مسئولان آموزش و پرورش؛ بهتر نیست انحلال صندوق ذخیره را نیز به عنوان یک پیشنهاد به رای بگذارید؟

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، ابراهیم سحرخیز، معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش در گفت و گو با رکنا گفت: چند وقت پیش،  فیش حقوقی ۹۰ میلیونی از مسئولی را دیدم که کاربری کامنت گذاشته بود «من معلم، پس از ۳۲ سال سابقه، با احتساب تمامی آورده خود، سهم دولت، ارزش مالکانه و... تنها ۷۲ میلیون» کشوری که به روایت بیشتر صاحب نظران اقتصادی «در یک بازه زمانی ده ساله یعنی سال های ۹۲ تا ۱۴۰۲، متوسطه رشد اقتصادی سالانه، تنها یک درصد بوده یا در ۴۰ سال گذشته، متوسط این رشد از ۲ درصد فراتر نرفته است» چگونه می توان انتظار داشت صندوقی که در سال های میانی دهه ۹۰، اختلاس یا فساد چند هزار میلیاردی‌ را نیز پشت سر گذاشته به روزهای اوج خود رسیده باشد که با پرداخت حقوق های نجومی، سیبیل کارکنان خود را چرب کند؟

وی در ادامه تاکید کرد: صندوقی که وزیر یا معاونان او، در آن از حق وتو برخودارند تا به موجب آن، مستقیم یا غیرمستقیم، ذوی القربی یا دوستان را بر مقدرات امور، که چه عرض شود به عنوان فردی امین یا وثیق  بر صیانت از این امانت بگمارند چگونه می توان آن را موسسه ای خصوصی به حساب آورد؟ اگر دولتی است چرا در اساسنامه به صراحت و آشکاری تمام آن را بر زبان نمی آورند تا معلمان تکلیف خود را بدانند؟ چرا دولت نقض عهد کرده نسبت به تصفیه و تسویه بدهی انباشته خود، پس از سالها اقدام شایسته ای را صورت نمی دهد؟ نکند مانند صندوق های بازنشستگی خواب دیگری برایش دیده اند؟

ابراهیم سحرخیز در ادامه افزود: آدم، وقتی اتفاقات و سرگذشت صندوق ذخیره فرهنگیان را مرور می کند، ناخودآگاه یاد کتاب های تاریخ دوران مدرسه می افتد که شوربختانه با آمد و شد سلسله های مختلف، هیچ توفیری در حال و روز معلمان یا خدمت رسانی بهتر به آنان حاصل نشده است. این صندوق در سی سال گذشته ،خیلی ها را به خود دیده است، کرمانی ها، اراکی ها، ایلامی ها، کرمانشاهی ها و... اما چه فایده؟ که به نام معلمان ولی به کام آنهاست. علی اصغر فانی سال 92 گفته بود:« فرهنگیان که صاحبان اصلی صندوق ذخیره هستند باید احساس کنند که سرمایه آنان در صندوق پشتوانه قابل اعتمادی برای دوران بازنشستگی آنان است» البته او این نکته را نیز اضافه کرد که «تغییرات مدیریتی حداقل در دوران مسوولیت اینجانب سیاسی نیست» که بعدها معلوم شد اتفاقا هست خوب هم هست! اگر مبلغ پایانی آن فیش حقوقی بارگذاری شده در شبکه های اجتماعی صحت داشته باشد که بعید هم نیست چرا که ،وقتی مدیر فلان بانک با کلی ناترازی و زیان انباشته، به راحتی صدها میلیون در سال پاداش و شاباش دریافت می کند پرداخت چنین مواجبی در صندوق ذخیره فرهنگیان به عنوان یک هلدینگ بزرگ اقتصادی، خیلی دور از انتظار نیست.

معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش در پایان تاکید کرد: سوال اینجاست چرا بیچاره سهامدار به عنوان صاحب سرمایه یا ولی نعمت او، پس از ۳۲ سال، تنها ۷۲ میلیون برداشت کند اما فلان کارمند با مدرک نامربوط و بی ربطی با اهداف و کارکرد صندوق، تنها برای یک ماه، ۹۲ میلیون؟ اگر می خواهید بگویید در چنین اوضاع و احوال اقتصادی، صندوق ها، همگی، حال و روز مشابهی دارند، دخلشان کمتر از خرج و برج آنهاست یا سودشان به زور تورم یا گرانی ارز و طلا نمی رسد! خوب از قدیم گفته اند «سری که درد نمی کند را دستمال نبندید» صندوق ذخیره قرار بود عصای دست معلمان برای روز مبادا یعنی دوران بازنشستگی باشد؛ نه نان دانی برای عده‌ای بازنشسته که به سفارش وزیر یا وکیل برای گذراندن اوقات فراغت دور هم جمع شده اند. بهتر نیست طی یک نظرسنجی درست و درمان، انحلال صندوق را نیز به عنوان یک گزینه ، به رای بگذارید؟