۳۱ سال خدمت معلم بازنشسته؛ ۱۶ ماه انتظار برای پاداش پایان خدمت / آن زمان سکه 28 میلیون بود و الان 60 میلیون!

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، محمدرضا گنج خانلو، کارشناس حوزه آموزش و معلم بازنشسته در گفت و گو با رکنا گفت: ۳۱سال و چندماه قبل، وقتی مهیای ورود به بازار کار شدم، از میان شغل های بسیاری که می توانستم انتخاب کنم، به خاطر احترام و ارزشی که شغل آموزگاری در میان مردم جامعه داشت به طرف این شغل شریف کشیده شدم. وقتی که شنیدم می گویند معلم چون شمع، روشنی بخش است، محو این شغل شدم و بلاخره با سختی های فراوان وارد عرصه علم آموزی شدم.

وی تاکید کرد: سال ها در برف و سرما، در مدرسه حضور یافتم و در بدترین شرایط و دورترین مناطق با کمترین امکانات با هر چیزی و هر کسی که علم دشمنی با علم ودانش را به دست می گرفت جنگیدم. چه روزها که در راه رسیدنم با گرگ و سگ جنگیدم و شکستشان دادم و زخم برداشتم ولی نگذاشتم جهل و نادانی که دشمن قسم خورده طفلان کشورم بود و هست آسیبی به آنها برساند.

این کارشناس حوزه آموزش گفت: آنچنان با شوق و ذوق کار می کردم که فراموش کرده بودم ۳۰ سال از عمرم گذشت و رسید آن روزی که حکم بازنشستگی به دستانم دادند و مرا از ریشه ام جدا کردند. شدم خانه نشین وچشم انتظار، چشم انتظار لطف و مرحمتی که شاید نصیب من و همکارانم در ایران شود. من یک فرهنگی بازنشسته هستم که در مهر ۱۴۰۲ به همراه بسیاری از همکارانم بازنشسته شدم.

این معلم بازنشسته افزود: اکنون بعد از ۳۰سال زحمت و مشقت، چشم به راهم تا شاید مسئولان محترم دلشان به حال این معلم بازنشسته به نحوی که به رحم بیاید تا پاداش پایان خدمت ها را پرداخت کنند تا بیش ازاین دچار یاس و ناامیدی نشویم. هیچ می دانید که در مهر سال ۱۴۰۲ قیمت سکه چندتومان بود. آری ۲۷میلیون و۶۵۴هزارتومان و اکنون بعد از ۱۶ماه قیمتش 60 میلیون شده است!

او گفت: راستی به نظرشما  باپاداش پایان خدمتمان توانایی خرید چندسکه راداشتیم؟گرچندماکجاوسکه کجا،ما اگربتوانیم زخم های عادی زندگی هایمان  که دراین ۳۰سال ایجاد شده را تسکین دهیم والتیام ببخشیم مردانگی کرده ایم .سرتان رابه درد نیاورم ومجبورم که بروم چون صاحبخانه پشت درب منتظرم مانده تا نوید افزایش کرایه وپول پیش واحد۵۷متری را بدهد.

محمدرضا گنج خانلو در پایان گفت: کم کم به ۱۶ماه نزدیک می شویم. چه افرادی که در این ۱۶ ماه آبرو از دست دادند و چه بسیار افراد دیگری زندگی هایشان از هم پاشید یا در آستانه پاشیده شدن است و به نظر می رسد، صدای دردهای زندگی مان هرگز به گوش مسئولان نخواهد رسید.