اجحاف در پرداخت حقوق نیروی کار زن در شهرهای کوچک/ فضاهای رفاهی شهرها، آمادگی ارائه خدمت به زنان را ندارد

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، زهرا نژادبهرام ، سیاستمدار، در گفت و گو با رکنا با اشاره به اینکه به طور کلی ظرفیت شهرهای کشور برای ایجاد فضای رفاهی، اوقات فراغت و ایمنی محدود است، گفت: این امکانات در شهرهای کوچک تر، به همان نسبت کمتر هم می شود. از آنجایی که در گذشته، زنان کمتر در عرصه عمومی حضور پیدا می کردند و حضور مردان پررنگ تر بوده، طبیعتا تمام امکانات شهری، در راستای رفع مشکلات و مسائل مردان بوده؛ اما با تغییرات اجتماعی، حضور زنان در جامعه به یک امر متداول تبدیل شد.

شهرسازی و برنامه ریزی شهری در کشور، زنانه نیست

نژادبهرام افزود: بر همین اساس، شهرها هنوز آمادگی ارائه خدمات تفریحی و رفاهی به شهروندان زن را ندارند. این مهم در شهرهای کوچک تر بیشتر مشاهده می شود؛ چراکه آن ها دیرتر در ارتباطات اجتماعی پذیرفته شدند. با این وجود وضعیت این مهم در جوامع بزرگتر نسبتا بهتر است. در خصوص رفع این معضل، نیازمند بازنگری در امر شهرسازی و برنامه ریزی شهری هستیم.

وی در ادامه در پاسخ به اینکه در این راستا، ایجاد پارک مادر و کودک می تواند کمک کننده باشد یا خیر؟ گفت: من با هر نوع جداسازی مخالف هستم. زنان و مردان اعضای یک جامعه هستند و باید با هم از امکانات تفریحی استفاده کنند. یک پارک مادر و کودک، در هر شهر، برای نمونه کافی است؛ ولی اگر این اتفاق برای همه پارک ها رخ دهد، تعریف ما از نهاد خانواده دچار مشکل می شود. هر قدر نهاد خانواده قوام یافته تر باشد؛ از بروز آسیب های احتمالی در فضاهای تک جنسیتی جلوگیری می شود. اگر به این مهم توجه شود، ضرورت بازنگری بر امور برنامه ریزی شهری و ایجاد ظرفیت های رفاهی مشترک برای زنان و مردان در شهر را به وجود می آورد.

اجحاف در پرداخت حقوق برای نیروی کار زن، نوعی خشونت علیه زنان است

او در ادامه در پاسخ به اینکه در شهرهای کوچک، وضعیت نیروی کار زن چگونه است؟ گفت: به طور کلی در دنیا، زنان، نیروی کار ارزان به حساب می آیند. دلیل هم فرصت های شغلی محدود و متقاضی بودن بیشتر زنان برای مشاغل مختلف است. باز هم این مورد در شهرهای کوچک بیشتر می شود؛ چون فرصت های شغلی کمتر است. زنان، نیروی کار ارزان با ساعت کار بیشتر هستند و کارفرمایان ترجیح می دهند از نیروهای زن استفاده کنند. 

نژادبهرام با اشاره به اینکه این خودش نمونه بارز خشونت علیه زنان است، اظهار کرد: در نهادهای دولتی، این اتفاق خیلی کمتر رخ می دهد؛ ولی در نهادهای خصوصی، دستمزد ها بیشتر توافقی است؛ به خصوص در مشاغل خرد و خدماتی این مهم بیشتر به چشم می آید. اگر تصمیم گیرندگان، بتوانند مشوق هایی از جمله معافیت های مالیاتی برای کارفرماهایی که نیروی کار زن بیشتری دارند ایجاد کنند، می توان به این نوع خشونت پایان داد. با ایجاد این ظرفیت ها، خشونت در عرصه کار و تلاش برای زنان، کاهش پیدا می کند یا به حداقل برسد.