنترل دموکراتیک آموزش و پرورش توسط منتخبان مدرسه را بر نمی تابند مگر اینکه بتوانند کنترل آنها را بخرند.

ابراهیم سحرخیز در پایان گفت: میلیاردرهای مدرسه دار، در پیش رو از «تعالی» و «پرکردن شکاف های موفقیت» سخن می گویند؛ اما در خلوت متعهد به کاستن هزینه‌ها در مدرسه های دولتی و تحویل دادن کنترل مدرسه های دولتی به بخش خصوصی هستند تا آزادانه هرکسی را بدون توجه به صلاحیتش استخدام کرده مدرسه ها را با پاسخگویی حداقلی یا هیچ اداره کنند همان اتفاقی که این روزها در حوزه مدارس غیردولتی سازی و جاری است. اخلاگران آموزشی همان کسانی هستند که فعالانه از خصوصی سازی به صورت مدارس چارتری، توزیع بن های آموزشی، به کار گیری معلمان خرید خدمات آموزشی، خروج دولت از صحنه مدرسه داری پشتیبانی می کنند.